Για δεύτερη φορά μέσα σε μικρό, σχετικά, διάστημα η εκπρόσωπος Τύπου του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών Μαρία Ζαχάροβα ασχολείται με δηλώσεις της με τη χώρα μας. Βεβαίως, για να το ξεκαθαρίσουμε δεν ασχολείται μόνο με τη χώρα μας, αφού το βασικό της καθήκον είναι να επικοινωνεί στους εκπροσώπους των ΜΜΕ την επίσημη θέση του Υπουργείου στο οποίο υπηρετεί για οποιοδήποτε διεθνές ζήτημα σχετίζεται άμεσα ή έμμεσα με τη Ρωσία. Ωστόσο για εμάς εδώ στην Ελλάδα έχει ιδιαίτερη σημασία το να γνωρίζουμε πώς σκέφτεται αυτή τη στιγμή για τη χώρα μας και τις διμερές (και όχι μόνο) σχέσεις ο ανώτατος αρμόδιος κρατικός φορέας της Ρωσίας μετά τον πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν, ειδικά σε συνάρτηση με τις τελευταίες εξελίξεις στην Ουκρανία και το Ντονμπάς και τη θέση που πήρε η Ελλάδα απέναντι στο ζήτημα αυτό.

Η Μαρία Ζαχάροβα, γνωστή για την ιδιαίτερη σχέση της με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης,  ανάρτησε στην προσωπική της σελίδα στο Facebook τη δήλωση που ακολουθεί μεταφρασμένη στα Ελληνικά. Να σημειώσουμε εδώ, ότι τόσο το Facebook, όσο και το Instagram και συνολικά ο οργανισμός Meta, ιδιοκτησίας Mark Zuckerberg, έχουν χαρακτηριστεί στη Ρωσία ως «μέσα που προωθούν τον εξτρεμισμό», αλλά και την «αντιρωσική υστερία» που δεν προέκυψε μεν, αλλά σίγουρα οξύνθηκε μετά την έναρξη της λεγόμενης «ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης» της Ρωσίας στο έδαφος της Ουκρανίας και του Ντονμπάς. Ωστόσο, η Ζαχάροβα, ως ανώτατο διπλωματικό στέλεχος της χώρας της, σαφώς και έχει το «ΟΚ» στο να χρησιμοποιεί κάθε διαθέσιμο μέσο, ενημέρωσης ή/και κοινωνικής δικτύωσης, προκειμένου να γνωστοποιεί τις επίσημες θέσεις του ρωσικού κράτους, έστω και με τη δική της προσωπική «πινελιά»…

Το κείμενο της ανάρτησης της Ζαχάροβα έχει ως εξής:

«Πρόσφατα η Ελλάδα, με την οποία μας συνδέουν βαθιές ιστορικές ρίζες, ανακοίνωσε την απέλαση Ρώσων διπλωματών σε μια απολύτως προκαθορισμένη ημερομηνία – στις 6 Απριλίου.
Πρώτον, εκείνη τη μέρα βρισκόταν στην Ελλάδα η (Υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ) Βικτόρια Νιούλαντ. Αυτό ανέφερε η εφημερίδα «Καθημερινή» σε μικρό της άρθρο για τη συνάντηση της Νιούλαντ με τον Έλληνα Υπουργό Εθνικής Άμυνας Νίκο Παναγιωτόπουλο. Και όπου εμφανίζεται η Νιούλαντ, μην περιμένεις τίποτε καλό.

