Ο πόλεμος στη Γάζα, ανεξάρτητα από την εξέλιξή του στις επόμενες εβδομάδες, δεν θα φέρει τη λύση σε αυτό το δράμα που ζουν οι λαοί της περιοχής, συμπεριλαμβανόμενων προφανώς και των Ισραηλινών. Για την ώρα βέβαια είναι σαφές ότι η Χαμάς έχει πετύχει ένα πολύ σοβαρό πλήγμα στο Ισραήλ, αφού, όπως είπε και ο ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, Άντονι Μπλίνκεν, δεν υπάρχει επιστροφή στην προ της 7ης Οκτωβρίου κατάσταση – και αυτό δεν αφορά μόνο τον έλεγχο της περιοχής από τη Χαμάς, αλλά και το ίδιο το Ισραήλ.
Το πρόβλημα βέβαια, είναι το αποικιακό καθεστώς έναντι των Παλαιστινίων, καθεστώς που γεννάει έναν ατέλειωτο κύκλο βίας: η 7η Οκτωβρίου είναι ακόλουθο των πογκρόμ κατά Παλαιστινίων που είχαν εξαπολύσει όλο το καλοκαίρι οι έποικοι. Η απάντηση στο ερώτημα ποιές θα μπορούσαν να είναι οι λύσεις για την κατάσταση γίνεται αδύνατη: καμιά λύση δεν είναι συμβατή με την τωρινή μορφή του Ισραήλ. Για παράδειγμα, η γενικά αποδεκτή από την πλειονότητα του πλανήτη λύση είναι τα δύο κράτη. Εκτός από τους Αμερικανούς, την είχε αποδεχτεί η PLO, την έχει αποδεχτεί ως βάση συζήτησης ακόμα και η Χαμάς (αν και για την ώρα δεν αναγνωρίζει το δικαίωμα του Ισραήλ να υπάρχει). Όμως, ακόμα και αν υποτεθεί ότι κατασκευάζονταν δύο κράτη τα οποία θα αναγνωρίζονταν αμοιβαία, παραμένει το θέμα ότι το Παλαιστινιακό, όπως όλα τα κράτη του κόσμου, θα είχε ένοπλες δυνάμεις. Δεν υπάρχει κανένας γνωστός τρόπος για να αναγκαστεί το Ισραήλ να δεχτεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Το προηγούμενο ερώτημα επομένως, δεν έχει εύκολες (και ειδικότερα ειρηνικές) λύσεις. Το ερώτημα όμως πώς φτάσαμε ως εδώ είναι σχετικά εύκολο να απαντηθεί. Η ιστορία είναι γνωστή, αλλά εδώ θα εξετάσουμε μόνο μια πλευρά της, την κατασκευή και παραμόρφωση του Ισραηλινού πολίτη στα μέτρα του ιμπεριαλισμού.
Έχοντας το Κράτος, Κατασκευάζοντας το Έθνος
Παρά το γεγονός ότι το σιωνιστικό κράτος φτιάχτηκε με την ενεργή (και ιδιαίτερα σκοτεινή) συμμετοχή του βρετανικού ιμπεριαλισμού, δεν μπορούμε να πούμε ότι ξεκίνησε ως ένα καθαρά ιμπεριαλιστικό σχέδιο. Το σιωνιστικό πλάνο για μια εβραϊκή εστία στην Παλαιστίνη υπάρχει από το τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα και είναι απάντηση στην κατασκευή του σύγχρονου αντισημιτισμού στην Ευρώπη την ίδια εποχή. Ο αντισημιτισμός αυτός, τυπικό κατασκεύασμα του οποίου είναι τα περιώνυμα «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών», ήταν το εσωτερικό αποικιακό σχέδιο μιας Ευρώπης που έψαχνε να βρει «κατώτερους», αποικιακούς λαούς στο σώμα της ευρωπαϊκής ηπείρου. Το μεγαλύτερο έγκλημα της ιστορίας ήταν το αποτέλεσμα.
