Δεκατρείς ημέρες πέρασαν, όταν βλέπαμε συγκλονισμένοι τον Γιώργο Καραφυλλίδη να κλαίει και να θρηνεί για τις μελισσούλες του, που βρήκαν τραγικό θάνατο στις καταστροφικές πυρκαγιές στην Κίρκη Έβρου. Ένας μήνας σχεδόν πέρασε, όταν αντικρύσαμε τον Νεκτάριο από τη Ρόδο να κλαίει μπροστά από τις κατεστραμμένες επιχειρήσεις και τα σπίτια, που τα εξαφάνισε η μανία της φωτιάς.
Λίγες μέρες μετά είμαστε θεατές στο ίδιο σκηνικό, με τους ίδιους ανθρώπους να σπαράζουν και να κλαίνε για τις κατεστραμμένες περιουσίες τους, αυτή τη φορά εξαιτίας των καταιγίδων και των κατολισθήσεων. Νέο τραγικό πρόσωπο ο Απόστολος από τη Λάρισα.
Η κλιματική κρίση είναι σίγουρα εδώ, παρούσα, αλλά εδώ είναι επίσης και η ανευθυνότητα του κράτους, η υπεροψία του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος όπως ο ίδιος δήλωσε, δεν χρειάζεται να ακούει τους επιστήμονες, καθώς ο ίδιος ξέρει (τους μεν κενούς ασκούς η πνοή διίστησι, τους δ’ ανοήτους, το οίημα… λέω εγώ τώρα) και η ειρωνεία των υπουργών του.
Ποιος θα σηκώσει το ανάστημά του απέναντι στον Γιώργο από τον Έβρο, τον Νεκτάριο από τη Ρόδο και τον Απόστολο από τη Λάρισα; Ποιος θα τους πει ότι «αυτά έχει η κλιματική κρίση και εμείς νίπτουμε τα χείρας μας»; Ποιος θα δώσει πίσω στον κ. Απόστολο 12 εκατομμύρια ευρώ, για να ξαναφτιάξει το τυροκομείο του; Πότε θα δούμε επιτέλους ευτυχισμένους πολίτες; Πότε θα πάψουμε να κλαίμε για τις κατεστραμμένες μας περιουσίες και τον θάνατο ανθρώπων και ζώων;
Ο Απόστολος σήμερα, 6 Σεπτεμβρίου 2023, έκλαψε. Τι και εάν του είπαν τα παιδιά του, να μη μπει μέσα στην τυροκομική μονάδα «Βασιλίτσα», να αντικρύσει την ολική καταστροφή για να μην πάθει έμφραγμα, αυτός βρήκε το κουράγιο μπήκε, την αντίκρυσε και έκλαψε.
«12 εκατ. είναι η ζημιά. Τι να σας πω; Κάναμε τη μονάδα κομμάτι κομμάτι για να μην πάρουμε δάνειο. Περιμένω 700.000 ευρώ από το ΕΣΠΑ μετά από επένδυση 2 εκατ. και δεν μας έχουν έρθει τα λεφτά. Τεράστια είναι η ζημιά. Να δω τι θα κάνω. Μου είπαν τα παιδιά να μην μπω μέσα για να μην πάθω έμφραγμα. Δεν έχει μείνει ούτε καλούπι μέσα. Να βγάλουμε τουλάχιστον 80.000 δοχεία. Όλα είναι μέσα στο νερό. Δεν έχω ξαναδεί τέτοια καταστροφή. Κρίμα. Το φτιάξαμε κομμάτι κομμάτι για να μην πάρουμε δάνεια. Ήμουν 6 ετών όταν το φτιάξαμε και τώρα είμαι 80 ετών. Δεν έχει έρθει κανείς να δει πώς είμαστε. Να βγάλω το εμπόρευμα, ό,τι μπορώ να σώσω».
Πόνος, δάκρυα, απελπισία μέσα σε λίγες ημέρες. Φωτιά και πλημμύρες συμμάχησαν και η καταστροφή ήταν μονόδρομος. Παρηγοριά πουθενά, με ένα κράτος να ζει και να βασιλεύει σε ένα δικό του ονειρεμένο κόσμο και να κουνάει το δάχτυλο στους πολίτες. Σε αυτούς τους πολίτες που χάνουν τα πάντα είτε με τη ζέστη είτε με το κρύο και τα βγάζουν πέρα μόνοι τους.
(Μην τα ξαναλέμε) αυτή είναι η Ελλάδα 2.0.
