Από την έναρξη της διακυβέρνησής της, η ακροδεξιά πρωθυπουργός της Ιταλίας Τζόρτζια Μελόνι έχει επιδείξει μία αεικίνητη διπλωματική δραστηριότητα, με διαρκείς επαφές και επισκέψεις. Πρωταρχικά, μέλημά της ήταν να συναντήσει κατ’ ιδίαν τους Ευρωπαίους ηγέτες, ώστε να τους αποδείξει πως «δεν είναι τέρας» (όπως σημείωνε η ίδια) και να λάβει το «χρίσμα» της Ε.Ε. -μετά το επίσημο endorsement της από τις ΗΠΑ, πριν καν από τις εκλογές.
Στη συνέχεια, η Μελόνι επιδόθηκε σε μία μακρά σειρά διπλωματικών επαφών σε πολλά επίπεδα, που μέχρι και τον θαυμασμό των σοσιαλφιλελεύθερων αντιπάλων της απέσπασε: είναι ικανή, ανέκραξαν ο πρώην ηγέτης του Pd Ενρίκο Λέτα και ο (ηττημένος τελικά) διεκδικητής της ηγεσίας του ίδιου κόμματος Στέφανο Μπονατσίνι προκαλώντας έντονους κραδασμούς στο εσωτερικό του κόμματός τους. Βέβαια, για του λόγου το αληθές, οι δύο πολιτικοί ήταν ειλικρινείς, διότι ο διπλωματικός οργασμός της Μελόνι δεν διαφέρει στους στόχους και στο περιεχόμενο με την αντίστοιχη κινητικότητα του δοτού προκατόχου της, Μάριο Ντράγκι.
Οι διεθνείς προορισμοί της Μελόνι, όπως άλλωστε και σχεδόν όλο το κυβερνητικό της πρόγραμμα, κινούνται στον φιλοευρωπαϊκό-αμερικανικό άξονα και καθοδηγούνται από τις προτεραιότητες που είχε θέσει η προηγούμενη κυβέρνηση, όσον αφορά τα ενεργειακά και τους στόχους του οπλικού λόμπι της χώρας. Και όλα τούτα συνδυασμένα με τη δική της φιλοδοξία να συγκροτηθεί ένα ακροδεξιό μέτωπο σε διεθνές επίπεδο, που με τη σειρά του θα επιβάλλει πολιτικές ατζέντες και θα καθορίζει τις εξελίξεις.
Δεν πρέπει να εκπλήσσει ότι μέσα στις πρώτες συναντήσεις της Μελόνι και τα διπλωματικά της ανοίγματα συμπεριλαμβάνονται χώρες με συναφή εθνικιστικό, αυταρχικό κι εν πολλοίς ρατσιστικό πολιτικό προσανατολισμό. Χώρες όπως η Πολωνία, η Ουκρανία, το Ισραήλ, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, η Ινδία του Μόντι, η Λιβύη, η Αίγυπτος (ας προστεθεί και η κατ’ ιδίαν συνάντηση με τον Ερντογάν), που όχι μόνον κλίνουν στον προσφιλή της εθνικισμό και αυταρχισμό στο εσωτερικό τους, αλλά επίσης αποτελούν και τους καλύτερους πρεσβευτές της αμερικανικής (και αντικινεζικής-αντιρωσικής) γραμμής στη διεθνή αρένα.
Ενδεικτικό είναι πως η Μελόνι, που μολονότι διατρανώνει πως θα προσπαθήσει να προστατεύσει το «Made in Italy» από την άλλη πλευρά δεν είναι διατεθειμένη να ανανεώσει το Μνημόνιο εμπορικής συνεργασίας με την Κίνα, μία από τις προνομιακές αγορές των ιταλικών προϊόντων, αλλά και φορέα άμεσων ξένων επενδύσεων στην ίδια την Ιταλία. Αυτή η αλλαγή πλεύσης δικαιολογείται απόλυτα, καθώς είναι σαφώς προσανατολισμένη στη γραμμή των ΗΠΑ. Άλλωστε αυτό δήλωσε σαφώς και ο υπουργός Γεωργίας Λολομπρίτζιτα τονίζοντας ότι όχι μόνον θα επιδείξουμε περισσή προσοχή, αλλά θα αποδείξουμε πως το συμφέρον της Ιταλίας είναι απόλυτα συνδεδεμένο με τις ΗΠΑ και την Ε.Ε..
