Του χρόνου κι αν υπάρχει στην πολιτική σκηνή, αν φορέσει κι αυτός μαγιό με παγιέτες, ίσως τον ψηφίσει «πρόσωπο της χρονιάς» κάνα περιοδικό φασιστικού περιεχομένου, ντόπιας εμβέλειας.
Γυρίζοντας από τη λαϊκή, όπου είχε πάει για μπρόκολα και για να βρει κάνα φτηνό χαλάκι για την εξώπορτα με στάμπα «welcome», πήγε «καρφί» στον ιδιωτικό χώρο του συζύγου -ως γνωστόν όλα τα σπίτια διαθέτουν «ιδιωτικό χώρο συζύγου»- βρήκε μια τσάντα με λεφτά, από την έκπληξη, της έπεσαν τα μπρόκολα από τα χέρια -το χαλάκι με το «welcome» το είχε βάλει ήδη στο κατώφλι- η οποία τσάντα δεν ήταν του συζύγου, αλλά όπως κατάλαβε, από τα 1,2 εκατομμύρια που έχουν πληθυσμό οι Βρυξέλλες, ήταν του Παντσέρι και μόνο του Παντσέρι. Μάλλον θα είχε τη μουράκλα του σε μεταξοτυπία και από τις δύο πλευρές, της τσάντας, αλλιώς θα μπορούσε να ανήκει σε οποιονδήποτε κάτοικο της πόλης.
Κράτησε μερικά ψιλά, για να πάει να ψωνίσει μπακαλική στον αντίστοιχο «Σκλαβενίτη» της Βρυξέλλας και για τσιγάρα του συζύγου, να του τα παέι στη φυλακή -θεριακλής ο Τζόρτζης- και μετά φώναξε τον μπαμπά της, να πάρει την τσάντα με τα υπόλοιπα γιούρο, αφού πρώτα μετέφεραν το περιεχόμενο σε μια κανονική, για να μην περιφέρεται ο μπαμπάς, με μια τσάντα με την μουράκλα του Παντσέρι στους δρόμους και κινούσε υποψίες.
Έτσι ακριβώς έγιναν τα πράγματα. Κι όσοι δεν έχετε «ιδιωτικό χώρο συζύγου» στα σπίτια σας, ούτε την καλημέρα μου.
Με επιστολές και ευχολόγια, δεν αντιμετωπίζεται η γενοκτονία. Το ξέρουν καλύτερα από όλους κι αυτοί που την διαπράττουν. Γιατί την υπέστησαν. Και την αντιγράφουν, επί τα βελτίω. Συνεπώς, θα πρέπει ιστορικά, να γνωρίζουν και το τέλος. Η ιστορία, δεν επαναλαμβάνεται μόνο σαν φάρσα, αλλά και σαν νέμεση.
Αφού η Τέιλορ Σουίφτ, ανακηρύχθηκε από το Time ως πρόσωπο της χρονιάς, το μέτριο νίκησε σε όλα τα σημεία και κυριαρχεί παντού. Συγχαρητήρια και σ’ εμάς, που φροντίσαμε με την ανοχή και την αδιαφορία μας, να βολευτούμε στον μαλακό καναπέ του τίποτα. Comfortably numb forever.
Ξέχασε «πως θα έρθει νύχτα» και άρχισε τα περί «αμοιβαιότητας», τώρα. Τούρκος είναι, μπαγάσας, έτσι τον βολεύει τώρα.
Η «αμοιβαιότητα» και το win win. Kάποιος να του θυμίσει, πως με 37% κατοχή σε ελληνικά εδάφη, γιατί τέτοια είναι κι αν το εμπεδώσει -άμποτε- αυτό η ελληνική διπλωματία, ίσως αλλάξει στάση, από αυτή του οσφυοκάμπτη, σε αυτή του διεκδικητή της επαναφοράς του status quo, προ της εισβολής.
Δεν γίνεται «win win», όταν ο άλλος από το 100 της πίτας, έχει φάει το 37 και προσκαλεί στο τραπέζι για να φάει με τον συνδαιτημόνα, το υπόλοιπο 63 επί «ίσοις όροις». Δεν βγαίνουν τα νούμερα. Εκτός κι αν η Κύπρος δεν είναι ελληνική. Εκτός κι αν η Κύπρος «κείται μακράν», κατά την φράση, του Σερραίου «εθνάρχη».
Δεν μπορώ να διανοηθώ -μεταξύ άλλων- τη συγκάλυψη. Προς τι; Δηλαδή, δέχονται να κυκλοφορεί ανάμεσά τους αυτό το κτήνος και ενδεχομένως να κάθεται ακόμη μαζί τους στον καφενέ, να πηγαίνει στους γάμους και στα βαφτίσια τους;
Αν είναι έτσι -που το απεύχομαι- είναι δείγμα κοινωνικής αποσύνθεσης που ας μην γελιόμαστε, δεν περιορίζεται μόνο στα όρια της Αράχωβας. Δεν φταίει το νερό που πίνουν εκεί και τους πειράζει.
Έχουμε πολλά παραδείγματα. Όπως είχε πει και ο μέγας κοινωνιολόγος και φιλόσοφος, Εμίλ Ντιρκέμ: Η ποιότητα μιας κοινωνίας, βαθμολογείται ανάλογα με το μέγεθος της ανοχής που δείχνει αυτή, ως προς το έγκλημα.
Μοιράζει ψαράκια ενώ ο λαός θέλει καλάμι για να ψαρεύει μόνος του, όσο κι όποτε θέλει… Προφανώς, ο τελευταίος για να του δώσει το 41τακατό, δεν τρελαίνεται να βρέξει -ξέρετε τι- για να φάει ψάρι.
Ακάθεκτος, συνεχίζει με ατάκες λυκειακού επιπέδου να κάνει σκληρή αντιπολίτευση εναντίον της Δεξιάς, με το βλέμμα στραμμένο πάντοτε προς τα συμφέροντα της εργατικής τάξης.
«Να δείτε που θα πάω είτε από αεροπορικό ατύχημα, είτε από σφαίρα κάποιου τρελού θαυμαστή μου» είχε πει σε μια συνέντευξή του, πριν από χρόνια. Στις 8 του Δεκέμβρη του 1980, θα πέσει νεκρός μετά από πυροβολισμό, από τον θαυμαστή του, Μαρκ Τσάπμαν.
Τζον Λένον. All we are saying is give peace a chance. Hit it!