Δεύτερον, η 6η Απριλίου, ως σύμβολο, είναι μια μαύρη μέρα στην ιστορία της Ελλάδας. Ακριβώς στις 6 Απριλίου του 1941 το ναζιστικό (Γ’) Ράιχ επιτέθηκε στη χώρα (επιχείρηση «Μαρίτα»). Για τους Έλληνες η 6η Απριλίου είναι ό,τι για εμάς (τους Ρώσους) η 22η Ιουνίου. Τι ήταν άραγε αυτό από την πλευρά των Αμερικανών συμβούλων, τυχαία σύμπτωση ή διαβολικά ακριβής υπολογισμός;

Ωστόσο το αποτέλεσμα είναι προφανές – ένα κράτος απελευθερωμένο και επανιδρυμένο χάρη στη βοήθεια της Ρωσίας και του οποίου ο πρώτος κυβερνήτης ήταν (πρώην) Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας, έμεινε στην πράξη χωρίς διπλωματικές σχέσεις με τη χώρα μας. Και αυτό παρά το γεγονός, ότι εμείς με τους Έλληνες έχουμε κοινή πίστη, ακολουθούμε τις ίδιες παραδόσεις και γενικά δεν αρνηθήκαμε ποτέ να βοηθήσουμε τους Έλληνες φίλους μας. Τι αξία είχε μόνο η περυσινή βοήθειά μας για την κατάσβεση των πυρκαγιών στην Πελοπόννησο. Άσχημο δεν είναι τόσο, το ότι η Ευρωατλαντική αλληλεγγύη σβήνει το παρελθόν· στο κάτω κάτω, το ποιον θα τιμά κανείς είναι κυρίαρχη επιλογή του (κάθε) έθνους. Άσχημο είναι το ότι (η Ευρωατλαντική αλληλεγγύη) στερεί από τους λαούς το μέλλον τους, την ανεξαρτησία τους και το δικαίωμα γι’ αυτή την κυρίαρχη επιλογή.

Ορίστε λοιπόν, που οι ιστορικοί παράλληλοι δρόμοι μετατρέπονται σε διπλή διαχωριστική γραμμή».

Από τα γραφόμενα της Ζαχάροβα γίνεται φανερή η ενόχληση της ρωσικής πλευράς για τη στάση και τη συμπεριφορά της ελληνικής κυβέρνησης με αφορμή τα γεγονότα στην Ουκρανία και το Ντονμπάς. Βεβαίως, εδώ να πούμε ότι την «αντιρωσική» γραμμή των ελληνικών κυβερνήσεων των τελευταίων ετών δεν την χάραξαν σήμερα η ΝΔ και ο Κυρ. Μητσοτάκης. Η πρώτη σημαντική όξυνση στις ελληνορωσικές σχέσεις στη μεταπολιτευτική περίοδο συνέβη το 2017 επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και Υπουργού Εξωτερικών Ν. Κοτζιά, όταν είχαν απελαθεί 2 Ρώσοι διπλωμάτες με την κατηγορία της κατασκοπείας, χωρίς ωστόσο ποτέ να παρουσιαστούν από την ελληνική πλευρά ισχυρά στοιχεία που να συνηγορούν σε κάτι τέτοιο. Ήδη, ωστόσο, η παρουσία του Τζέφρι Πάιατ σε ρόλο πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Αθήνα είχε αρχίσει να δείχνει τα πρώτα δείγματα γραφής. Μετά την «εξαιρετικά επιτυχημένη» (για τα συμφέροντα των ΗΠΑ) θητεία του στο Κίεβο και τον επιτόπιο συντονισμό του χουντικού πραξικοπήματος στις 22 Φεβρουαρίου 2014, το οποίο οδήγησε την Ουκρανία στη μετέπειτα πορεία της ως το πρώτου ναζιστικού κράτους στην Ευρώπη από το Μάιο του 1945 κι εντεύθεν. Ο Πάιατ πήρε «τιμητική μετάθεση» στην Αθήνα στις 8 Μαΐου του 2016 (τυχαία, άραγε και αυτή η ημερομηνία;) και παραμένει μέχρι σήμερα ακλόνητος στο πόστο του, έχοντας στο μεταξύ υπηρετήσει μέχρι σήμερα τρεις διαφορετικούς Προέδρους των ΗΠΑ! Και προφανώς θα παραμείνει στο πόστο αυτό όσο οι «γνώσεις» του και η «πείρα» του χρειάζονται στον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ να ενορχηστρώνουν πραξικοπήματα ή «κατάλληλες συμπεριφορές» (κατά τ’ άλλα) εκλεγμένων κυβερνήσεων, ώστε να μη βρεθούν κάποια στιγμή στο στόχαστρο των «συμμάχων» για «ανταρσία»…