Δεν είναι διόλου τυχαίο που η Μελόνι στο διπλωματικό επίπεδο επιλέγει να στρώσει γέφυρες συνεργασίας με τα πιο αντιδημοκρατικά και καταπιεστικά, εθνικιστικά, καθεστώτα στον κόσμο, όπως είναι η Ινδία του Μόντι. «Καταπίνοντας» μάλιστα τις διπλωματικές διαφορές που μέχρι πρότινος χώριζαν τις δύο χώρες, κυρίως λόγω του επεισοδίου με τη σύλληψη δύο Ιταλών πεζοναυτών, η Μελόνι ανέλαβε με το ταξίδι της δύο αποστολές. Η μία προφανής: να αναθερμάνει τις οικονομικές σχέσεις με το Νέο Δελχί, τρίτο μεγαλύτερο επενδυτή στην Ε.Ε. και ραγδαία ανερχόμενη οικονομία, που επίσης παίζει μεγάλο ρόλο στην Ανατολική Αφρική, ιδίως στη Σομαλία και τη Μοζαμβίκη, όπου η Ιταλία διατηρεί ενεργά συμφέροντα από την εποχή Ντράγκι.
Επενδυτικά η Ιταλία αποβλέπει ιδιαίτερα στη μιλιταριστική φρενίτιδα του καθεστώτος Μόντι στην Ινδία, η οποία μπορεί να αποδειχθεί Ελντοράντο για τις ιταλικές οπλικές βιομηχανίες, που θέλουν να επανέλθουν στο παιχνίδι έπειτα από το πάγωνα των διμερών σχέσεων για μία δεκαετία, λόγω της υπόθεσης των δύο maro’ και το σκάνδαλο Augusta Westland με τα ελικόπτερα Augusta και την ξενηλασία της Leonardo από την Ινδία. Βέβαια, όπως συνέβη και στη συνάντησή της στην Αίγυπτο, άλλη «δημοκρατική» χώρα, επίσης διαπρύσιο σύμμαχο των ΗΠΑ, με τον ηγέτη της Αμπντέλ Φατάχ αλ Σίσι η Μελόνι μπροστά στα συμφέροντα του ενεργειακού τομέα της χώρας της – ΕΝΙ, Εδισον – «κατάπιε» τις διμερείς διαφορές για την «υπόθεση Ρετζένι».
Η δεύτερη αποστολή αποβλέπει στην προσέλκυση της Ινδίας, που έχει συνάψει στενές σχέσεις συνεργασίας με τη Μόσχα και το Πεκίνο, στον δυτικό άξονα, μέσω του Δούρειου Ίππου της συνεργασίας με μία «ουδέτερη» ευρωπαϊκή χώρα, που όμως έχει εμπλακεί όσο καμία άλλη στην ουκρανική σύρραξη. Οι ΗΠΑ με πρόσχημα το άνοιγμα των επενδύσεων στην Ε.Ε. και τον «Δρόμο του Βαμβακιού» επιδιώκει να ωθήσει την Ινδία σ’ έναν εμπροσθοβαρή υπέρ της διαμεσολαβητικό ρόλο στο Ουκρανικό, αποκόπτοντας τους δεσμούς της με την Κίνα και τη Ρωσία στους BRICS.
Πολλαπλής εμβέλειας ήταν και η επίσκεψη με την ανακοινωθείσα επιτυχία της Μελόνι στο Αμπού Ντάμπι. Μία διπλωματική προσπάθεια που έχει κυρίως οφέλη για τον ενεργειακό κολοσσό της ΕΝΙ και για τις ιταλικές αμυντικές βιομηχανίες -ίσως τις μόνες που ακόμη αντέχουν, χάρις και στη μακροημέρευση του πολέμου στην Ουκρανία. Δεν θα πρέπει να λησμονούμε όμως πως τα ΗΑΕ από χρόνια αποτελούν ένεκα της ενεργούς συμμετοχής τους, στο πλευρό της Σαουδικής Αραβίας, στη γενοκτονία στην Υεμένη προνομιακό πελάτη των ανά τον κόσμο οπλικών βιομηχανιών και φυσικά του ιταλικού αμυντικού τομέα .
