Με δεδομένη τη ντε φάκτο νίκη της κυβέρνησης του Σύρου προέδρου Μπασάρ Άσαντ στον 11ετή πόλεμο και με δεδομένη την παρατεταμένη οικονομική κρίση που μαστίζει τον Λίβανο από το φθινόπωρο του 2019, η υπηρεσιακή κυβέρνηση του Λιβανέζου πρωθυπουργού Νατζίμπ Μικάτι αναθερμαίνει τις σχέσεις με τη Δαμασκό σε μία προσπάθεια να μειώσει την πίεση που ασκεί στην λιβανέζικη κοινωνία το πλήθος των Σύρων προσφύγων που έχουν καταφύγει εδώ και πολλά χρόνια σε αυτή τη μικρή χώρα με τους περιορισμένους οικονομικούς πόρους.

Όπως επιβεβαιώθηκε σήμερα από την κυβέρνηση του Λιβάνου, στη Δαμασκό θα μεταβεί μετά το τέλος της γιορτής των θυσιών, (που φέτος πέφτει το ερχόμενο Σάββατο, 9 Ιουλίου), ο υπηρεσιακός υπουργός Μεταναστών και Εκτοπισμένων, Ισάμ Σαραφεντίν.

Η επικείμενη επίσκεψη του Σαραφεντίν στην Δαμασκό θα είναι η πρώτη Λιβανέζου υπουργού από την έναρξη του πολέμου στη Συρία το 2011 και θα έχει ως βασικό στόχο την οργανωμένη επιστροφή των περισσότερων εκ του 1,5 εκατομμυρίου Σύρων προσφύγων στις εστίες τους αλλά σε εκούσια βάση.

Το σχέδιο αυτό εξυφαίνει η κυβέρνηση Μικάτι από τον περασμένο Μάρτιο σε συνεργασία με έξι συναρμόδια υπουργεία και σύμφωνα με πληροφορίες του Middle East Monitor οι λιβανέζικες αρχές επιδιώκουν μηνιαίως τον επαναπατρισμό περίπου 15.000 Σύρων προσφύγων εφόσον εξασφαλιστούν εγγυήσεις για την ασφάλειά τους.

Σε αντίθεση με την Τουρκία που διαλαλεί εδώ και χρόνια την προσφορά της στους Σύρους πρόσφυγες παίρνοντας γενναιόδωρα πακέτα οικονομικής στήριξης από την ΕΕ και τον ΟΗΕ, ο Λίβανος είναι στην πραγματικότητα η χώρα που έχει επωμιστεί το μεγαλύτερο βάρος φιλοξενίας Σύρων προσφύγων σε αναλογία με τον μικρό πληθυσμό των περίπου έξι εκατομμυρίων κατοίκων του.

Οι ροές Σύρων προσφύγων στον Λίβανο εδώ και 11 χρόνια εκτιμάται πως έχουν «κοστίσει» στην ασθενή οικονομία του Λιβάνου πολλά δισεκατομμύρια δολάρια καθώς η χώρα έχει λιγοστές υποδομές για την ικανοποιητική φιλοξενία τους. Από την άλλη, η ελάχιστα ανεπτυγμένη οικονομία του Λιβάνου που παραπαίει από τα όργια διαφθοράς της οικονομικής και πολιτικής ελίτ (που ορίζει την εξουσία εδώ και δεκαετίες) δεν προσφέρει ευκαιρίες εργασίας και ανάπτυξης ούτε καν για τον λιβανέζικο λαό.

Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ, το 90% των Σύρων προσφύγων στο Λίβανο ζει σε συνθήκες ακραίας φτώχειας. Οι συνθήκες αυτές έχουν γίνει απίστευτα χειρότερες ειδικά από το φθινόπωρο του 2019 όταν άρχισε να ξεδιπλώνεται η σοβαρή χρηματοπιστωτική κρίση που μαστίζει έκτοτε τον Λίβανο.