Μπορεί στη Γερμανία οι διαδηλωτές να βγαίνουν ξανά στους δρόμους για να διαδηλώσουν ενάντια στο ακροδεξιό AfD, ιδίως μετά τις αποκαλύψεις που αφορούν τα σχέδιά τους για τους μετανάστες, δε διανοούνται ωστόσο ότι η ακροδεξιά επιρροή ήδη έχει τις παραφυάδες της στη διακυβέρνηση της Ευρώπης και ακούει στο όνομα Τζόρτζια Μελόνι.

Η Ιταλίδα πρωθυπουργός, που όπως έχουμε τονίσει επιδιώκει να γίνει η νέα Άνγκελα Μέρκελ της Ε.Ε., ομολογουμένως, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην τελευταία σύνοδο κορυφής στις Βρυξέλλες, πείθοντας τον ομοϊδεάτη της Βίκτορ Όρμπαν να αμβλύνει τις αντιθέσεις του και να μην ασκήσει το βέτο που όλοι φοβούνταν για την Ουκρανία. Κατά γενική ομολογία, η αποφασιστική συνάντηση που είχε η νεοφασίστρια πρωθυπουργός με τον ομογάλακτό της, ο οποίος μάλιστα δήλωσε πως έπειτα από τη συνομιλία τους αποφάσισε να ενταχθεί στην ευρωομάδα των Συντηρητικών, επικυρώνει την πρωταγωνιστική θέση που έχει καταφέρει -και με τη βοήθεια των Αμερικανών- να κατακτήσει η Μελόνι στο ευρωπαϊκό ηγεμονικό Πάνθεον.

Η προσήλωσή στις NATΟϊκές κυρίως και κατά δεύτερον στις αρχές του διευθυντηρίου των Βρυξελλών, δίνουν στη νεοφασίστρια πολιτικό τη δυνατότητα να ξεδιπλώσει έναν ακόμη μεγαλύτερο πρωταγωνισμό στην Ε.Ε. και όχι μόνον. Ιδίως όταν φέτος η Ιταλία έχει και την προεδρία της G7 και η Μελόνι θα έχει τη δυνατότητα να προωθήσει όλη την ατζέντα (προσωπική και των καθοδηγητών της) για τα πιο σημαντικά θέματα που απασχολούν τον πλανήτη. Μία ευκαιρία, που είναι αδιανόητο να αφήσει να της ξεφύγει η ακροδεξιά Πρωθυπουργός, που θέλει per mare per terra από ανερχόμενη να παγιωθεί ως η κατεξοχήν ευρωπαϊκή ηγετική προσωπικότητα -ίσως η νέα Άνγκελα Μέρκελ.

Άλλωστε για τούτο πάσχισε αμέσως μετά την άνοδό της στην πρωθυπουργία της Ιταλίας, φροντίζοντας να αποκαταστήσει τους άξονες συνεννόησης με τις πάλαι ποτέ κραταιές δυνάμεις στην Ε.Ε., τη Γαλλία και τη Γερμανία. Αλλά και να προσεγγίσει και το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, ενόψει μίας συνεργασίας μετά τις Ευρωεκλογές. Ενώ, σχεδόν αμέσως έγινε ομότιμο μέλος των μεγάλων κέντρων αποφάσεων στην Ευρώπη. Κάτι που γίνεται ορατό στη σχέση που έχει οικοδομήσει με την πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν. Η επικεφαλής της Κομισιόν και η Ιταλίδα νεοφασίστρια αποτελούν σχεδόν ένα αξεχώριστο δίδυμο, ιδίως σε υποθέσεις που άπτονται της  άμεσης ή έμμεσης εξωτερικής πολιτικής. Όπως κατά την κοινή αποστολή τους στην Τυνησία, ή τις προηγούμενες ημέρες στη Ρώμη για τη φιέστα της Ιταλίδας  πρωθυπουργού για την επανεκκίνηση του Σχεδίου Ματέι στην Αφρική -για να μην αναφέρουμε τις επισκέψεις αυτοπροσώπως της φον ντερ Λάιεν στις πλημμυροπαθείς περιοχές της Εμίλιας-Ρομάνια (στη Θεσσαλία ούτε που την είδαμε…).

