Οι ευσεβείς πόθοι για μία κοσμοϊστορική αλλαγή στην ηγεσία της ισπανικής Περιφέρειας της Γαλικίας στις κομβικές (με συμβολικές και ευρύτερα εθνικά πολιτικές διαστάσεις) εκλογές της 18ης Φεβρουαρίου, με απώλεια της πλειοψηφίας για το δεξιό Λαϊκό Κόμμα και μία προοδευτική κυβέρνηση με επικεφαλής το αριστερό Εθνικιστικό Μπλοκ BNG, δεν επιβεβαιώθηκαν. 

Η μεγάλη κινητοποίηση της δεξιάς, κατόρθωσε να υπερκεράσει την αθρόα επικράτηση της προοδευτικής αντιπολίτευσης στις μεγάλες πόλεις (+277.000 ψήφοι) και να υπερτερήσει, έστω και με μόλις 26.000 ψήφους περισσότερες. Απεναντίας, έξω από τους εθνικιστές, που καρπώθηκαν σημαντικό ποσοστό του εκλογικού σώματος, τα άλλα κόμματα μετρούν απώλειες έως και… ψηφοφόρους! Και αυτό γιατί πολιτικές δυνάμεις, που άλλοτε είχαν φωνή και παρουσία σε αυτή την βορειοδυτική επαρχία, όπως οι Podemos και δευτερευόντως το νεότευκτο Sumar της ορμώμενης  μάλιστα από την Περιφέρεια τούτη Γιολάνδα Ντίαθ, απογοήτευσαν και σχεδόν εξαϋλώθηκαν!

Ο νικητής, το δεξιό ΡΡ μπορεί να έχασε δύο έδρες διατήρησε όμως in extremis την πλειοψηφία, εξασφαλίζοντας όχι μόνον την τοπική προεδρία για τον υποψήφιό του Αλφόνσο Ρουέδα, αλλά και στον ηγέτη του ανακουφισμένου πλέον Αλφρέδο Νούνιεθ Φεϊχόο πως η πολιτική του εικόνα θα μείνει αλώβητη. Και τούτο γιατί, οι δημοσκοπικές αμφιβολίες που είχαν δημιουργηθεί προεκλογικά όσον αφορά την ηγεμονία του ΡΡ στη Γαλικία, οφείλονται σε μέγα βαθμό και στις αβελτηρίες του ηγέτη του αναφορικά με την αμνηστία στην Καταλονία.

Μία αποτυχία που θα είχε μια μεγάλη συμβολική σημασία γιατί στη μεταφρανκική εποχή αυτή η Περιφέρεια έχει αναδειχθεί ως ένα κατ’ εξοχήν φέουδο της δεξιάς. Γενέτειρα του ίδιου του Φράνκο, επί δεκαετίες κρατούσε τον έλεγχό της στα στιβαρά στα χέρια του ο Μανουέλ Φράγα, ένας από τους τελευταίους υπουργούς του δικτάτορα. Η Γαλικία επίσης είναι η περιοχή απ’ όπου προέρχονται και αναδείχθηκαν πολιτικά ο πρώην πρωθυπουργός Μαριάνο Ραχόι και ο νυν αρχηγός του ΡΡ Αλβέρτο Νόυνιεθ Φεϊχόο, ο οποίος διετέλεσε και κυβερνήτης της, προτού αναλάβει τα ηνία του ΡΡ. Έτσι ο Φεϊχόο ήταν κείνος που ανησυχούσε ιδιαίτερα για το αποτέλεσμα καθώς θα χρεωθεί προσωπικά την  όποια αποτυχία στη δική του Περιφέρεια. Η δική του υπεροχή στη Γαλικία ήταν εκείνη που του άνοιξε διάπλατα και αδιαμφισβήτητα μέσα στην εσωκομματική κονίστρα τον δρόμο για την ηγεσία του ΡΡ, θρέφοντας και τη φιλοδοξία του να στεφθεί ο επόμενος Πρωθυπουργός. Ποντάροντας ιδιαίτερα σε μία κατάρρευση της κυβέρνησης του σοσιαλιστή Πέδρο Σάντσεθ, κυρίως εξαιτίας της ανοικτής πληγής που το καυτό θέμα της αμνηστίας τους Καταλανούς πολιτικούς συνεχίζει να διατηρεί για τον σημερινό πρωθυπουργό.

