Συνεχίζει το «όπου βγει»… ευτυχώς, αυτή τη φορά, χωρίς θύματα. Με θύμα τον τουρισμό βέβαια και το γόητρό του. Φαντάζομαι, θα υπάρξει αποζημίωση, για όσους έχασαν την πτήση τους. Φαντάζομαι. Καλά, όπως φανταζόμουν πως το πάθημα τούς έγινε μάθημα.
Ψέματα! Είναι μπον βιβέρ οι Έλληνες και τα ξοδεύουν σε ακριβά ντυσίματα, εξόδους και ταξίδια. Αφού αυτή στη διαφήμιση, όλο «έχει πάει, έχει πάει». Πού μυαλό για αποταμίευση.
Περί φτωχοποίησης χωρίς πάτο, ούτε λόγος. Ρωτήστε και το 41τακατό, όταν γυρίσει από το πικ νικ στα Τουρκοβούνια. Μέχρι εκεί επαρκεί η βενζίνη. «Έχει πάει, έχει πάει κι αυτό». Στις κάλπες να μην ξαναπάει, αφού έχει πάει. Ήμαρτον.
Ασθενοφόρο έχουν. Τρία πληρώματα εκπαιδευμένα, ένα ανά οκτάωρο -δεν μας είπαν: Έχουν;
Το επόμενο βήμα είναι και πιτ μπουλ, με φύλακα… ο τελευταίος θα ξεκλειδώνει τις αλυσίδες και από τα πέντε μέτρα, θα του λένε «πιάσε ‘κείνο, όχι το 1 λίτρο, το άλλο, τα 750 ml… αυτό, ναι… τι χαριτωμένο σκυλάκι κτλ… Το μέτρο, έτσι όπως πάει πρώτον περιμένετε να έρθει και κατά ‘δω -δεν υστερούμε σε ακρίβεια, τουναντίον- αλλά θα επεκταθεί και σε άλλα προϊόντα, σε σαμπουάν, απορρυπαντικά, κ.ο.κ. Λογικό, πάντως αυτή η σουρεαλιστική εικόνα, που ξεκίνησε από τη χώρα του Νταλί.
Απαράδεκτοι αυτοί οι «φορείς» και ποτέ με ονοματεπώνυμο. Όταν το αποκτήσουν, θα αναλάβουν και τις ευθύνες και εν προκειμένω, τον προσήκοντα σεβασμό στη ναυτική ιστορία μας και της χώρας γενικότερα. Αλλιώς, σύμβολα σαν το «Βέλος» και μεταφορικά ένας ολόκληρος λαός, θα βολοδέρνει στα κύματα, όσο οι «φορείς» κρύβονται πίσω από αρχικά και ακρωνύμια. Κρίμα για αυτόν τον βετεράνο του Πολεμικού μας Ναυτικού και σύμβολο του αντιδικτατορικού αγώνα.
Δεν φτάνει που κερδίζουν οι ακροδεξιοί σε όλο τον πλανήτη, τώρα αρχίζουν να είναι και ημίτρελοι. Ήγουν και επικίνδυνοι. Να, σαν και τούτον ‘δω, που είναι σαν τον ημίτρελο αδελφό του Ταραντίνο. Ψάξτε στο διαδίκτυο, να δείτε πώς πανηγυρίζει πάνω σε μια σκηνή, σαν αφιονισμένος.
Να υποθέσω πως πίνεται με κόκα κόλα, που πάει με όλα. Και το συνοδεύουμε ιδανικά, με προβατίνα ντόπια.
Άλλη μία πρωτότυπη και αιχμηρή δήλωση του προέδρου, που θα παραμείνει ανεξίτηλη στην πολιτική ιστορία του τόπου, ικανή να κατατροπώσει μεταξύ άλλων τέτοιων που έπονται – κάτι ξέρει η στήλη – την κυβέρνηση Μητσοτάκη και να τον οδηγήσει σε εκλογικό όλεθρο, όπως άλλωστε, έχει υποσχεθεί και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.
Κάθε μεγάλο ή μικρό ταξίδι. λένε οι Κινέζοι, ξεκινάει με ένα μικρό βήμα προς το κατώφλι. Ο κ. Κασσελάκης, διάλεξε το βήμα, προς τον Αυτιά. Εκεί αντιλαμβάνεται πως είναι το κατώφλι. Ή ως εκεί αντιλαμβάνεται γενικώς. Εν πάση περιπτώσει, με τον ΣΥΡΙΖΑ -αυτόν τον ΣΥΡΙΖΑ- θα γελάσουμε πολύ και πολλοί.
Δεν μπορούμε να πούμε πλέον «ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα» γιατί προφανώς, μέσα από το δωμάτιο του Κασσελάκη, συνωστίζονται κι άλλοι προς την έξοδο. Αναρωτιέμαι, τελικά ποιοι θα απομείνουν για να πάνε στο συνέδριο: Θα απομείνουν ο σαλεπιτζής απ’ έξω, ο λουκουματζής, ο σουβλατζής και όλα τα συμπαθή επαγγέλματα εν πάση περιπτώσει που τελειώνουν σε «τζης».
Στο τέλος θα ανεβάσουν αυτούς δια της βίας να μιλήσουν, άλλος πώς φτιάχνει το σαλέπι, άλλος τον λουκουμά. άλλος αν βάζει κουρκουμά και πάει λέγοντας. Σε τελική ανάλυση, το κοινό θα ακούσει και κάτι χρήσιμο, σε σχέση με την απέραντη μπουρδολογία που πρόκειται να ακουστεί, από τους εναπομείναντες.
Προσωπικά, κάπου εδώ τελειώνει η αγωνία μου -και πολλών εξ υμών φαντάζομαι- σε ό,τι αφορά το μέλλον του μεγάλου πολιτικού ανδρός. Το ότι δεν θα φτάσει ούτε μέχρι το κυλικείο του Ευρωκοινοβουλίου για να παραγγείλει γκαζόζα, ούτε που τον απασχολεί. Ούτε εμάς. Καθένας έχει δικαίωμα στο όνειρο.
Κι εδώ, ο υπογράφων σας γράφει από το Μόντε Κάρλο, φορώντας μπουρνούζι από το ξενοδοχείο Φερμόν, ενώ η πυκνή ξανθιά του φράντζα σκεπάζει το ένα από τα δύο σκιστά σαν γατίσια γαλανά του μάτια και ταυτόχρονα στην αντανάκλαση του τζαμιού, θαυμάζει το δωρικό προφίλ του, ενώ η μπλαζέ συνοδός του, κάνει μποτέ στο μαρμάρινο μπάνιο με τις χρυσοποίκιλτες βρύσες και… συγγνώμη, να σας αφήσω χτυπάει το κουδούνι ήρθε το κλαμπ σάντουιτς…
