Και η Έλλα Φιτζέραλντ και η Μπίλι Χολιντέι, αλλά και ο Λούις Άρμστρονγκ, είχαν πολύ ζόρικα παιδικά χρόνια κι εμείς το ξέρουμε και τους ακούμε θαυμάζοντάς τους, χωρίς να κάνουμε λάβαρο την παιδική τους ηλικία ούτε εμείς, αλλά ούτε και αυτοί. Ακούμε αβίαστα τη μουσική τους, όπου υπάρχει υφέρπουσα η σφραγίδα των βιωμάτων τους -χωρίς καμιά μαρκετινική επιταγή από την εταιρεία «πες για όλα αυτά», να πάρουμε βραβεία και φράγκα. Αυτά, για το «μουσικό» κομμάτι του άρθρου. Εννοείται πως συντάσσομαι πλήρως και με το υπόλοιπο.

Αναρωτιέμαι, μετά από τη διαχρονική πια και συνεχή έκκληση/κλάψα του Ζελένσκι, πόσα και τι του είχαν τάξει οι Δυτικοί, στην αρχή όταν ξεκίνησε τον πόλεμο ή κατά πόσο αιφνιδιάστηκαν στην συνέχεια τελικά οι δύο πλευρές, από την αντοχή,  το σθένος και την στρατηγική των Ρώσων. Αν δεν ήταν ανιστόρητοι, πιθανόν να μην ξεκινούσαν αυτή την μάταια πλέον για αυτούς, σύρραξη.

Όσο (καλά) κρατούν οι μικροδιαφορές της Αριστεράς και όσο αυτή τις μεγεθύνει ως χαώδεις, στον βαθμό που δεν μπορεί να βρει ένα κοινό τόπο συνεννόησης και αγώνα για έναν κόλαφο στην Δεξιά, τόσο θα χορεύουν τα ακροδεξιά ποντίκια. 

Έχει κι άλλα έντονα χρώματα η παλέτα για να βάψει κάποιος τα μαλλιά του. Η  επιλογή λοιπόν, στη συγκεκριμένη χώρα και περίσταση, αποτελεί είτε αναισθησία είτε ηλιθιότητα ή και τα δύο. Άλλο η ελευθερία της έκφρασης κι άλλο η ελευθεριότητα.

«Μεγαλύτερο πρόβλημα των νέων σήμερα είναι οι χαμηλές αποδοχές που λαμβάνουν σύμφωνα με το 41% των ερωτηθέντων. Αμέσως μετά έρχεται η ανεργία με ποσοστό 41% ενώ μέσα στα πρώτα προβλήματα είναι και η εύρεση στέγασης με ποσοστό 13%.  Επιπλέον το 80,2% των νέων σε ερώτηση γιατί δεν κάνουν παιδιά απάντησαν λόγω οικονομικής δυσκολίας και ανασφάλειας».

Κρατάμε  από την τρικυμία εν κρανίω των απαντήσεων που έδωσε το ελληνικό κοινό στην έρευνα,  το ανωτέρω κομμάτι.  Όταν η αποχή, έφτασε σε ιστορικό υψηλό, το μεγαλύτερο από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους στο 47,18% τον Ιούνη του ΄23, όπου το μέγιστο ποσοστό οφείλεται στην αποχή των νέων, τα επιχειρήματα «να μην πηγαίνουν οι γέροι να ψηφίζουν  γιατί μας καταστρέφουν», «όλοι ίδιοι είναι και να πάω να ψηφίσω δεν θα αλλάξει τίποτε» και άλλα τέτοια ισοπεδωτικά, έχω να απαντήσω, πως με αυτή την νοοτροπία, αγαπητοί μου νέοι, αφήνετε άλλους να αποφασίζουν για εσάς, καταρρακώνετε ένα δικαίωμα αυτό του εκλέγειν, που κατακτήθηκε με πολλούς αγώνες και αίμα, για να προσθέσω, πως όταν δεν ασχολείστε εσείς με την πολιτική, ασχολείται εκείνη μαζί σας, θέλετε δεν θέλετε.

Συνεπώς, για να αλλάξουν όλα αυτά που σας πληγώνουν, ένας τρόπος -οκ, όχι ο μοναδικός, αλλά υψηλότατης εμβέλειας- είναι η άσκηση του εκλογικού δικαιώματος, όποτε καλείστε να το κάνετε… 

«Εξωφρενική» η απόφαση σύμφωνα με τις ΗΠΑ, «αποκρουστική» κατά τον Τσέχο πρωθυπουργό, αλλά αντίθετα, νηφάλια και ρεαλιστική, όταν επρόκειτο για τον Μιλόσεβιτς και τον Πούτιν. Χρόνια η α λα καρτ πάθηση ανάγνωσης των αποφάσεων των δικαστηρίων, διεθνών ή μη.

Το μετρό, με μέτρο.  Μέτρον άριστον και πάει λέγοντας… για άλλα 11 χρόνια.

Επειδή θυμηθήκαμε με αφορμή το σημερινό σχόλιό μας αυτό το αηδόνι που λέγεται Έλλα…