Το φοιτητικό κίνημα κάθε συγκυρίας έχει το δικό του στίγμα και τον δικό του μοναδικό χαρακτηρισμό. Άλλοτε προκύπτει από αυτό καθ’ εαυτό το άμεσο πανεπιστημιακό επίδικο και άλλοτε από την ευρύτερη συγκυρία και το στρατηγικό ζήτημα της συγκεκριμένης ιστορικής περιόδου. Σχεδόν πάντοτε όμως συγχρονίζεται με τους βαθύτερους μετασχηματισμούς που λαμβάνουν χώρα σε κοινωνικό επίπεδο.
Η μαζικότητα, ο διαθέσιμος χρόνος, η ευαισθησία και ίσως περισσότερο από όλα η κοινωνική προέλευση του φοιτητικού πληθυσμού, δεδομένου ότι το πανεπιστήμιο αποτελεί διαχρονικώς τον πλέον βασικό μηχανισμό ανοδικής κοινωνικής κινητικότητας, αποτελούν τους βασικούς λόγους χάρη στους οποίους το φοιτητικό κίνημα μπορεί να συνδέεται οργανικώς με τις κοινωνικές διεργασίες, ακόμα και χωρίς πάντα να το αντιλαμβάνονται οι συμμετέχοντες φοιτητές πλήρως. Το φοιτητικό κίνημα του 2006-2007 ήταν το κίνημα για την υπεράσπιση του άρθρου 16 του Συντάγματος. Το σημερινό φοιτητικό κίνημα δεν είναι το κίνημα του άρθρου 16 (δηλαδή της μη αναθεώρησής του), αλλά το φοιτητικό κίνημα της υπεράσπισης του Συντάγματος αυτού καθ’ εαυτού και της υπεράσπισης του δικαίου απέναντι στην αντικοινωνική αδικία του συστήματος εξουσίας.
Δεν πρέπει να ξεχνούμε το μεγάλο, το κορυφαίο γεγονός: τα Τέμπη. Πρόκειται για την πιο εκκωφαντική και συνάμα εξοργιστική ακτινογραφία του συστήματος εξουσίας μετά το δημοψήφισμα του 2015: κυβερνήσεις (όχι μόνο η σημερινή, αλλά κατεξοχήν αυτή), ξένο και ντόπιο κεφάλαιο, δικαστική λειτουργία, βουλευτές της πλειοψηφίας, ακόμα και ο ανώτατος κλήρος δουλεύουνε μαζί, με στόχους πρώτα την καταλήστευση του δημοσίου πλούτου και μετά τη συγκάλυψη των συνεπειών της οργανωμένης κλεπτοκρατίας. Μιλάμε για ένα σύστημα εξουσίας, το οποίο ασκεί μαφιόζικη λειτουργία από τη μια (λεηλασία του δημοσίου ταμείου, ρουσφέτια, χαριστικές ιδιωτικοποιήσεις, θάνατοι), ενώ από την άλλη πασχίζει να εμπεδώνει την πιο χυδαία εκδοχή αποικιοκρατούμενου καρπαζοεισπράκτορα στα θύματα της πολιτικής του: «Πεθάναν τα παιδιά σας στα Τέμπη; Σιωπή και νηστεία». «Εξαφανίσαμε τα στοιχεία που οδηγούν στους ενόχους; Βγάλτε το σκασμό και αφήστε τις υπερβολές». Αυτά λένε οι υπουργοί, οι βουλευτές, οι εισαγγελείς και οι μεγαλοπαπάδες, όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά. Εκεί που τα περισσότερα συστήματα εξουσίας τηρούν κάποια προσχήματα δικαιοσύνης, το δικό μας, με τον τρόπο που έχουν περιγράψει οι μεγάλοι πολέμιοι της αποικιοκρατίας, δεν ορρωδεί προ ουδενός. Αλέθει ζωές και συνειδήσεις με την εγκληματική μανία του κοτζαμπασισμού και του δοσιλογισμού, ενώ συγκαλύπτει και κηρύττει την υποταγή με το ζήλο του χατζηαβατισμού και του ραγιαδισμού.
Την ίδια στιγμή που η συγκάλυψη των Τεμπών βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, όπως έχουμε αναλύσει και σε προηγούμενα κείμενα, για πρώτη φορά μεταπολεμικώς μια κυβέρνηση αποπειράται να καταλύσει το Σύνταγμα ευθέως, όχι μέσα από κάποια αμφιλεγόμενη ερμηνεία του, αλλά ανατρέποντας την ιεραρχία των κανόνων του δικαίου (τυπικός νόμος θα καταργήσει άρθρο του Συντάγματος) και την ίδια την έννοια των λέξεων στο δίκαιο. Μιλούμε για μια ευθεία εκτροπή από την εκτελεστική λειτουργία εναντίον της συνταγματικής νομιμότητας, η οποία, άπαξ και ξεκινήσει, δεν θα σταματήσει μέχρι ο λαός με την ισχύ του να επαναστατήσει. Δεν υπάρχει κυβέρνηση η οποία να αποπειράθηκε οτιδήποτε αντιστοίχως επικίνδυνο, σε καιρό αστικού φιλελευθερισμού.
Πρόκειται για δύο «κορυφές» της αδικίας και της παρανομίας του συστήματος εξουσίας. «Δένει» δε και τις δύο το γεγονός ότι κατεξοχήν πλήττεται από αυτές η νέα γενιά και μάλιστα των πλέον λαϊκών στρωμάτων. Το σύστημα εξουσίας μισεί τον ελληνικό λαό, μισεί τη νέα γενιά του ελληνικού λαού. Μισεί οτιδήποτε μπορεί να εξεγερθεί απέναντί του ή έχει εξεγερθεί στο παρελθόν απέναντί του. Για αυτούς τους λόγους το φοιτητικό κίνημα πρέπει να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων, να αναβαθμίσει τις θεωρητικές επεξεργασίες του, τη δράση του και από ένα σημαντικό, αλλά δευτερεύον φαινόμενο να καταστεί το δεσπόζον στη σημερινή συγκυρία με το να αναβαπτιστεί σε κίνημα του Συντάγματος και της απόδοσης δικαιοσύνης. Να πάρει τα δύο κορυφαία θέματα και να τα βάλει στην προμετωπίδα του και στον πυρήνα του. Να δράσει από κοινού με τους συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών, με τον προοδευτικό επιστημονικό κόσμο, με τα συνδικάτα και μάλιστα τα πλέον μαχητικά, με τους πολιτικοποιημένους καλλιτέχνες. Να κατανοήσει και να δείξει το σύστημα εξουσίας το οποίο πολεμά. Να καταστεί ο παράγοντας ανάτασης του ελληνικού λαού με το παράδειγμά του, με τη φαντασία του, με τη συλλογική του σκέψη, με τον αγώνα του.
