H (μη αποδεκτή προς το παρόν) παραίτηση του δοτού πρωθυπουργού στην Ιταλία Μάριο Ντράγκι έχει προκαλέσει περισσότερη αναστάτωση στα κέντρα εξουσίας στο εξωτερικό, απ’ ό,τι στη -συνηθισμένη πλέον και χαλκέντερη- σε κυβερνητικές κρίσεις μεσογειακή χώρα. Δεν πρόλαβε να στεγνώσει το μελάνι της είδησης και οι πρώτες αντιδράσεις τόσο από τη διακυβέρνηση των Βρυξελλών (πχ Τζεντιλόνι), αλλά κι από τον Τύπο (πχ Politico), τόνιζαν το πόσο σημαντικό είναι για την ίδια την Ε.Ε. να παραμείνει ο Ντράγκι στο τιμόνι της Ιταλίας.
Τη σκυτάλη φυσικά πήραν και τα μεγάλα ειδησεογραφικά κέντρα επιρροής, από τη ναυαρχίδα των οικονομικών συμφερόντων Financial Times, έως την πιο «αδέσμευτη» γερμανική Suddeutsche Zeitung, που με δημοσιεύματα στα οποία εναλλάσσονταν η ανησυχία και τα εγκώμια, υπογραμμίζεται πόσο η ευρωπαϊκή πολιτική χρειάζεται, τον «σωτήρα του ευρώ». Στην ίδια την Ιταλία, χίλιοι δήμαρχοι, κάθε βεληνεκούς, αποστέλλουν επιστολή στον Ντράγκι για να παραμείνει στην εξουσία. Ο Ματέο Ρέντσι του Italia Viva ανακοίνωσε πως ήδη έχουν συγκεντρωθεί οι 80.000 υπογραφές για την παραμονή του Ντράγκι. Παράλληλα οι πολιτικές δυνάμεις που στηρίζουν την πολυκομματική κυβέρνησή του πολλαπλασιάζουν τις πρωτοβουλίες για τη συγκρότηση ενός νέου ευρέως πλαισίου συνεργασίας. Ένα πλαίσιο, που φιλοδοξούν να πείσει τον δοτό πρωθυπουργό να επαναλάβει την κυβερνητική του αποστολή, δίχως πλέον το «μιαρό» Κίνημα 5 Αστέρων, που προκάλεσε την κρίση. Από το δεξιό-ακροδεξιό στρατόπεδο οι Σίλβιο Μπερλουσκόνι (Forza Italia) και Ματέο Ρέντσι (Λέγκα) διαβεβαιώνουν πως δεν θα ξανασυνεργαστούν με το M5S σε κυβέρνηση και καλούν για μία δεύτερη ευκαιρία στον Ντράγκι, αν και δηλώνουν -η καρδούλα τους το ξέρει- έτοιμοι για εκλογές που κατά βάθος δεν θέλουν τώρα. Το φόβητρο των εκλογών έχει αρχίσει να προβάλλεται, περισσότερο με μια αποτρεπτική μορφή, ώστε να πείσει τους πλέον περιδεείς στην αναμέτρηση «Πενταστεράτους» να αποχωρήσουν ή να μη στηρίξουν μία απόφαση του ηγέτη τους Τζουζέπε Κόντε να ρίξει την κυβέρνηση. Όπως και να έχει, με ή χωρίς εκλογές, το νήμα της μοίρας του M5S μοιάζει να είναι έτοιμο να κοπεί, καθώς ο διχασμός έχει επικρατήσει στις τάξεις του.
Πρώτα απ’ όλα, η βιωσιμότητα της πολυκομματικής κυβέρνησης του Ντράγκι είναι απόλυτα επιβεβλημένη, δεδομένου ότι λόγω της βραδύτητάς της απομένουν ακόμη πολλά νομοσχέδια που θα πρέπει να ψηφιστούν στη Βουλή, από το Εθνικό Σχέδιο για την Ανάκαμψη και ανθεκτικότητα μέχρι τις συντάξεις, τη βοήθεια για την ακρίβεια και τους μισθούς. Άπαντες υπογραμμίζουν ότι η ηγεσία του Ντράγκι παρέμεινε αδιαμφισβήτητη σε αυτούς τους δεκαεπτά μήνες στο τιμόνι μιας από τις πρώτες οικονομίες της Ευρωζώνης, η οποία όμως μοιάζει να παραπαίει και να βρίσκεται στα πρόθυρα μίας επιτήρησης. Η Ε.Ε. έχει ανάγκη την παραμονή του Ντράγκι στην πρωθυπουργία της Ιταλίας, παρά τις τριβές του με τις Βρυξέλλες πχ για την αγορά των εμβολίων, ή με τις «λιτοδίαιτες» χώρες του Βορρά.