Δεν θέλει ερώτημα ότι το Ολοκαύτωμα έδωσε φτερά στο όραμα μιας σιωνιστικής πατρίδας: οι εβραϊκής καταγωγής Ευρωπαίοι επιζώντες συνέρρευσαν στο νεοσύστατο κράτος μεταπολεμικά. Όμως ήδη από την εποχή της Βρετανικής Εντολής για την Παλαιστίνη, δρούσαν στην περιοχή τρεις σιωνιστικές «τρομοκρατικές», όπως χαρακτηρίζονταν τότε ακόμα, οργανώσεις, οι Ιργκούν, Χαγκάνα και Λεχί. Ήταν πολύ καθαρό στις ηγεσίες και των τριών ότι το σιωνιστικό κράτος θα χρειαζόταν έναν ισχυρό στρατό: αυτός κατασκευάστηκε από την εμπειρία των τριών οργανώσεων και από τους νέους μετανάστες που είχαν έρθει. Στον πόλεμο του 1948, ο ισραηλινός στρατός ήταν ήδη μια μηχανή σε θέση να συντρίψει τους ανοργάνωτους και χωρίς εξοπλισμό Άραβες. Ως αποτέλεσμα του πολέμου, ένας μεγάλος αριθμός Παλαιστινίων εκδιώχθηκαν από τα εδάφη τους και το Ισραήλ ξαφνικά μεγάλωσε πολύ, έφτασε σχεδόν στη σημερινή του έκταση (χωρίς τα κατεχόμενα). Αλλά το Ισραήλ δεν ήταν, παρά τη νίκη αυτή, ένα ομοιογενές έθνος: γλώσσες, θρησκευτικές διαφορές, εθνικότητες καταγωγής, όλα ανακατεύονταν με τρόπο που η νέα χώρα θα ήταν δύσκολο να κυβερνηθεί, αν δεν υπήρχε έτοιμο αυτό το τεράστιο χωνευτήρι, ο στρατός, το οποίο χρησιμοποιήθηκε τότε και ακόμα χρησιμοποιείται σήμερα ως ο κύριος κατασκευαστής εθνικής ισραηλινής συνείδησης.
«Μέσα απο μια μακρά σειρά πολέμων που τους ξεκίνησε το Ισραήλ […] άρχισε να δημιουργείται μια εθνική ταυτότητα, απολύτως εξαρτημένη από τον μεγαλύτερο, πλουσιότερο και ισχυρότερο θεσμό της χώρας, τον στρατό. Υπάρχουν θέματα που διαιρούν τους Ισραηλινούς, αλλά σχεδόν όλοι είναι μέλη του μεγαλύτερου κλαμπ της κοινωνίας, ενός κλαμπ που τέμνει γραμμές τάξης, γλώσσας, κουλτούρας και θρησκείας. Ο στρατός είναι η οργάνωση που εμπιστεύονται όλοι οι Ισραηλινοί Εβραίοι, αντίθετα με όλες τις άλλες πολιτικές και κρατικές οντότητες, οι οποίες μάλλον διαιρούν, παρά ενώνουν τους Ισραηλινούς».
Η θητεία είναι υποχρεωτική για όλους τους Ισραηλινούς, άντρες και γυναίκες, με την μόνη εξαίρεση των υπερορθόδοξων, όπως τους λέμε εδώ. Αν λ.χ. κάποιος ή κάποια ανήκει στους Χαρεντίμ, την μεγαλύτερη από τις ομάδες για τις οποίες ισχύον εξαιρέσεις και ειδικές διατάξεις, έχει διάφορες εναλλακτικές λύσεις, μεταξύ των οποίων η συμμετοχή σε yeshiva, δηλαδή σχολείο μελέτης της Τορά και του Ταλμούδ, και η προσφορά θρησκευτικών υπηρεσιών στο υπόλοιπο στράτευμα, το οποίο είναι ένα από τα πιο θρησκευόμενα στρατεύματα του πλανήτη. Προφανώς αυτό δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με τις εμπλοκή θρησκείας και στρατού που παρατηρούμε στους Ταλιμπάν, την Χεζμπολάχ ή την Χαμάς: αυτοί όλοι δεν πέρασαν Διαφωτισμό, είναι ισλαμοφασίστες, μουσουλμάνοι κλπ. (Επίσης όλοι αυτοί τυχαίνει να πολεμούν έναν ξένο κατακτητή που τυχαίνει να βρίσκεται από τη δική μας πλευρά της ιστορίας, άρα δεν γίνεται να τους βλέπουμε ίσα με τους Ισραηλινούς).