Μόνον που ο πολιορκητικός κριός του Καταλανικού ήταν αυτός που επρόκειτο να στραφεί εναντίον του, μετά τις αποκαλύψεις, που έφεραν τον Φεϊχόο να έχει δελεασθεί να μελετήσει την προοπτική να παραχωρήσει κι εκείνος αμνηστία στον Κάρλες Πουτζδεμόν και τους άλλους εθνικιστές Καταλανούς, αλλά υπό προϋποθέσεις που θα έσωζαν τα προσχήματα για τη δεξιά, ώστε να εκπονηθεί από κοινού ένα σχέδιο κατευνασμού. Ούτως ή άλλως, δεν είναι η πρώτη φορά που ο δεξικός καταλανικός εθνικισμός συμμαχεί με τη «διαβολική» δεξιά της Ισπανίας: ο Πάπας της «Καταλανικής Ιδέας» Τζόρδι Πουζόλ είχε στηρίξει τη δεύτερη διακυβέρνηση του Χοσέ Μαρία Αθνάρ, στον οποίο είχε κάνει ιδιαίτερες παραχωρήσεις με το Σύμφωνο Μajestic,  νομιμοποιώντας ένα πολιτικό και κοινωνικό καθεστώς ήπιας αντίδρασης στη Μαδρίτη – μέχρι να ξεσπάσει η οικονομική κρίση, οπότε και ο καταλανικός αλυτρωτισμός αναζωπυρώθηκε.

Η διγλωσσία του Φεϊχόο, δεν στοίχισε τελικά στο ΡΡ, μιας και η επίκληση στον κίνδυνο να καταντήσει η Γαλικία σαν την Καταλονία, εάν επικρατήσει ο εθνικισμός, αποτελούσε σταθερή κινδυνολογία και για τον Ρουέδα, ο οποίος έπεσε σχετικά στα μαλακά, παρά την τηλεμαχία-Βατερλώ του, που είχε ενισχύσει την πεποίθηση ότι το ενιαίο μπλοκ της αντιπολίτευσης θα μπορούσε να κατακρημνίσει τη μονοκρατορία της δεξιάς. Μόνο που αυτό δεν πραγματοποιήθηκε, παρ’ όλο που η διαφορά ανάμεσα στο ΡΡ και τα υπόλοιπα αντιπολιτευόμενα κόμματα ήταν μόλις 25.000 ψήφοι.

Η χειρότερη στα χρονικά του εκλογική επίδοση του τοπικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, η σχετική ανυπαρξία του Sumar και η πρακτική εξαφάνιση των Podemos, δεν κατόρθωσαν να υποβοηθήσουν την πολιτική εκτόξευση, σχεδόν επανάσταση, του BNG. Το οποίο ακόμη και μόνον προβάλλοντας ως εναλλακτική συγκέντρωσε έξι έδρες από ολόκληρο το πολιτικό φάσμα, βάζοντας παρακαταθήκη για μία αυξημένη επιρροή του και σε εθνικό επίπεδο, μιας και το κόμμα στηρίζει την πολυσυλλεκτική κυβέρνηση του Πέδρο Σάντσεθ. Κι εν όψει των Περιφερειακών στην Εουσκάδι (Χώρα των Βάσκων), το σύνθημα για εθνικιστική εναλλακτική απέναντι στα μεγάλα κόμματα, ενδεχομένως -όπως και στην Καταλονία- να μεταβάλλει πολύ το σκηνικό σε τοπικό επίπεδο.

Άλλωστε, η προσωπικότητα της ηγέτιδος του BNG Άνας Ποντόν προβάλλει πλέον σε περίοπτη θέση στον αστερισμό των πολιτικών στη Γαλικία. Η χαρισματική πολιτικός, που ανήκει στη «σκληρή πτέρυγα» του εθνικισμού (στην οργάνωση Unión do Povo Galego, που έχει καταστεί ηγεμονική μέσα στο κίνημα του BNG, που ίδρυσε  το 1982 και διηύθυνε για πολλές δεκαετίες ο «πατριάρχης του εθνικισμού», Σοσέ Μανουέλ Μπέιρας. Αν μετά το τραυματικό σχίσμα του 2012, με τον Μπέιρας να εγκαταλείπει το κίνημα και να ιδρύει το κόμμα Anova, οι εκτιμήσεις προέβλεπαν ενταφιασμό του εθνικισμού, είναι χάρις στην Ποντόν, που το BNG όχι μόνον δεν εξαφανίσθηκε, αλλά που σταδιακά ανέκαμψε. Όταν στις εκλογές του 2016 διορίσθηκε εθνική εκπρόσωπος του κινήματος, το αποτέλεσμα έκανε τους αναλυτές να μιλούν ήδη για «φαινόμενο Ποντόν».