Επιστρέφοντας στα γραφόμενα της Ζαχάροβα, να αναφέρουμε ότι η Ρωσίδα διπλωμάτις, όπως και ο προϊστάμενός της Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας Σεργκέι Λαβρόφ, έχουν εκφράσει κατά καιρούς ανάλογες θέσεις και για άλλες χώρες με τις οποίες η Ρωσία διατηρούσε καλές σχέσεις, ανεξαρτήτως των όποιων προσχωρήσεων των τελευταίων σε διεθνικούς στρατιωτικούς, πολιτικούς και οικονομικούς συνασπισμούς που βρίσκονταν και βρίσκονται σε ανταγωνισμό (ή, πλέον, σε ανοιχτή αντιπαλότητα) με τη Ρωσία.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα τέτοιων χωρών στον ευρωπαϊκό χώρο είναι η Ιταλία, η Βουλγαρία, η Τσεχία, η Σλοβακία, η Αυστρία κοκ. Παρά το γεγονός, ότι όλες αυτές οι χώρες είναι μέλη του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, οι διμερείς σχέσεις που διατηρούσαν με τη Ρωσία ήταν σαφώς πάνω από τον μέσο όρο καλές· το ίδιο και η οικονομική και εμπορική συνεργασία μαζί της. Ωστόσο τα πρόσφατα γεγονότα στην Ουκρανία και το Ντονμπάς (των οποίων την εξέλιξη, κατά το μέγιστο βαθμό, δημιούργησε ο ίδιος ο δυτικός κόσμος, με προεξάρχουσες βεβαίως τις ΗΠΑ) έθεσαν αυτές τις χώρες σε ένα επιτακτικό δίλημμα: ή θα ακολουθούσαν τη γραμμή που χάραξαν για σύσσωμη τη «συλλογική Δύση» οι ΗΠΑ (προφανώς για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους και μόνο συμφέροντα), ή θα αντιμετώπιζαν τη μήνη του «Μεγάλου Αδελφού», με απροσδιόριστες συνέπειες. Στη «μέγγενη» αυτή λύγισαν ακόμη και χώρες όπως η (απολύτως ουδέτερη, κατά τ’ άλλα) Ελβετία, η οποία – σε μια πρωτοφανή για τα δικά της δεδομένα κίνηση – επέβαλε πολιτικές και οικονομικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας, αλλά και η Σερβία, η οποία διατηρεί «φιλική ουδετερότητα» προς τη Ρωσία στο θέμα της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης στην Ουκρανία και το Ντονμπάς, αλλά ψήφισε υπέρ της αποβολής της από το Συμβούλιο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του ΟΗΕ (και μετά… έτρεχε ο Πρόεδρος Βούτσιτς να εξηγήσει στον Πούτιν πόσες πιέσεις δέχθηκε η διπλωματική αντιπροσωπεία της χώρας του στη Γενεύη για να ψηφίσει έτσι).