Επιπλέον, η πρόσφατη συμφωνία της Τουρκίας με το Αμπού Ντάμπι , φέρνει ακόμη πιο κοντά στη συνεργασία με την Άγκυρα τη Ρώμη. Μία συνεργασία που άλλωστε έχει εγκαινιαστεί μεταξύ των δύο χωρών, όχι μόνον στην ανάπτυξη του οπλικού συστήματος Samp-T, αλλά και στο μεταναστευτικό και ενεργειακό επίπεδο, ιδίως μετά τη συνάντηση Ερντογάν-Μελόνι στην G20. Και φυσικά, τα ΗΑΕ αποτελούν τον πιο πιστό σύμμαχο των ΗΠΑ και τον κύριο ιμάντα των συμφερόντων τους στην Αραβική Χερσόνησο, μετά την συνυπογραφή τους στη συμφωνία του Αβραάμ, κατά την οποία μαζί με το Μπαχρέιν έγιναν τα πρώτα κράτη του Κόλπου που επισήμως αναγνώρισαν το εβραϊκό κράτος και τη δικαιοδοσία του να καθορίζει τα σύνορά του.
Όσον αφορά τη σχέση της Μελόνι με τον Νετανιάχου, δεν πρέπει να περιμένουμε τίποτα λιγότερο από δύο απόλυτους ομοϊδεάτες. Η Ιταλίδα πρωθυπουργός, παρέα με τον Μόντι, τον πρωθυπουργό της Ουγγαρίας, Βίκτορ Όρμπαν και, φυσικά, τον Ουκρανό πρόεδρο, Βολοντίμιρ Ζελένσκι ήταν οι πρώτοι που συνεχάρησαν τον Ισραηλινό ακροδεξιό για τη νίκη του στις πρόσφατες εκλογές. Η Μελόνι, ως γνήσια προπομπός του ενεργειακού λόμπι – ιδίως της Edison που αξίωσε άμεσα την παρέμβαση της κυβέρνησης – προωθεί τα σχέδια του Eastmed, μία επένδυση που τόσο οι Ισραηλινοί, όσο και οι Αμερικανοί θέλουν για τους γνωστούς από καιρό λόγους, ως παρακαμπτήρια οδό μεταφοράς ενέργειας στη Μεσόγειο, απομονώνοντας τη Ρωσία και απεξαρτώντας την Ευρώπη από το φυσικό αέριό της.
Η πλήρης ιδεολογική σύμπτωση της κυβέρνησης Νετανιάχου με την κυβέρνηση Μελόνι είναι τέτοια, που άλλο ένα ενδεικτικό σημείο είναι πως, ίσως για πρώτη φορά, μία κυβέρνηση του Ισραήλ δεν εξέφρασε την ευαρέσκειά της για την εκλογή κάποιου πολιτικού εβραϊκής καταγωγής σε μία σημαντική πολιτειακή θέση ενός ευρωπαϊκού κράτους. Αυτό συνέβη με την επιλογή στην προεδρία του σοσιαλφιλελεύθερου Δημοκρατικού Κόμματος (Pd) της Έλι Σλάιν, την οποία αποσιώπησε εν γένει (και παρά τις αντισημιτικές νύξεις ακροδεξιών κύκλων στην Ιταλία) ο ισραηλινός Τύπος (πλην της αντιπολιτευόμενης Χααρέτζ) και φυσικά η φασίζουσα κυβέρνηση του εβραϊκού κράτους, που παρεμβαίνει στη δικαιοσύνη και παραδίδεται στα ακροδεξιά και φανατισμένα θρησκευτικά στοιχεία.