Ξαναγυρνώντας στην Τζαχάλ όμως, όπως θα μπορούσε να περιμένει κανείς, μερικές από τις πιο ακραίες, έξαλλα φιλοπόλεμες φωνές στο Ισραήλ προέρχονται ακριβώς από αυτές τις ομάδες που δεν στρατεύονται για θρησκευτικούς λόγους, για τις οποίες η γη των Παλαιστινίων είναι αυτό που το ιερό βιβλίο αποκαλεί «Γη της Επαγγελίας» και άρα τους ανήκει με θεϊκή εντολή. Οι έποικοι όσο περνούν τα χρόνια, όλο και πιο πολύ είναι μέλη ακραίων θρησκευτικών οργανώσεων που πιστεύουν ότι διώχνοντας τους Παλαιστίνιους δια της βίας κάνουν το έργο του Θεού.
Από μια άλλη σκοπιά τώρα, η Τζαχάλ, παρότι βυθισμένη στην θρησκεία, είναι μια όαση ισότητας, φεμινισμού και δικαιωμάτων. Είναι μια μεγάλη νίκη του φεμινισμού και των ΛΟΑΤΚΙ+ κινημάτων ότι ύστερα από μακροχρόνιους αγώνες, πρώτον, είναι πλέον δυνατό γυναίκες να λάβουν μέρος σε όλες τις θέσεις επί ίσοις όροις με τους άντρες συναδέλφους τους και έτσι να συναγωνιστούν μαζί τους στο ποι@ θα σκοτώσει περισσότερους Παλαιστίνιους: είναι ένα είδος ευγενούς αθλητικής άμιλλας. Και δεύτερον, η Τζαχάλ είναι ένας από τους λίγους στρατούς του πλανήτη που δέχεται στην ζεστή αγκαλιά του νέ@ Ισραηλιν@ χωρίς καμία προϋπόθεση, χωρίς καμία ερώτηση που αφορά σεξουαλικό προσανατολισμό. Το μόνο, αξιοκρατικό, κριτήριο είναι αν μπορούν να εκτελέσουν το καθήκον που κάθε φορά τους ανατίθεται, όπως πχ εκτελέσεις αμάχων (που είναι φυσικά όλοι, γυναίκες, παιδιά, ανάπηροι, μεταμφιεσμένοι μουτζαχεντίν, μην το ξεχνάμε αυτό), ή εξωδικαστικές δολοφονίες (η μυστική υπηρεσία του στρατού του Ισραήλ έχει μια μακρά παράδοση στην χρήση του παραδοσιακού αυτού «όπλου» εξωτερικής πολιτικής) κ.ο.κ. Στην Τζαχάλ αν είστε βίγκαν δεν θα αντιμετωπίσετε κανένα πρόβλημα: θα σας δοθούν άρβυλα από συνθετικό υλικό, ο μπερές σας θα είναι φλις και όχι μάλλινος, υπάρχουν παντού εύκαιρες μερίδες μάχης για βίγκαν και (αυτό και αν είναι δείγμα πολιτισμού) έχετε δικαίωμα να μην εμβολιαστείτε αν είστε αντισπισιστ@ και αντιτίθεστε στα πειράματα σε ζώα. Δεν έχετε δικαίωμα βέβαια να αρνηθείτε να πυροβολήσετε Παλαιστίνιους, αλλά έτσι είναι ο στρατός: ίσος στα δικαιώματα, ίσος όμως και στις υποχρεώσεις. Αν και με τα χρόνια γίνεται όλο και πιο ασαφές αν το να πυροβολείς Παλαιστίνιους είναι υποχρέωση ή δικαίωμα.
Επίσης, ο νόμος είναι σαφής: «Απαγορεύεται αυστηρά να πειραχτεί η αξιοπρέπεια ή τα αισθήματα οποιουδήποτε καθ’ οιονδήποτε τρόπο, περιλαμβανομένων σημάτων, χειρονομιών, συνθημάτων, εικόνων, ποιημάτων, διαλέξεων, στοιχείων καθοδήγησης, προπαγάνδας, εκδόσεων, προφορικώς ή γραπτώς, αν στόχος είναι ο σεξουαλικός ή φυλετικός προσδιορισμός». Διάφορες ανεξάρτητες αρχές, όπως π.χ. το πολύ αριστερό και πολύ αυστηρό σε τέτοια θέματα Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας Santa Barbara, βεβαιώνουν πως αυτά όλα εφαρμόζονται πλήρως, χωρίς κανέναν εξαναγκασμό και με εξαιρετικά αποτελέσματα. Η Τζαχάλ είναι ο πιο συμπεριληπτικός στρατός του κόσμου.
