Θα πρότεινα και έφιππη και πανεπιστημιακή αστυνομία, ταυτόχρονα… να καταδιώκει τους «αντιφρονούντες» φοιτητές, με τα άλογα, πα’ στο βουνό  στον Υμηττό, -ίίίχααα- πάνω από την πανεπιστημιούπολη, να τους πολιορκεί κτλ.

Άσε που όταν πλησιάζουν στην πανεπιστημιούπολη, θα ακούγεται ο αχός των αλόγων, ντάκα-ντακ -ντάκα-ντακ που θα ανεβαίνει την Κατεχάκη και θα διακόπτουν την κυκλοφορία, ώστε να διαμαρτύρονται και οι «αγανακτισμένοι» οδηγοί… «πάλι αυτοί οι φοιτητές, ξεσηκώθηκαν; Έχουμε και δουλειές».

Ο Ιονέσκο παραδίδεται, ομού μετά του Νταλί.

Ήρθαν
ντυμένοι φίλοι
αμέτρητες φορές οι εχθροί μου
το παμπάλαιο χώμα πατώντας
και το χώμα δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους.
Έφεραν το Σοφό, τον Οικιστή, και το Γεωμέτρη,
βίβλους γραμμάτων και αριθμών,
την πάσα υποταγή και δύναμη,
το παμπάλαιο φως εξουσιάζοντας.
Και το φως δεν έδεσε ποτέ με τη σκέπη τους.
Ούτε μέλισσα καν δεν γελάστηκε
το χρυσό ν’ αρχίσει παιχνίδι
ούτε ζέφυρος καν, τις λεύκες να φουσκώσει ποδιές.
Έστησαν και θεμελίωσαν
στις κορφές, στις κοιλάδες, στα πόρτα
πύργους κραταιούς και επαύλεις
ξύλα και άλλα πλεούμενα,
τους νόμους τους θεσπίζοντας
τα καλά και συμφέροντα,
στο παμπάλαιο μέτρο εφαρμόζοντας.
Και το μέτρο δεν…
έδεσε ποτέ με την σκέψη τους.
Ούτε καν ένα χνάρι θεού
στην ψυχή τους σημάδι δεν άφησε
ούτε καν ένα βλέμμα ξωθιάς
τη μιλιά τους δεν είπε να πάρει.
Έφτασαν ντυμένοι «φίλοι»
αμέτρητες φορές οι εχθροί μου
τα παμπάλαια δώρα προσφέροντας.
Και τα δώρα τους άλλα δεν ήτανε
παρά μόνο σίδερο και φωτιά.
Στ’ ανοιχτά που καρτέραγαν δάχτυλα
μόνο όπλα και σίδερο και φωτιά.
Μόνο όπλα και σίδερο και φωτιά

Οδυσσέας Ελύτης- Άξιον Εστί-Ψαλμός Z’

Η πολιτική «δια του μη χείρονος βελτίστου», η ζωή και η καθημερινότητα στο όριο, πρέπει να σταματήσει κάποια στιγμή και να αρχίσουμε να μιλάμε για μια ελάχιστη αποταμίευση 100 ευρώ «ξεχασμένα» στην τσέπη του πουκάμισου ή πέντε μέρες διακοπές, κάπου, φτηνά.

Τα δύο τελευταία, για τον μισό ελληνικό πληθυσμό, είναι ανύπαρκτα. Το «ευτυχώς που δεν πάθαμε τίποτα» λοιπόν, είναι πολύ σχετικό. Και από το Νταχάου, επιβίωσαν κάποιοι, θα τους χτυπήσουμε στην πλάτη και θα τους πούμε «ευτυχώς που δεν πάθατε τίποτα;». Αλίμονο: Οι κυβερνήσεις, δεν πρέπει να εξασφαλίζουν μόνο το «ζην» κι αυτό με το ζόρι, αλλά και το «ευ ζην».

Χωρίς κάποιο ιδιαίτερο πολιτικό κριτήριο, με αυτό και μόνο, καταλήγουμε στο «όλοι ίδιοι, είναι». Στο πώς μας βλέπουν και πώς μας αντιμετωπίζουν, όταν κατέβουν από τις προεκλογικές εξέδρες.

Το ίδιο ισχύει για όλα τα ΜΜΜ (πλην του μετρό, ίσως), τους δρόμους-παγίδες ειδικά για τους μηχανόβιους, τα λεωφορεία που στάζουν οι οροφές νερό και βάζουν ταπεράκια για να το μαζεύει, κτλ.

Δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος, για το μέλλον αυτού του κόμματος. Ενώ η διελκυστίνδα «παίζεται» με ένα σκοινί και δύο ομάδες, εν προκειμένω οι ομάδες και τα σκοινιά είναι περισσότερα, τραβούν πολλοί και σε όποια κατεύθυνση τους καπνίσει. Κούρασαν.

Κάθε καλοκαίρι, το χαρτί του «επιτελικού κράτους», καίγεται, μέχρι το επόμενο. Και ενδιάμεσα, ως άλλος φοίνικας, ξαναγεννιέται από τις στάχτες του. Τέτοια… διαιώνιση, να μας έλειπε.

Δεν ψηφίζουμε κυβερνήσεις για να κάνουν απογραφή. Τις ψηφίζουμε για αποτροπή. Μας προϊδέασε μάλιστα, ότι, μέσα στο καλοκαίρι, θα κάνει… κι άλλες (απογραφές). Το είχε ξαναπεί στην Κέρκυρα πριν μερικά χρόνια και…δεν έπεσε έξω.

Ήμαρτον !!!

Άργησαν κι εδώ… μέτρον άριστον. Ειδικά στις αστικές περιοχές και τα πάρκα, το κακό έχει παραγίνει. Προ πολλού.

Όταν και οι θεοί, κάποτε κάποτε, αποκτούν το  βλέμμα του κοινού θνητού -το δικό μας- όταν κοιτάζουν τις άλλες θεές και σκέφτονται «αχ, εσύ, τώρα θα κάνω το τσιγάρο και θα προσπαθήσω αν θες, βέβαια, να σου χαϊδέψω λίγο τα αυτιά και τη μουσούδα».
Φυσικά, όταν σηκώσουν το βλέμμα και απομακρυνθούν, διακτινίζονται ξανά στην στρατόσφαιρα (τους), σε ένα άλλο σύμπαν και τότε δεν έχουν πια, καμία σχέση με τον «κοινό θνητό», που λέγαμε.