Σήμερα και μετά την αποτυχία της συμμαχίας Anova-EU-Podemos-Mareas και την εκλογική κάθοδο του τοπικού Σοσιαλιστικού Κόμματος PSdG-PSOE , το ΒΝG ήδη συνιστά τη δεύτερη δύναμη στο τοπικό Κοινοβούλιο. Εντούτοις, η αποτυχία στη Γαλικία ανησυχεί ιδιαίτερα τα κόμματα της κυβέρνησης. Ο ίδιος ο Σάντσεθ πάσχισε να διασκεδάσει κάπως τις εντυπώσεις, αποδίδοντας το αποκαρδιωτικό αποτέλεσμα στην έλλειψη χρόνου να πείσει και να οργανωθεί η υποψηφιότητα του Χοσέ Ραμόν Γκόμεθ Μπαστέιρο. Η υποχώρηση όμως στην τρίτη θέση συνθέτει ένα απαισιόδοξο μήνυμα για τη γενικότερη θέση του κόμματος σε τοπικό επίπεδο. Γιατί με εξαίρεση την Καταλονία, όπου το PSC είναι η πρώτη δύναμη και τις Αστούριας και Καστίλια-Λα Μάντσα όπου κυβερνά, σε όλες τις υπόλοιπες ισπανικές Περιφέρειες το κόμμα του Σάντσεθ υποχωρεί επικίνδυνα. Κάτι που μπορεί να του στοιχίσει ιδιαίτερα, τόσο στις επερχόμενες ευρωεκλογές, όσο και σε βάθος χρόνου στις γενικές εκλογές. Με δεδομένη την επισφάλεια στη σύνθεση και την ανοχή που εξασφαλίζει από κάποια εθνικιστικά κόμματα (βλέπε το δεξιό PxCat του Κάρλες Πουτζδεμόν), μία κατάρρευση της κυβέρνησης μειοψηφίας του είναι ανά πάσα στιγμή επί θύραις, με όποιες συνέπειες εγκυμονεί αυτό.  Εάν η κατάσταση είναι επικίνδυνη για το Psoe, ακόμη πιο οικτρή είναι η εικόνα για τα κόμματα αριστερότερα των Σοσιαλιστών.

Το Sumar έμεινε στο 1,9%, ενώ οι Podemos έχασαν 25,000 ψήφους και με μόλις 3,845 ψηφοφόρους έμειναν στο αμελητέο 0,3%. Σχεδόν εξαφανισμένο από τον πολιτικό χάρτη της Γαλικίας, το κόμμα του Πάβλο Ιγκλέσιας συνεχίζει το ψυχορράγημά του σε εθνικό επίπεδο -όπου φυτοζωεί στη Βουλή με μόλις 4 βουλευτές μετά το σχίσμα από το Sumar και την εξαφάνισή του σε κρίσιμες Περιφέρειες, όπως η Μαδρίτη, η Βαλένθια, η Καστίλια-Λα Μάντσα. Πλέον, το «μαβί» (morado) κόμμα στηρίζει τις ελπίδες του στην απόδοση της Ιρένε Μοντέρο στις ευρωεκλογές για να μην κηρύξει (πραγματική) χρεωκοπία. Και πολιτική, προφανώς, αλλά και κυριολεκτική, καθώς το κόμμα χάνοντας την κομματική υπόσταση στο Κοινοβούλιο, έχει απωλέσει σε μεγάλο μέρος την επιχορήγηση κι έχει αναγκασθεί να θέσει σε διαθεσιμότητα το 70% του προσωπικού του και να πουλήσει πολλές τοπικές κομματικές έδρες του!