Στην περίπτωση της Ελλάδας, όμως, φαίνεται ότι έχουμε να κάνουμε με μια κλασική περίπτωση «χρήσιμου ηλίθιου»· και αυτό πάει στην κυβέρνηση Μητσοτάκη και όχι, προφανώς, στη χώρα γενικώς και πολύ περισσότερο στο λαό της. που παραμένει, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, από τους πιο «φιλορωσικούς» στην «καθ’ ημάς» Δύση, παρά την πρωτοφανή πλύση εγκεφάλου που του γίνεται από τα εγχώρια συστημικά ΜΜΕ και την ωμή διαστρέβλωση, αν όχι αντιστροφή της πραγματικότητας που επιχειρούν, ειδικά στην ειδησεογραφία τους από την Ουκρανία και το Ντονμπάς.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, αλλά και ο αρμόδιος Υπουργός (Εξωτερικών) Ν. Δένδιας, όχι μόνο δεν έχουν κάνει την παραμικρή κίνηση ουσιαστικής στήριξης των περίπου 100 χιλιάδων ελληνικής καταγωγής πολιτών στην Ουκρανία και στο Ντονμπάς, αλλά μάλλον έχουν συμβάλει στην ακόμη πιο επιθετική στάση της εξουσίας του Κιέβου και των τοπικών νεοναζί «πολεμάρχων» του κατά του ελληνικού ομογενειακού πληθυσμού που έχει ως κύρια κοιτίδα τις περιοχές κοντά στην Αζοφική Θάλασσα. Δεν μπορεί να ξεχαστεί η επίσκεψη Δένδια στη Μαριούπολη στις 31 Ιανουαρίου του τρέχοντος έτους (σχεδόν 1 μήνα πριν την έναρξη της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης της Ρωσίας), που ακολουθήθηκε από μαζικές δολοφονίες Ελλήνων ομογενών από πυρά Ουκρανών νεοναζί και η (το λιγότερο) «χλιαρή» αντίδραση της επίσημης ελληνικής διπλωματίας απέναντι στις κτηνωδίες των νοσταλγών του Μπαντέρα και του Σουχέβιτς όλα τα τελευταία 8 χρόνια.

Επιπλέον, η κυβέρνηση Μητσοτάκη πήγε ένα βήμα παραπέρα, ενισχύοντας (ουσιαστικά δωρίζοντας) με οπλισμό το καθεστώς Ζελένσκι και μόνο η αναμενόμενη ισχυρή αντίδραση των Ελλήνων πολιτών (παρεμπιπτόντως με τις πιο διαφορετικές πολιτικές τοποθετήσεις μεταξύ τους) σε κάθε ανάλογη προσπάθεια, την έχει αποτρέψει από την αποστολή, αν όχι μάχιμων Ελλήνων στρατιωτικών, τουλάχιστον «συμβούλων σε θέματα άμυνας» (για να το διατυπώσουμε κομψά). Από τις κινήσεις της ελληνικής κυβέρνησης γίνεται φανερό, ότι δεν υπαγορεύονται από κάποιας μορφής… ζήλια για τα «κατορθώματα» του ελληνικού εκστρατευτικού σώματος στην Κριμαία το 1919 υπό τον Ν. Πλαστήρα (που πήγε να πολεμήσει…  κατά των μπολσεβίκων και γύρισε κακήν κακώς στην Ελλάδα). Σίγουρα όμως η γενεσιουργός αιτία γι’ αυτή τη συμπεριφορά είναι η ίδια: η εθελοδουλία και η τυφλή υποταγή στη βούληση του «Μεγάλου Αδελφού». Το δυστύχημα θα είναι, όμως, για τη χώρα μας, εάν τα αποτελέσματα αυτής της συμπεριφοράς έχουν τις ίδιες τραγικές συνέπειες με αυτές της εκστρατείας του 1919 (συνδέστε το με τα αποτελέσματα της Μικρασιατικής Εκστρατείας τα αμέσως επόμενα χρόνια και τη στάση της νεαρής Σοβιετικής Ρωσίας απέναντι στο αγγλόδουλο – και μετά γερμανόδουλο – ελληνικό καθεστώς της εποχής και θα καταλάβετε). Τον «ένοχο« τον γνωρίζουμε από τώρα. Το θέμα είναι να μη φτάσει να συντελεστεί το «έγκλημα»…

Και στη Ρωσία μπορεί να μην υπάρχει η παροιμία «ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος», υπάρχει όμως μια άλλη, με πιο «λαϊκή» διατύπωση: «Δεν είμαι μνησίκακος, αλλά θυμάμαι τα πάντα»… Και η Μαρία Ζαχάροβα θυμάται τα πάντα. Κυρίως όμως τα θυμούνται οι πολιτικοί της προϊστάμενοι…