Όσο και αν φαντάζει αυτήν τη στιγμή υπερβολική η παρακάτω διατύπωση, η μοίρα του Ισραήλ φαίνεται προδιαγεγραμμένη, εκτός και αν το κράτος αυτό κυριολεκτικώς επανιδρυθεί: Θα αποπειραθεί να προκαλέσει ένα κρεσέντο «πειστικού» τρόμου στην ευρύτερη περιοχή και όταν αυτός δεν θα προκαλέσει καταλυτικά υπέρ του αποτελέσματα θα μπει σε πορεία ταχείας ένδοθεν αποδόμησης ως κρατική υπόσταση. Αυτός είναι ο δρόμος τον οποίο βαδίζει σήμερα το Ισραήλ, ο οποίος ξεκίνησε αρκετά χρόνια πριν και θα εντείνεται ολοένα περισσότερο.
Ό,τι πράττει σήμερα το Ισραήλ (γενοκτονία και κατοχή) αποτελεί όχι συγκυριακό, αλλά δομικό στοιχείο της κρατικής του υπόστασης, όπως ακριβώς συνέβη και με τη ναζιστική Γερμανία. Οι δε λόγοι ανάγονται στην ίδια την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ.
Το Ισραήλ αποτελεί ταυτοχρόνως εσχατολογικό κράτος και αποικιακό σχέδιο. Είναι εσχατολογικό κράτος. καθώς πέρα από την προβληματική και δυτικοκεντρική ανάγνωση του Εβραϊσμού ως βάσης συγκρότησης έθνους ή και έθνους αυτού καθ’ εαυτού, το ιδεολογικό θεμέλιο του κράτους του Ισραήλ ανάγεται σε μια συλλογή θρησκευτικών κειμένων. Πρόκειται για ένα μοναδικό, παρωχημένο φαινόμενο, το οποίο παρότι ιδρύθηκε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο δεν ανάγεται στην εποχή της νεωτερικότητας. Αυτό το θεμέλιο έχει αγκαλιάσει ένα μεγάλο μέρος των εσχατολογικών Ευαγγελικών των ΗΠΑ. Ο λόγος που επιλέχθηκε αυτό το ιδεολογικό θεμέλιο, όμως, συνίσταται στο ότι το Ισραήλ ακριβώς αποτέλεσε ένα «φυτευτό» αποικιακό σχέδιο στην περιοχή. Δεν έχει υλικό θεμέλιο ίδρυσης στη συγκεκριμένη περιοχή. Το Ισραήλ ιδρύθηκε μέσα από μια συναλλαγή: οι Σιωνιστές (δυτικοτραφείς οι περισσότεροι) θα αποκτούσαν ένα κράτος με προστασία από την ιμπεριαλιστική δύναμη και οι ΗΠΑ θα αποκτούσαν ένα πανίσχυρο προκεχωρημένο φυλάκιο μέσα στη Μέση Ανατολή. Οι συμμαχίες των ΗΠΑ μπορούν να μεταβληθούν (και μεταβάλλονται). Το προκεχωρημένο τους φυλάκιο, το Ισραήλ δεν μπορεί να αλλάξει πολιτική ποτέ.
Το πρόβλημα του Ισραήλ, όμως, παραμένει και είναι ότι επιπλέει μέσα σε μια θάλασσα εχθρικών λαών. Τα δε συμμαχικά του Ισραήλ αραβικά κράτη κυβερνώνται από εξαιρετικώς αντιδημοφιλείς έως μισητές από τους λαούς τους ηγεσίες, οι οποίες γνωρίζουν ότι τα κεφάλια τους μπορούν να πέσουν ανά πάσα ώρα. Το Ισραήλ δεν μπορεί να έχει τις διαθέσιμες δυνάμεις, ώστε να αντιμετωπίσει όχι μόνο το σύνολο των εχθρικών λαών που το περιτριγυρίζουν αλλά ούτε καν τον Άξονα της Αντίστασης. Δεν τις είχε ποτέ. Αυτό το οποίο είχε μέχρι ενός σημείου, ήταν η δυνατότητα, πάντοτε μαζί με τις ΗΠΑ, να πετυχαίνει αρκετά γρήγορες και εντυπωσιακές νίκες, είτε σε επίπεδο πολεμικών συγκρούσεων, είτε στο επίπεδο υβριδικών επιχειρήσεων (τρομοκρατικών, αποσταθεροποίησης καθεστώτων, σαμποτάζ), ώστε να εξαπολύει τρόμο ικανό να πειθαναγκάσει τους εχθρούς του σε υποχώρηση ή σε συνθηκολόγηση. Πρόκειται περί μιας αντιγραφής περίπου της ρωμαϊκής μεθόδου κυριαρχίας. Με άλλα λόγια, το Ισραήλ μπορεί να επιβιώνει μόνο ως μια τυραννική, αποικιακή δύναμη επιβολής τρόμου (δηλαδή κυριολεκτικώς τρομοκρατική) στην περιοχή.
