Το σημερινό “Βήμα” κυκλοφορεί με μια δημοσκόπηση η οποία δείχνει τη διαφορά ΣΥΡΙΖΑ με ΚΙΝΑΛ να συρρικνώνεται σημαντικά. Θα μπορούσε να πει κανείς, είτε ότι πρόκειται για το κρύο πιάτο της εκδίκησης, είτε για μια ακόμα προπαγανδιστική απόπειρα να πληγεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Όμως δεν πρόκειται πρωταρχικά για τίποτε από τα δύο.
Τα όσα συμβαίνουν στον χώρο του ΚΙΝΑΛ σε ό,τι αφορά την εκλογή προέδρου έχουν αναμφισβήτητα κινήσει το ενδιαφέρον ενός μεγαλύτερου μέρους του ελληνικού λαού, ως προς εκείνο το οποίο ψηφίζει σήμερα ΚΙΝΑΛ. Αυτό επί της αρχής είναι θετικό για το κόμμα. Η ιστορική παράταξη, η οποία είχε αποσυνδεθεί από το ΚΙΝΑΛ, δεν συνδέεται μαζί του εκ νέου μαζικά, ωστόσο το κοιτά με μεγαλύτερη προσοχή – τουλάχιστον ένα μέρος της.
Την ίδια στιγμή, με τα φώτα της δημοσιότητας πάνω στο ΚΙΝΑΛ σε μεγαλύτερο βαθμό σε σχέση με το άμεσο παρελθόν, προδίδονται ανάγλυφα οι αδυναμίες του εν λόγω φορέα, οι οποίες όμως στο ιδεολογικό και προγραμματικό επίπεδο είναι ίδιες περίπου με εκείνες και του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος επιπλέον αποτυγχάνει ως προς το να καταστεί διάδοχος του ΠΑΣΟΚ σε έναν κάποιο εν γένει δημοκρατικό, κεντροαριστερό χώρο – ό,τι κι αν σημαίνει αυτός ο όρος στις μέρες μας.
Το πρόβλημα και των έξι υποψηφίων προέδρων (όπως και του ΚΙΝΑΛ αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ συνολικώς) είναι ότι αποφεύγουν να αναμετρηθούν εντίμως με την πραγματικότητα την οποία καταλυτικώ τω τρόπω διαμόρφωσαν. Ούτε ένας εξ όλων δεν τολμά να πει (ή και δεν πιστεύει) ότι την προηγούμενη δεκαετία, η Ελλάδα και ειδικότερα τα μεσαία και φτωχότερα στρώματα ρημάχτηκαν κυριολεκτικώς και με δικές τους ευθύνες.
Δεν υπάρχει ίχνος αυτοκριτικής για τα μνημόνια, τα οποία ο κάθε ένας από τους υποψηφίους έφερε, στήριξε, ψήφισε ή και υποστήριξε μέσα στο κόμμα αντιστοίχως. Οι ευθύνες εξαντλούνται για κάθε έναν πολιτικό ή φορέα που κουβαλά την ενοχή, στους προηγουμένους μόνο, στην εκάστοτε αντιπολίτευση για το ότι δεν είχε υποστηρίξει την πολιτική τους ενώ μόνο ενίοτε αχνοφαίνεται μια επιτίμηση των εξωτερικών παραγόντων.
Το “Δεν υπάρχει δρόμος εκτός ευρωζώνης”, το οποίο μετατράπηκε στο “Δεν υπάρχει άλλος δρόμος εκτός του νεοφιλελευθερισμού”, τυγχάνει λυσσώδους υπεράσπισης, ενώ “ξεπλένεται” στον εκάστοτε επόμενο, ο οποίος κάνει τα ίδια, λες και κάθε επόμενη κωλοτούμπα δικαιώνει την προηγούμενη.
Δεν πρόκειται μόνο περί συναισθηματικού συμπλόκου ενοχής και πείσματος αλλά και περί του γεγονότος ότι στον ευρύτερο κεντρώο και αριστερό χώρο δεν έχει διεξαχθεί καμία συγκροτημένη και δυνάμει ηγεμονική κοινωνικά πολιτικο-ιδεολογική συζήτηση, μετά τον “εκσυγχρονισμό”.