Ρητορική Ερώτηση προς την υποστηρίκτρια της Χαμάς αναγνώστρια: Όταν έρχεται η συζήτηση στα δικαιώματα [και όταν λέμε «δικαιώματα» πάντα εννοούμε μόνο δικαιώματα που δεν έχουν σχέση με το Παλαιστινιακό ζήτημα], μπορείτε να πείτε το ίδιο για την Χαμάς ή την Χεζμπολάχ;
Και απαντάμε μόνοι μας: Φυσικά και δεν μπορείτε, αφού η αγαπημένη σας ισλαμοφασιστική οργάνωση ζει ακόμα στους σκοτεινούς χρόνους ενός ομοφοβικού ισλαμομεσαίωνα. Να τα λέμε και αυτά.
Αποικιακή Αστυνομία
Η κατάκτηση και κατοχή της Δυτικής Όχθης και της Γάζας ήταν ένα σημείο καμπής. Ο ισραηλινός στρατός απόκτησε σταδιακά χαρακτηριστικά αποικιακής αστυνομίας, όπως όλοι οι στρατοί κατοχής, με κύριο στόχο όχι ένοπλα τμήματα, αλλά άμαχους και αντάρτικες μικρές ομάδες που δρουν σε αστικό περιβάλλον. Η διαδικασία αυτή επιταχύνθηκε πολύ ύστερα από την βελτίωση των σχέσεων με τα γειτονικά κράτη: πρώτα η συμφωνία με την Αίγυπτο το 1979, μετά μετά με την Ιορδανία και τελικά οι συμφωνίες του Αβραάμ (οι οποίες όμως έμειναν τελικά στη μέση), ελάφρυναν πολύ τον στρατιωτικό ρόλο του στρατού, που μπόρεσε να αφοσιωθεί επιτέλους στα πιο ευχάριστα, ειρηνικά αστυνομικά του καθήκοντα, δηλαδή την καταπίεση των Παλαιστινίων.
Η κατάσταση χειροτέρεψε πολύ μεσα στο 2023. Η επιστροφή του Νετανιάχου στην εξουσία ήταν ένα άλμα προς τα εμπρός. Ο Νετανιάχου έχει το σοβαρό πρόβλημα ότι αν φύγει από την εξουσία αντιμετωπίζει την φυλακή. Έχοντας πίσω του την ασφάλεια στο εξωτερικό που του εξασφάλιζαν οι συμφωνίες του Αβραάμ και η εξαγορά των διεφθαρμένων καθεστώτων των αραβικών χωρών, είχε το ελεύθερο να χειριστεί το Παλαιστινιακό με την μέγιστη δυνατή σκληρότητα. Όντας ένας έξοχος τακτικιστής (μόνο ο Ερντογάν συγκρίνεται μαζί του), έχει την ικανότητα να ελίσσεται και να αλλάζει τις συμμαχίες του, όχι σε σχέση με κάποιον στρατηγικό στόχο, αλλά με την πολιτική του επιβίωση. Στις αρχές του καλοκαιριού, προσπαθώντας να ικανοποιήσει τους ακραίους συμμάχους του, τα κόμματα των εποίκων και των υπερορθόδοξων, τους έδωσε το ελεύθερο να ξεκινήσουν την τελική φάση του σχεδίου για ένα «Ισραήλ από το ποτάμι μέχρι τη θάλασσα».