Η ολοκληρωτική ομολογία πίστης στη βορειοατλαντική συμμαχία της Μελόνι, αποβλέπει σε έναν ηγετικό της ρόλο στην Ευρώπη, ως διαμεσολαβήτρια των ΗΠΑ, σε συνδυασμό με την προσπάθεια του Μπάιντεν να επιδιώξει εκ νέου την επαναφορά των Συμφωνιών του Αβραάμ (καρπό της διπλωματικής πολιτικής του Ντόναλντ Τραμπ). Φυσικό είναι λοιπόν, να συμφωνεί με το περιεχόμενο των συμφωνιών αυτών όλοι στο ακροδεξιό κόμμα της «Τα Αδέλφια της Ιταλίας». Αυτό το σκοπό έχουν εξάλλου η επίσκεψη του προέδρου της ιταλικής Γερουσίας, Ινιάτσιο Λα Ρούσα στην Ιερουσαλήμ και το επικείμενο ταξίδι του Νετανιάχου στη Ρώμη. Οι κινητοποιήσεις στην Ιταλία ενάντια στην επίσκεψη Νετανιάχου λίγη σημασία έχουν για τη διαμορφωμένη ήδη ατζέντα συνεργασίας ανάμεσα στα δύο κράτη με τις ομοειδείς κυβερνήσεις, που προστατεύονται από την πολιτική και διπλωματική ομπρέλα των ΗΠΑ, ιδίως η Ιταλία ήδη από την εποχή του Ντράγκι.
Η σχέση της ιταλικής ακροδεξιάς με τις ΗΠΑ και ό,τι πιο συντηρητικό και οπισθοδρομικό κυκλοφορεί στην ένθεν πλευρά του Ατλαντικού είναι μακρά και χρονολογείται πριν ακόμη την εκλογή του έτερου μεγάλου μέντορά της (μετά τους Μουσολίνι και Τζόρτζο Αλμιράντε, ιδρυτή του νεοφασιστικού Msi, όπου γαλουχήθηκε). Τα «Αδέλφια της Ιταλίας» ουδέποτε έκρυψαν ότι δεν επιδιώκουν να κόψουν τον ομφάλιο λώρο με ό,τι πιο σκοταδιστικό και λαϊκίστικο υπάρχει στην πολιτική σφαίρα του συντηρητισμού και της ακροδεξιάς.
Η παρουσία του επικεφαλής του κόμματος στο Ευρωκοινοβούλιο Κάρλο Φιντάντσα στο ετήσιο συνέδριο των υπερσυντηρητικών Cpac, που διοργανώνεται υπό την αιγίδα του Τραμπ στην Ουάσινγκτον, καθώς και οι συνομιλίες και με άλλα συναφή Ιδρύματα (και Ταμεία) των συντηρητικών, δείχνει πως η Μελόνι, η οποία κατά το παρελθόν δεν έχανε ούτε μία εκδήλωσή του, στηρίζει πολλά στον αμερικανικό εθνικιστικό και ακροδεξιό χώρο. Άλλωστε οι πενιχρές αποδόσεις του Τζο Μπάιντεν, η δημοσκοπική άνοδος του νέου Τραμπ κυβερνήτη της Φλόριντα Ντε Σάντις, αλλά και η επιμονή του ίδιου του Τραμπ, είναι πιθανόν να ξαναφέρουν μία αναθεωρητική κυβέρνηση στον Λευκό Οίκο. Έναν πολιτικό χώρο που μπορεί να δώσει ακόμη μεγαλύτερη συνέχεια στην πολιτική ατζέντα της Μελόνι και στις φιλοδοξίες της να αναδειχθεί σε ηγετική φυσιογνωμία στην ούτως ή άλλως δουλική στην Ουάσιγκτον Ε.Ε.. Ήδη, το γεγονός ότι η Μελόνι πρωτοστατεί στην σκληρή στάση απέναντι στο προσφυγικό στην Ευρώπη, της έχει δαψιλεύσει τα εύσημα από πολλές από τις «σκληρές» χώρες, όπως έδειξαν τα αποτελέσματα της επίσκεψης του Ολλανδού πρωθυπουργού Μαρκ Ρούτε και την πλήρη σύμπτωσή τους σε ό,τι αφορά τον περιορισμό των μεταναστών στις ακτές και τη μετακίνησή τους στις χώρες της βόρειας Ευρώπης, αλλά και στη σκληρή γραμμή στον προϋπολογισμό και τις ξένες επενδύσεις, που τόσο ενδιαφέρει τις πλούσιες «λιτοδίαιτες» χώρες.
Η Μελόνι δείχνει πως ξέρει να παίζει το οικονομικό και διπλωματικό παιχνίδι των διατλαντικών κέντρων εξουσίας και της εσωτερικής ελίτ. Αυτά με τη σειρά τους λίγο ενδιαφέρονται για τις κοινωνικές επιπτώσεις από την πολιτική που μία νεοφασιστική κυβέρνηση εφαρμόζει εντός της Ιταλίας.