Ως δύναμη τρόμου μπορούσε να επιβάλλεται με τέσσερις περίπου πυλώνες: Ο πρώτος και λιγότερο σημαντικός ήταν η πειστικότητα της στρατιωτικής του ισχύος, κυρίως λόγω τεχνολογικής υπεροχής. Ο δεύτερος ήταν η μυθοποιημένη ικανότητα των μυστικών του υπηρεσιών. Ο τρίτος, η επιρροή των ΗΠΑ στην περιοχή και ο τρόμος που οι ΗΠΑ ενέπνεαν. Ο τέταρτος, ήταν η ισχύς των λόμπι των Σιωνιστών μέσα στις ΗΠΑ και κυρίως στον χρηματοπιστωτικό και επικοινωνιακό τομέα. Από τους τέσσερις πυλώνες, πραγματικά κραταιός φαίνεται ότι παραμένει μόνο ο τέταρτος. Ο στρατός του Ισραήλ όχι μόνο δεν γεννά τρόμο, αλλά θεωρείται από τους αντιπάλους μάλλον υποδεέστερος αυτών στο πεδίο (με εξαίρεση την αεροπορία του). Οι μυστικές υπηρεσίες του Ισραήλ είναι ισχυρές, αλλά όχι όσο παλιότερα και το πιο σημαντικό από όλα: οι ΗΠΑ υποχωρούν ραγδαία και αυτό δεν κρύβεται. Οι φιλο-ιρανικές πολιτοφυλακές σκότωσαν στρατιώτες των ΗΠΑ και βομβαρδίζουν τις βάσεις τους, χωρίς να υφίστανται πραγματικά πλήγματα από την Ουάσιγκτον (τα στελέχη τους που δολοφονούνται θα αντικαθίστανται αενάως από νεότερο κόσμο). Στο Ισραήλ μένει η πολύ σημαντική ισχύς του μέσα στις ΗΠΑ, η οποία όμως συρρικνώνεται ως προς τη σημασία της, όσο μειώνεται η ισχύς των ίδιων των ΗΠΑ.
Κάθε χτύπημα της Χαμάς, της Χεζμπολάχ, της Υεμένης απογυμνώνει την τρομοκρατική ισχύ του Ισραήλ, δηλαδή το ωθεί στην αποδόμηση όχι ως πολιτική απλώς, αλλά ως κράτος. Μόλις αυτό το στοιχείο του τρόμου χαθεί, το Ισραήλ θα ηττηθεί στο πεδίο και θα αποδομηθεί εσωτερικώς, γιατί ο τρόμος θα εξαπλωθεί στο εσωτερικό του, τόσο στο κατεστημένο του, όσο και στους πολίτες του. Ο τρόμος της δικής του ήττας θα παραλύσει το ισραηλινό κατεστημένο και θα διώξει μακριά όλους εκείνους που μετανάστευσαν από άλλες χώρες στο Ισραήλ, προκειμένου να υλοποιήσουν ένα σχέδιο απαρτχάιντ. Αυτό συμβαίνει από την 7η Οκτωβρίου και δώθε. Μάλιστα, οι ηλίθιοι φασίστες τύπου Μπεν Γκβιρ το αντιλαμβάνονται πιο καθαρά, ασχέτως αν επιδεινώνουν το πρόβλημα του κράτους τους: ζητούν έναν κατακλυσμιαίο πόλεμο με το Λίβανο, γιατί ξέρουν ότι χωρίς ένα κρεσέντο τρόμου είναι χαμένοι. Την ίδια στιγμή όμως, κάθε αποτυχία τους να τρομοκρατήσουν την άλλη πλευρά, αυξάνει τον τρόμο στο εσωτερικό του Ισραήλ και εντείνει την πορεία καταστροφής του.
Στην πραγματικότητα, το σχέδιο των δύο κρατών αποτέλεσε τη μόνη λύση επιβίωσης για το Ισραήλ, αλλά έχει μια αξεπέραστη δυσκολία για το ίδιο: την επανίδρυσή του, την οποία ούτε θέλει, ούτε μπορεί να πετύχει.