Παρένθεση: Συχνά το σύνθημα «από το ποτάμι μεχρι τη θάλασσα» χρησιμοποιείται από τους Παλαιστίνιους, είτε από την PLO την δεκαετία του 60, ή από τη Χαμάς σήμερα. Εξίσου συχνά, οι υπερασπιστές του Ισραήλ το αναφέρουν αυτό ως δείγμα των γενοκτονικών διαθέσεων της Χαμάς. Λοιπόν, μάλλον το αντίθετο δείχνει: «Η απεχθής φράση ξεκίνησε ως σιωνιστικό σύνθημα που σήμαινε τα σύνορα της ‘Γης της Επαγγελίας’ (Eretz Israel = Γη του Ισραήλ). Το Λικούντ [δηλ. το δεξιό κόμμα στο οποίο ανήκει ο Νετανιάχου] την έχει στο καταστατικό του. […] Όπως έχει ειπωθεί, ‘είναι μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία και χάρη στην κατοχή και την γρήγορη επέκταση των εποικισμών στην Δυτική Όχθη και την ανατολική Ιερουσαλήμ, το όραμα μιας ‘ελεύθερης Παλαιστίνης από το ποτάμι ως τη θάλασσα’ έχει γίνει πραγματικότητα. Το τραγικό είναι ότι από το ποτάμι ως τη θάλασσα, μόνο ο ένας λαός είναι ελεύθερος’ […] Την δεκαετία του ’60 το σύνθημα το υιοθέτησε ο PLO, εννοώντας όμως κάτι εντελώς διαφορετικό […], δηλαδή ‘την ανάκτηση ολόκληρης της σφετερισμένης πατρίδας […] και του δικαιώματος στην αυτοδιάθεση’, κάτι που δεν σήμαινε την απαλοιφή των Εβραίων.»
Ξαναγυρνώντας στο 2023, η κυβέρνηση Νετανιάχου έδωσε το πράσινο φως στις παραστρατιωτικές οργανώσεις εποίκων να ξεκινήσουν πογκρόμ. Το σχέδιο ήταν καθαρό: εκδίωξη των Παλαιστινίων από την Δυτική Όχθη αρχικά και απώθησή τους έξω από τα σύνορα χωρίς δυνατότητα επιστροφής. Εν ανάγκη χρηματισμός των Αιγυπτίων ιθυνόντων (δεν θα είναι δα και η πρώτη φορά) προκειμένου να δεχτούν τους πρόσφυγες.
Οι ταραχές στην Δυτική Όχθη χρειάστηκαν έξτρα βοήθεια από τον στρατό, άρα μονάδες που βρίσκονταν στα σύνορα με την Γάζα μετακινήθηκαν εκεί. Ο Νετανιάχου ήταν βέβαιος ότι ήλεγχε την χαοτική κατάσταση: η Χεζμπολάχ και το Ιράν, δεν θα διακινδύνευαν μια σύγκρουση, ενώ στο εσωτερικό, παίζοντας ένα παιχνίδι «διαίρει και βασίλευε», εκμεταλλευόταν τις αντιπαλότητες της Παλαιστινιακής Αρχής και της Χαμάς, ώστε να είναι σίγουρος ότι η μία δεν θα έρθει σε βοήθεια της άλλης. Η αλαζονεία του συστήματος ήταν φανερή. Στο εξωτερικό όλοι ήταν αγορασμένοι ή σε δύσκολη κατάσταση· στο εσωτερικό οι Παλαιστίνιοι ήταν διαιρεμένοι και ο στρατός είχε και έχει μια συντριπτική υπεροπλία που μάλιστα είναι προσανατολισμένη στην αστυνόμευση και τον έλεγχο πληθυσμών. Τι μπορούσε να πάει στραβά;
Τι μπορεί να πάει στραβά
Ο αιφνιδιασμός της 7ης Οκτωβρίου ήταν αντίστοιχος με του Πολέμου του Γιομ Κιπούρ το 1973, αλλά πολύ πιο ντροπιαστικός. Το ’73 οι αρχικές νίκες των Αράβων είχαν από πίσω τους τρεις στρατούς· τώρα όμως, η εκπληκτική ήττα οφειλόταν σε μια πολύ μικρή δύναμη της Χαμάς, η οποία κατάφερε χωρίς σημαντικό οπλισμό να καταστείλει όλες τις παρούσες στα σύνορα ισραηλινές δυνάμεις, να συλλάβει στρατιώτες μέσα από τα φυλάκιά τους και έποικους στα κιμπούτζ, να σκοτώσει αμάχους που ο στρατός δεν μπόρεσε να προστατεύσει. Όχι μόνο αυτό: η αντεπίθεση της Τζαχάλ ήταν κακοσχεδιασμένη και εν πολλοίς αποτυχημένη ενώ ξέρουμε πλέον ότι πολλοί από τους αμάχους νεκρούς, ήταν όμηροι της Χαμάς που πέθαναν από ισραηλινά πυρά. Πρόκειται για ένα τεράστιο σοκ: μια χούφτα ξυπόλητοι μπορούν να νικήσουν το καμάρι του Ισραήλ, τον μηχανισμό που διαμορφώνει την ταυτότητα κάθε Ισραηλινού.