Η ίδια η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, έχει μύριες φορές μιλήσει για την «πολύτιμη συνεργασία» της με τον Ντράγκι αυτούς τους μήνες, που ο πρώην επικεφαλής της ΕΚΤ παίζει τον ρόλο του πολιτικού. Κι αυτό είναι και το δυνατό σημείο του, το οποίο παράλληλα αναγκάζει τους άλλους Ευρωπαίους ομολόγους του να τον ακούν, ιδίως στην τρέχουσα ζοφερή οικονομική συγκυρία. Γι’ αυτό τον λόγο, το επιτελείο του Σαρλ Μισέλ παρακολουθεί με περισσό ενδιαφέρον τις εξελίξεις, ενώ η αντιπρόεδρος της Κομισιόν Μαργκρέτε Φεστάγκερ δηλώνει πόσο σημαντική είναι η συνεργασία με τους υπουργούς που έχει επιλέξει ο Ντράγκι (Κολάο, Φράνκο ή και Τσινγκολάνι) σε κρίσιμα ευρωπαϊκά ζητήματα για την ανάπτυξη, τώρα που πρέπει να κριθεί πώς και πότε θα εφαρμοστούν τα εθνικά προγράμματα ανάκαμψης και ανθεκτικότητας.
Η Ευρώπη θεωρεί τον Ντράγκι σημαντικό όχι μόνο για να ηγηθεί της Ιταλίας αλλά και για την ίδια την Ευρώπη. Ειδικά σε μια εποχή που η Ε.Ε. χρειάζεται χαρισματικούς ηγέτες. Η Ε.Ε. προσβλέπει σε κάποιον νέο «σωτήρα» μιας και αποδεδειγμένα ο Γερμανός καγκελάριος Όλαφ Σολτς δεν έχει την πυγμή και την αποφασιστικότητα της Άνγκελα Μέρκελ, ο Γάλλος πρόεδρος πλέον είναι εγκλωβισμένος στην εσωτερική πολιτική της χώρας του (μη διαθέτοντας κοινοβουλευτική πλειοψηφία) και η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν υπολείπεται ως ηγέτης. Οι Βρυξέλλες χρειάζονται τον Ντράγκι, ο οποίος απεδείχθη καθοριστικός για την εφαρμογή των πολιτικών της ευρωπαϊκής εκτελεστικής εξουσίας. Η Ιταλία ήταν η μόνη χώρα που εμπόδισε την εξαγωγή δόσεων AstraZeneca, τη στιγμή που ο κόσμος βρισκόταν εν μέσω της εφοδιαστικής κρίσης.
Επίσης, οι Ντράγκι και φον ντερ Λάιεν οργάνωσαν την Παγκόσμια Σύνοδο Κορυφής για την Υγεία στη Ρώμη προκειμένου να μην επαναληφθούν τα λάθη που έγιναν στην αρχή της πανδημίας. Επιπλέον δεν πρέπει να θεωρηθεί αμελητέο το γεγονός πως ο Ντράγκι ήταν εκείνος που υπερασπίστηκε την επικεφαλής της Ε.Ε. κατά τη διάρκεια του λεγόμενου Sofagate (όταν εκείνη έμεινε χωρίς καρέκλα κατά τα επίσκεψη και συνάντηση της ηγεσίας της Ένωσης στον Ερντογάν), προκαλώντας μινι-διπλωματικό επεισόδιο με την Άγκυρα. Μπορούμε να πούμε πως έτσι έχει δημιουργηθεί και μία έντονα προσωπική σχέση μεταξύ των δύο Ευρωπαίων ηγετών. Κυρίως όμως ο Ντράγκι έχει καταφέρει, πράγμα δύσκολο, να εξασφαλίσει την εμπιστοσύνη των «λιτών» βορειοευρωπαϊκών χωρών, ότι και η Ιταλία είναι σε θέση να εκπονήσει ένα σχέδιο μαμούθ ανάκαμψης και ανθεκτικότητας. Το γεγονός ότι η μερίδα του λέοντος στο συγκεκριμένο πρόγραμμα διατίθεται στην Ιταλία οφείλεται στη φερεγγυότητα του Ντράγκι να τηρήσει κάθε προθεσμία.