Εξάλλου, η προσέγγιση Ιταλίας-Αφρικής δεν εξυπηρετεί μόνον τα συμφέροντα της χώρας, αλλά εγγράφονται στη συνολική ευρω-ατλαντική προσπάθεια να ανακτηθεί το χαμένο έδαφος στη Μαύρη Ήπειρο, έπειτα από την «εκπαραθύρωση» της Γαλλίας, τη διείσδυση της Κίνας και της Ρωσίας και την καχυποψία απέναντι στις ΗΠΑ. Μία προσπάθεια δύσκολη, όπως απέδειξε και η αντίδραση του προέδρου της Επιτροπής της Αφρικανικής Ένωσης, Μουσάμα Φάκι στη σύνοδο της Ρώμης, για τα πενιχρά κίνητρα και τη νεο-ιμπεριαλιστική φιλοσοφία του σχεδίου. Αμφιβολίες για την επιτυχία γέννησε επίσης η σχεδόν  ταυτόχρονη ανακοίνωση με τα συμπεράσματα και τις ανακοινώσεις της συνόδου, από τις τρεις  χώρες-«αποστάτες» (Μαλί, Νίγηρας και Μπουρκίνα Φάσο) πως αποχωρούν από την Οικονομική Κοινότητα των Χωρών της Δυτικής Αφρικής (Ecowas), που κηλιδώνει την επιτυχία και δημιουργεί αβεβαιότητες τόσο για το σχέδιο το ίδιο, όσο και για το μεταναστευτικό πρόβλημα στην Ευρώπη.

Οι Γερμανοί ακτιβιστές, λοιπόν, ναι μεν διαδηλώνουν για την ξενοφοβική πολιτική του δικού τους AfD, όμως μοιάζει να μην έχουν αντιληφθεί τις ομόλογες σχεδόν πολιτικές της Μελόνι, που συνάπτει τις επονείδιστες συμφωνίες με την Αλβανία, για τη μετατροπή της χώρας αυτής σε μία φυλακή για τους ανεπιθύμητους μετανάστες που επιδιώκουν να έλθουν στην Ευρώπη. Μία συμφωνία, που πέρα από τη χλιαρή αποδοκιμασία για τα μάτια του κόσμου από τις Βρυξέλλες, σώζει τα προσχήματα της Ε.Ε. στην ουσιαστικά αντιμεταναστευτική της  πολιτική, προσφέροντάς της μία κερκόπορτα και για άλλου είδους τέτοιες συμφωνίες (πχ με την Ελλάδα, όπου η «αυστηροποίηση» στη μεταρρύθμιση των Ποινικών Κωδίκων προϋποθέτει πολλαπλασιασμό σε σωφρονιστικά ιδρύματα, δηλ. καλές οικοδομικές κι άλλες business…)

Η «λεοντή της μετριοπαθούς» δεξιάς που έχει ενδυθεί η Μελόνι, σε συνδυασμό με την ανάδειξή τους από την Ουάσιγκτον ως την ευρωπαϊκή αιχμή του δόρατος για την εμπλοκή της Ε.Ε. στον πόλεμο στην Ουκρανία και στις διάφορες σταυροφορίες τους (κατά της Κίνας, της Υεμένης, υπέρ του Ισραήλ και των ενεργειακών τους συμφερόντων στη Μέση Ανατολή, τη Μεσόγειο και την Αφρική), δίνει το άλλοθι στην ευρωπαϊκή δεξιά να απεμπολήσει ένα από τα τελευταία της ταμπού. Η προοπτική να δεχθεί το διευθυντήριο των Βρυξελλών, μετά τις ευρωεκλογές του Ιουνίου, να συγκυβερνά με τους λαϊκιστές και την ακροδεξιά, είναι τώρα πιο πιθανή όσο ποτέ άλλοτε. Άλλωστε και οι συσχετισμοί δυνάμεων σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες -που σε κάποιες, Ολλανδία, Φινλανδία, Σουηδία κλπ ήδη έχουν μετατοπισθεί- προεξοφλούν ότι σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες η ακροδεξιά θα συμμετέχει στην κυβέρνηση ή θα είναι τόσο ισχυρή ώστε να επηρεάζει άμεσα την πολιτική και νομοθετική ατζέντα.

