Κυβέρνηση με αντανακλαστικά Ραν Ταν Πλαν και… Γκιωνάκη «λεμονάδα από λεμόνι» κτλ.
Ωχ! Ωχ! Ωχ! Στη χώρα της την Ρουμανία, είχε σπάσει όλα τα ρεκόρ κατά της διαφθοράς, στον βαθμό, που οι συμπατριώτες της, να έχουν περισσότερη εμπιστοσύνη σε αυτήν, παρά στο κοινοβούλιο και την εκκλησία. Με επαίνους από πολλά ΜΜΕ ανά τον κόσμο, δεν είναι τυχαίο για τη θέση που έχει, κερδίζοντας μάλιστα, άλλα φαβορί και με «άκρες» στην Ε.Ε..
Είπαμε: αυτή την φορά, δεν θα την βγάλουν καθαρή. Το βλέπω και σαν οιωνό, που η συγκεκριμένη εισαγγελέας, εξετάζει την υπόθεση.
Προφανώς, ο Μίχος, έχει πιο μεγάλο στόμα, από αυτό που φαίνεται στις φωτογραφίες.
Είμαστε σίγουροι ότι έχουν μπει μέσα για να εξακριβώσουν αν υπάρχουν έστω τα τιμόνια και τα καθίσματα; Το καπό το άνοιξαν, για να δουν αν υπάρχει μέσα ο κινητήρας; Ήμαρτον !
Κρείττον του λαλείν το σιγάν, κύριε υπουργέ. Αν ήταν για δικό σου άνθρωπο, θα είχες βρει το φάρμακο.
Η ύπαρξη του στρατού, σε κάθε χώρα, είναι για να προστατεύει τα σύνορα και τους πολίτες της. Όταν επιτίθεται και βασανίζει άμαχους πολίτες, μετατρέπεται σε ναζιστικές ορδές νταήδων. Και αυτό, πρέπει να το ξέρουν έστω, οι Ισραηλινοί. Και με τον αντίπαλο, μακράν κατώτερο σε ισχύ, είναι και θρασύδειλοι.
Το συν που είχαν στην ιστορία τους, γίνεται ραγδαία πλην και ως γνωστόν, από το γινόμενο των δύο προσήμων, προκύπτει το τελευταίο.
Δηλώσεις Μητσοτάκη, πριν φύγει με το ποδήλατο για την Πάρνηθα: «Θέλω και εγώ να μάθω την αλήθεια», είπε και χάθηκε στο ηλιοβασίλεμα, κάνοντας πετάλι. Προφανώς, πολιτικοί και υπηρεσιακοί παράγοντες και πραγματογνώμονες, ένα χρόνο τώρα, ενημερώνουν κάποιον άλλο.
Να ευχηθούμε αύριο, τα καλύτερα για την παρουσία της «Ανοιχτής Συνέλευσης» για τον σταθμό του Μετρό στα Εξάρχεια, στο Ευρωκοινοβούλιο. Γιατί εδώ, δεν βγαίνει άκρη.
Συμφωνώ απολύτως με τον σκιτσογράφο. Αυτός ο άνθρωπος, μού είναι άκρως αντιπαθής, από την πρώτη στιγμή που τον είδα. Ακόμη και να μην γνώριζα περί ποίου πρόκειται, η φυσιογνωμία του, φωνάζει από μακριά ότι είναι φασίστας και τα μυαλά του, κινούνται στο φάσμα μεταξύ ημίτρελου και ζαβού.
Με την ευκαιρία να πω, ότι οκ, τα βραβεία Όσκαρ κάθε χρόνο αλλά πρέπει να είναι δεκαετίες, που δεν βγαίνουν πια στις αίθουσες εργάρες, που θα γίνουν classics, για τις επόμενες δεκαετίες μην πω και αιώνα, όπως για παράδειγμα το «Όσα παίρνει ο Άνεμος» ή ο «Ο Νονός», ο «Ελαφοκυνηγός» κτλ.
Έχει πέσει το επίπεδο και βραβεύονται φιλμ, τα οποία μπορεί να είναι καλά, όμως, δεν θα είχαν καμία τύχη για Όσκαρ, αν έβγαιναν στις αίθουσες πριν είκοσι χρόνια. Για παράδειγμα, πολλά βιογραφικά φιλμ, όπως το «Οπενχάιμερ», έχουμε δει μακράν καλύτερα, από τον Όλιβερ Στόουν.
Άλλο ένα δείγμα έκπτωσης δια του «μη χείρονος», που δεν ισχύει φυσικά μόνο στο σινεμά. Πιο ενδιαφέρον βρίσκω το κλείσιμο του άρθρου, με τις δηλώσεις του παρουσιαστή.
Καινούρια δουλειά, από Lenny Kravitz. Καλό τριήμερο και με το μαλακό με τους ντολμάδες και τα νηστίσιμα.