Το σύνολο της ισραηλινής κοινωνίας ξαφνικά μετακινήθηκε προς τα ακροδεξιά. Διανοούμενοι και καθηγητές που μέχρι προχτές ήταν υπέρ του διαλόγου και της ειρήνης, τώρα ζητάνε όπλα για να σφάξουν ισλαμοφασίστες, εξηγούν με άρθρα τους στον διεθνή τύπο γιατί είναι λάθος να γίνονται πορείες ειρήνης και προσπαθούν να εξηγήσουν ότι λόγω της μοναδικής φύσης της Χαμάς, δεν υπάρχει άλλη λύση από τις μαζικές σφαγές αμάχων στη Γάζα, «δυστυχώς». Αν η Χαμάς χρησιμοποιεί για ανθρώπινες ασπίδες τους αμάχους, τόσο το χειρότερο για αυτούς.
Δεν υπάρχουν σημάδια ότι αυτή είναι μια αναστρέψιμη κατάσταση. Η επίθεση έπληξε τον ιδεολογικό πυρήνα συγκρότησης του ισραηλινού έθνους, το συμπέρασμα είναι ένα: η Γάζα πρέπει να πεθάνει. Οι απώλειες και τα φέρετρα από την εισβολή δεν θα μετρήσουν καθόλου, το αντίθετο, οι νεκροί φαντάροι θα αντιμετωπιστούν ως ήρωες και μάρτυρες. Η γενοκτονία είναι ήδη στο τραπέζι, ακόμα και με ρίψη πυρηνικών, αν παραστεί ανάγκη.
Μακροπρόθεσμα είναι σαφές ότι η ιδεολογία του σιωνισμού, που είχε ήδη φτάσει στα ιστορικά όριά της, μετά την 7η Οκτωβρίου έχει ξεπεράσει τα όρια αντοχής της και μάλλον θα διαλυθεί. Δεν είναι λογικά συμβατή μια ιδεολογία που βασίζεται στο Ολοκαύτωμα να οδηγεί σε ένα άλλο ολοκαύτωμα. Η αντίφαση με την ιστορία της εβραϊκότητας είναι τέτοια που δεν θα μείνει χωρίς συνέπειες, ανεξάρτητα από την έκβαση της παρούσας επιχείρησης. Το Ισραήλ όπως το ξέραμε, τελείωσε.
Η επόμενη μέρα
Η ιστορία έχει γυρίσει σελίδα όχι μόνο για το Ισραήλ, αλλά για όλη την περιοχή, μόνο που δεν το έχει ακόμα συνειδητοποιήσει ούτε η ίδια. Οι συμφωνίες του Αβραάμ είναι παρελθόν. Ο Νετανιάχου είναι πλέον ένας ζωντανός νεκρός που αυτή τη στιγμή φαντάζει αδύνατο να καταφέρει να αναστηθεί για μια ακόμα φορά.
Διεθνώς, το μικρό ειδικό βάρος της Ευρώπης στα διεθνή ζητήματα έχει πλέον μηδενιστεί με τον Τρίτο Κόσμο που βρισκόταν ήδη σε πορεία ανεξαρτητοποίησης από το ευρωπαικό κέντρο να έχει πάρει αναφανδόν το μέρος των Παλαιστινίων (με την εξαίρεση της επαμφοτερίζουσας Ινδίας). Σύντομα, η άνευ όρων υποστήριξη της Γερμανίας στις πολιτικές του Ισραήλ θα έχει αποτελέσματα και στο εσωτερικό της Ε.Ε., με τις υπόλοιπες χώρες να ζητήσουν μια πιο ισορροπημένη πολιτική καταλαβαίνοντας το αδιέξοδο.
Στο περιθώριο της Ευρώπης, το παραμύθι που έζησε ο Ζελένσκι στις πλάτες των Ουκρανών τελείωσε. Στις ΗΠΑ μόνο ο Μπάιντεν είχε μείνει να υπερασπίζεται τον Ζελένσκι. Αντικειμενικά αυτό τελειώνει και σύντομα οι Ουκρανοί θα δουν νέο πρόεδρο στη χώρα – κάτι που θα κατοχυρώνει και την ήττα του ΝΑΤΟ από τον ισχυροποιημένο Πούτιν.