Ο Ιταλός πρωθυπουργός είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στα ευρωπαϊκά τραπέζια σε τουλάχιστον τρία κρίσιμα ζητήματα: τη μεταρρύθμιση της οικονομικής διακυβέρνησης, το ανώτατο όριο των τιμών του φυσικού αερίου και ένα κοινό μέσο χρέους για να ανακουφιστούν οι κοινωνίες από το οικονομικό βάρος που προκαλεί η ενεργειακή κρίση. Αυτή την κρίση που ο ίδιος πασχίζει, τουλάχιστον για τη χώρα του να τη μετριάσει με μία «επιθετική» ενεργειακή πολιτική. Μάλιστα, τη Δευτέρα -παρά τη Δαμόκλεια σπάθη της κοινής συνέλευσης των δύο Σωμάτων της Βουλής την Τετάρτη, όπου θα κριθεί το μέλλον της κυβέρνησής του- ο Ντράγκι μετέβη εκ νέου στην Αλγερία για να κυρώσει τη μεγάλη συμφωνία για ενεργειακή και επενδυτική συνεργασία, που θα καταστήσει την Ιταλία κυρίαρχο παίκτη στις σχέσεις με τη Βόρειο Αφρική.
Οι διπλωματικές εξελίξεις στο άμεσο μέλλον κάνουν επιβεβλημένη την παρουσία του Ντράγκι στα τραπέζια των διαπραγματεύσεων. Τον Σεπτέμβριο η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα παρουσιάσει τις προτάσεις της για τη μεταρρύθμιση του Συμφώνου Σταθερότητας και για παρεμβάσεις στην ακρίβεια στην ενέργεια. Παρεμβάσεις που ενδεχομένως να περιλαμβάνουν και ανώτατο όριο τιμής. Κατά την τελευταία σύνοδο κορυφής των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων της Ε.Ε., ο Ντράγκι είχε επιμείνει σε μια έκτακτη σύνοδο κορυφής τον Ιούλιο με θέμα αποκλειστικά την ενέργεια. Τελικά, για την έκτακτη συνεδρίαση των υπουργών Ενέργειας, στις 26 Ιουλίου, τα εύσημα θα τα πάρει και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο -έπειτα από την πρόταση που διατύπωσε ο Γερμανός πρόεδρος της ομάδας του ΕΛΚ Μάνφρεντ Βέμπερ. Ο Βέμπερ υποστήριξε ένθερμα στο ΕΚ την πρόταση Ντράγκι.
Επίσης κανένας δεν μπορεί να υποβαθμίσει τον αποφασιστικό ρόλο που ο Μάριο Ντράγκι διαδραμάτισε στον πόλεμο στην Ουκρανία. Ο Ιταλός πρωθυπουργός ήταν πρωτοπόρος στην αποστολή στρατιωτικού υλικού στο Κίεβο. Ενώ δική του ήταν και η πρόταση να παγώσουν περιουσιακά στοιχεία της ρωσικής Κεντρικής Τράπεζας στο εξωτερικό, πράγμα που στοίχισε στη Μόσχα 300 δισ. δολάρια. Η Ιταλία ήταν η προκεχωρημένη γραμμή του ΝΑΤΟ στην υποστήριξη, από την αρχή, του αιτήματος του Κιέβου να του χορηγηθεί καθεστώς υποψήφιας χώρας, όταν ακόμη η Γαλλία και η Γερμανία ήταν εναντίον μίας τέτοιας εξέλιξης. Η Ιταλία είναι σήμερα η χώρα με την οποία η Μόσχα, πέρα από την Ουκρανία, έχει τις μεγαλύτερες διπλωματικές τριβές και βρίσκεται σε κατάσταση άτυπου και υβριδικού πολέμου.
Ο Ντράγκι ήταν ένας από τους πρώτους που αναφέρθηκε στον υπαρκτό ή μη, κίνδυνο για κρίση στα σιτηρά και ήταν ο πρώτος που κινητοποιήθηκε για να αρθεί ο αποκλεισμός στα ουκρανικά λιμάνια. Σήμερα, με την αιγίδα των Αμερικανών, με τους οποίους έχει άμεση γραμμή επικοινωνίας, θεωρείται ως ένας από τους καλύτερους υποψήφιους «ειρηνοποιούς» για να πρωτοστατήσει σε μία πρωτοβουλία για προσέγγιση αλλά και για να καθίσουν πιθανώς στο ίδιο τραπέζι των διαπραγματεύσεων οι πρόεδροι της Ρωσίας και της Ουκρανίας, Βλαντίμιρ Πούτιν και Βολοντίμιρ Ζελένσκι.