Το αποτέλεσμα είναι ότι με ελάχιστες υφολογικού περιεχομένου κυρίως διαφοροποιήσεις, ο ευρωατλαντισμός, οι ιδιωτικοποιήσεις, η αποπειρώμενη ιδεολογική ηγεμονία των ελίτ μέσω ενός κίβδηλου κοσμοπολιτισμού, ο κρατικός αυταρχισμός (οξυνόμενος ή σε ύφεση), η άσκηση της πολιτικής με ένα μείγμα τεχνοκρατίας και μηχανιστικής αναπαραγωγής κλειστών στεγανών και ο περιορισμός της ασκουμένης κυβερνητικής πολιτικής σε υποτιθέμενα μέτρα θεσμικού εκσυγχρονισμού και ποτέ αλλαγής οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου, παράλληλα με μια βαθιά αντιπάθεια προς τον ελληνικό λαό και προς τα μεσαία και χαμηλότερα στρώματα, αποτελούν τις ορίζουσες όλων των συνυποψηφίων.
Η εκλογική και πολιτική κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ στην καλύτερη εκδοχή προσεγγίζονται ως αναγκαία συνέπεια της σωτηρίας της πατρίδας ή στην χειρότερη ως αποτέλεσμα της διανοητικής αδυναμίας του ελληνικού λαού, ο οποίος παραμένει υποτίθεται έρμαιο του κάθε λαϊκιστή και υπανάπτυκτος. Η πιθανότητα να ξεπέρασε ο ελληνικός λαός τις ηγεσίες του, να αποδείχτηκε πιο μαχητικός από ό,τι ήλπιζαν και να είχε δίκιο σε ό,τι αφορά το αντιμνημονικό του μένος απλώς δεν συζητείται.
Συνέπεια αυτής της άρνησης αναμέτρησης με το παρελθόν είναι ότι φλέγοντα σημερινά ζητήματα, όπως η στέγαση, η υγεία, η παιδεία, η βιομηχανική παραγωγή, η ακρίβεια, οι σχέσεις παραγωγής, το ζήτημα εθνικού σχεδίου για την ανάπτυξη, οι κοινωνικοποιήσεις, οι εξοπλισμοί και η Ανατολική Μεσόγειος, ο μετα-αμερικανικός αιώνας, τα συλλογικά δεδομένα, το διαδίκτυο, τεχνητή νοημοσύνη, η 4η βιομηχανική επανάσταση λείπουν παντελώς. Ούτε επιτελεία, ούτε υποψηφιότητες ικανές να φτιάξουν πρόγραμμα και όχι αυτο-πλασάρισμα (περισσότερο ή λιγότερο αξιοπρεπές) υπάρχουν. Όλη η κουβέντα εξαντλείται στους τακτικισμούς της Βουλής, μετά από επόμενες εκλογές.
Στοιχείο των παραπάνω αποτελεί και η ομοφωνία των συνυποψηφίων στην εν λόγω φρικτή για σοσιαλιστικό (και για οποιοδήποτε κόμμα) διαδικασία εκλογής Βοναπάρτη, αντί προέδρου. Περιέργως (ή όχι τόσο) μόνο ο Γιώργος Παπανδρέου απέδειξε ότι έχει τα αντανακλαστικά, μη συμμετοχής σε ένα debate αδιανόητο για οποιαδήποτε σοβαρή εσωτερική διαδικασία.
Αυτά ακριβώς αποτελούν και τις αδυναμίες του ΣΥΡΙΖΑ. Έχοντας μετακινηθεί στον χώρο του συστημικού κέντρου, με τον κομματικό του μηχανισμό κλειστό και εμφορούμενο από έντονα μειοψηφικές δικαιωματικές αντιλήψεις, αλλά επιπλέον και με μια αναντίστοιχη με τις ικανότητες του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα προσωπολατρία, δεν φαντάζει ιδιαιτέρως διαφορετικός από το ΚΙΝΑΛ, ούτε και πιο ελκυστικός. Το ΠΑΣΟΚικό δράμα μάλιστα, συγκινεί πολύ περισσότερο από εκείνες των τάσεων του ΣΥΡΙΖΑ. Κάπως έτσι η ιδέα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα αποτελεί τον αδιαμφισβήτητο “πρώτο δεύτερο” αρχίζει να αμφισβητείται. Η αλαζονεία στην πολιτική έχει κόστος.
Κυρίως όμως επιβεβαιώνεται το απολύτως προφανές εδώ και καιρό: μια έστω συνεπής, αριστερή σοσιαλδημοκρατική κίνηση, πολύ περισσότερο ο ανεξαρτησιακός, δημοκρατικός σοσιαλισμός θα σαρώσει το υπάρχον πολιτικό σκηνικό. Μόνο που λόγω της επικινδυνότητάς του από το κατεστημένο, δεν προτείνεται από κανένα κόμμα.