Η μεγαλύτερη συνέπεια όμως στη διεθνή σκακιέρα είναι η τεράστια απώλεια ισχύος που τα γεγονότα σημαίνουν για τις ΗΠΑ. Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία τους που οι θέσεις τους αμφισβητούνται τόσο ευθέως από το σύνολο σχεδόν του πλανήτη. Και αυτό το ρήγμα θα έχει μακροπρόθεσμες συνέπειες. Αυτή τη στιγμή δεν φαίνεται ιδιαίτερα πιθανή η γρήγορη και καθαρή ήττα της Χαμάς (στον πόλεμο βέβαια, όλα είναι δυνατά). Ακόμα όμως και στην περίπτωση που η Τζαχάλ καταφέρει γρήγορα να επιτύχει τους στόχους της, το διεθνές τοπίο δεν είναι πια το ίδιο. Υπάρχουν 3 με 4 εκατομμύρια Παλαιστινίων στο Ισραήλ. Είναι αδύνατο να εκδιωχτούν όλοι. Είναι δύσκολο για το ίδιο το Ισραήλ να αντέξει το χτύπημα που δέχτηκε στο κέντρο της κυρίαρχης ιδεολογίας του. Αν μάλιστα ο πόλεμος κρατήσει λίγο παραπάνω, δεν θα είναι μόνο ιδεολογικό, αλλά και οικονομικό το ζήτημα. Ο δε αραβικός και μουσουλμανικός γενικότερα κόσμος είναι όλο και πιο πιεσμένος: Δεν υπάρχουν αυτή τη στιγμή οι ίδιες επιφυλάξεις για ένα χτύπημα κατά του Ισραήλ με αυτές που υπήρχαν πριν έναν μήνα. Αυτός είναι ο λόγος που οι ΗΠΑ, καταλαβαίνοντας ότι ο χρόνος κυλάει εναντίον τους, θα πιέσουν όχι προς την εθνοκάθαρση, αλλά προς μια εκεχειρία, κάτι που το Ισραήλ δεν είναι σε θέση να δεχτεί.
Το στρατηγικό σχέδιο «Ισραήλ από το ποτάμι ως την θάλασσα» πέτυχε, αλλά αυτό έγινε σε κακή στιγμή και με άσχημους όρους, τη στιγμή που οι υπερπόντιοι σύμμαχοι είναι αδύνατοι και οι κοντινοί άσπονδοι φίλοι βρίσκονται σε φάση συσπείρωσης και σχετικής αδιαφορίας για τη θέληση του Ηγεμόνα. Και μόνο το γεγονός ότι ο Ιρανός πρόεδρος επισκέφτηκε την Σαουδική Αραβία για συνομιλίες δείχνει το πόσο βαθιές είναι οι ρωγμές στην παλιά τάξη πραγμάτων.
Μετά από όλα αυτά, θα έπρεπε ίσως η μεθυσμένη από αλαζονεία χώρα να σταματήσει για μια στιγμή και να σκεφτεί. Γιατί μερικές φορές, όπως είχε πει και ο σοφός βασιλιάς Σλόμο των Εβραίων, «πρὸ συντριβῆς ἡγεῖται ὕβρις, πρὸ δὲ πτώματος κακοφροσύνη.» (Παρ. Σολομώντος, 16:18). Τόσους ιεροσπουδαστές έχουν στον στρατό, δεν είναι δυνατόν να μην ξέρουν τι έλεγε ο Σολομών! Ίσως όμως και όχι· μη τάχα και ο άφρων Βασιλέας του Ιούδα ο Άχαζ, τα ίδια δεν είχε κάνει; Για να νικήσει τους εχθρούς του (και να προσαρτήσει την «πέρα του Ιορδάνου Χώρα»), πρόσφερε τον γιό του θυσία στον Μολώχ. Στο τέλος αυτός μεν συνετρίβη και το βόρειο τμήμα του βασιλείου, αυτό που τότε λεγόταν «Ισραήλ», χάθηκε.
Μένει να δούμε τι είναι διατεθειμένος να θυσιάσει και ο σύγχρονος άφρων βασιλιάς, ο Βενιαμίν ο Νετανιάχου. Και αν οι θυσίες του θα πιάσουν τόπο, αντίθετα με του Άχαζ…