Εξάλλου, η εθελόδουλη σύνδεση των ευρωπαϊκών με τα αμερικανο-ατλαντικά συμφέροντα, η οικονομική και ενεργειακή αποδυνάμωση της ηπείρου, αναγκαστικά στρέφει την πολιτική της δεξιότερα και σε μία πιο αυταρχική πορεία. Η διαρκής κατασκευή κι επίκληση ενός εξωτερικού εχθρού (Ρωσία, Κίνα, Χούθι, Χαμάς), που απειλεί την ασφάλεια και τα οικονομικά συμφέροντα -και τεχνηέντως μετακυλώντας σε αυτούς την κερδοσκοπία από τον πληθωρισμό, τα επιτόκια και την ενέργεια, που οφείλονται στην ίδια την πολιτική της Ε.Ε- και το κυνήγι μαγισσών για τους «εσωτερικούς» συμμάχους τους (φιλειρηνιστές, όσα «fake news» που δεν προέρχονται από την Ε.Ε. την ίδια), προσιδιάζει στις μεθόδους ενός γενικευμένου «κράτους εξαίρεσης», που συνθλίβει πολιτικά και ατομικά δικαιώματα στο όνομα του ζωτικού χώρου της «ελεύθερης» Ευρώπης.

Το καλωσόρισμα της Μελόνι στην ευρωπαϊκή αγκάλη, που δίνει άφεση αμαρτιών και αποφλοιώνει τις προκαταλήψεις και την καχυποψία για τον φασισμό (που αποκαθίσταται απέναντι του ‘κομμουνισμού’), ανοίγει τον δρόμο για την αποκάθαρση και άλλων ομογάλακτών της. Ιδίως όταν, όπως η Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία ή το Vox στην Ισπανία, αλλά και σε μεγάλο βαθμό και το AfD, προβάλλουν ως εθνικιστές μεν, αλλά μετριοπαθείς και φιλοευρωπαϊστές. Που εξόν από την μεταναστευτική πολιτική και τη χαλαρότητα στο οικογενειακό δίκαιο (αμβλώσεις, γάμοι ομοφύλων κλπ) και τη χριστιανική γαλούχηση, δεν έχουν άλλα να προσάψουν στις Βρυξέλλες και συμφωνούν εν πολλοίς με την οικονομική πολιτική της. Άσχετα εάν για λόγους μικροπολιτικού καιροσκοπισμού συντάσσονται με τους αγρότες και καταγγέλλουν τα ενεργειακά μονοπώλια και τις τράπεζες. Η Ιστορία μας έχει διδάξει (από τον Μουσολίνι, τον Χίτλερ και τον Φράνκο) πως οι ακροδεξιοί και οι φασίστες πάνω απ’ όλα σπεύδουν να δηλώσουν πίστη στο μεγάλο κεφάλαιο, με το αζημίωτο.

Η ίδια η Λεπέν από μακρού έχει εγκαταλείψει την αντι-ευρωπαϊκή, αντι-ΝΑΤΟϊκή ρητορεία του πατέρα της, έχει αποκηρύξει -όπως και η Μελόνι, όπως πολύ περισσότερο κι ο κυβερνητικός σύμμαχός της Ματέο Σαλβίνι-τους δεσμούς της με τη Ρωσία. Μπορεί μεν ακόμη να διατρανώνει έναν οικονομικό προστατευτισμό και μία αντίθεση στην παγκοσμιοποίηση, όμως η επίκληση των εθνικών συμφερόντων και του παλιού αποικιοκρατικού μεγαλείου της Γαλλίας, μπορεί εύκολα να εκτρέψει αυτή τη θέση. Αυτό άλλωστε το αποδεικνύει περίτρανα και το παράδειγμα της Μελόνι, που ακολουθεί τον αμερικανικό ιμπεριαλιστικό μιλιταρισμό και την ενεργειακή πολιτική κατά πόδας, από τη Μεσόγειο, την Αφρική, ίσαμε την Υεμένη, την Ινδία και τον Ειρηνικό.

Η Μελόνι κι οι ακροδεξιοί είναι σχεδόν βέβαιο πως θα στηρίξουν μία νέα θητεία της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν μετά τις ευρωεκλογές, λαμβάνοντας ανταλλάγματα και συμμετοχή στην χάραξη της ευρωπαϊκής πολιτικής-ιδίως εάν τα πάνε καλά οι ίδιοι και συνεχισθεί η κάθοδος των Σοσιαλιστών. Άλλωστε δεν έχουν λόγο να βιάζονται, ιδίως εάν επιβεβαιωθεί η ορμητική άνοδός τους, σε βαθμό που δεν θα αμφισβητεί τη συμμετοχή τους στη διακυβέρνηση της Ε.Ε.. Μπορούν να περιμένουν κάλλιστα έως τις επόμενες ευρωεκλογές για ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία, καθώς οι προοπτικές για επιπλέον εκλογική τους άνοδο είναι ευνοϊκές (πολλοί προβλέπουν ακόμη και νίκη της Λεπέν στον β΄ γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών του 2027), οπότε το πεδίο για την κατάληψη των Βρυξελλών θα είναι ανοικτό.