Η Ιταλίδα νεοφασίστρια πρωθυπουργός Τζόρτζια Μελόνι όσο κι εάν επιθυμεί να κρύψει υπό το πέπλο της πολιτικής μετριοπάθειας τις καταβολές της και φυσικά το modus operandi της παράταξής της, τα γεγονότα και τα πεπραγμένα διαρκώς τη διαψεύδουν. Η σύμπτωση να συμπίπτει ο σχηματισμός της κυβέρνησής της από το 2022 και η διάρκειά της με τα 100χρονα από την τρομερή διετία που έφερε και παγίωσε, με τις ανάλογες αντισυνταγματικές και βίαιες μεθοδεύσεις, το φασιστικό καθεστώς του Μπενίτο Μουσολίνι, αναπόφευκτα οδηγεί σε συγκρίσεις και αναγωγές, που αποδεικνύουν την φυσική επανάληψη των πολιτικών αντανακλαστικών ανάμεσα στον προπάτορα και την επίγονο, όσον αφορούν την ελευθερία της έκφρασης.

Λίγες ημέρες μετά την 100η επέτειο από τις εκλογές της βίας και της νοθείας της 6ης Απριλίου 1924 και λίγες ημέρες μετά την εθνική εορτή της 25ης Απριλίου, που σηματοδοτεί την πτώση του φασισμού στην Ιταλία, η υπόθεση της μήνυσης που άσκησε η Μελόνι κατά του διάσημου, διεθνώς διακεκριμένου Ελληνιστή Λουτσάνο Κάνφορα, μοιραία ωθεί τους πάντες να στοχαστούν πραγματικά την ιστορική συνέχεια (σε επίπεδο ιδιοσυγκρασίας) της νεοφασιστικής κυβέρνησης με τον τοτινό φασισμό.

Η μήνυση που είχε ασκήσει η Μελόνι αφορά την ομιλία που είχε δώσει ο Κάνφορα τον Απρίλιο του 2022 σε Λύκειο στο Μπάρι, με αφορμή τον πόλεμο στην Ουκρανία κι εκεί είχε αποκαλέσει μεταξύ άλλων μη αρεστών την πολεμόχαρη φιλοΝΑΤΟϊκή πρωθυπουργό, «φιλοναζίστρια στην ψυχή». Μία δήλωση που η Μελόνι, που τότε ακόμη δεν ήταν στην ηγεσία και τηρούσε αμφιλεγόμενη στάση, αναμένοντας πού θα κλίνει η πλάστιγγα και είχε αρχίσει να αποβάλλει αγάλι-αγάλι τη λεοντή της για να φορέσει ένα πιο μετριοπαθές προσωπείο ενόψει και των εκλογών, είχε θεωρήσει προσβλητική. Μάλιστα τότε είχε αναγγείλει την έγκληση του Κάνφορα μέσω Facebook.

H δίκη που θα διεξαχθεί στις 16 Απριλίου στο Μπάρι αντικατοπτρίζει άλλη μία επίθεση, που επιμελημένα εξαπολύει εναντίον πολιτικά αντικείμενων προσωπικοτήτων ή αντιπολιτευόμενων εφημερίδων, όπως η Repubblica. Ομοίως, τον περασμένο Δεκέμβριο ξιφούλκησε κατά του Ρομπέρτο Σαβιάνο, τον οποίο συκοφάντησε ότι ασχολείται με την Καμόρα γιατί «πουλάει» περισσότερο από τη νομιμότητα. Βέβαια ο λόγος ήταν άλλος: οι κριτικές που δέχθηκε για την εργαλειοποίηση της Μαφίας ώστε να «προωθήσει την «στρατικοποίηση της αστυνομίας”, με πρόσχημα την καταστολή της και στόχο τη γενίκευση του κατασταλτικού ελέγχου στην κοινωνία, όπως φαίνεται από τις ξυλοδαρμούς φοιτητών στην Πίζα ή τις προληπτικές συλλήψεις φοιτητών για διαμαρτυρία στη Φλωρεντία. Οι πρόσφατες δηλώσεις της  ότι «το κράνος το φοράει κι όταν κοιμάται». Ποιος, λοιπόν θα πιστέψει πως η Μελόνι πραγματικά θίχτηκε που κάποιος υπαινίχθηκε πως εμφορείται από τις ιδέες του κόμματος του Μουσολίνι, εκείνου που στην Ιταλία ήταν ο σύμμαχος του Ναζισμού;

Φυσικά, υπέρ του διάσημου Ελληνιστή και διαλεκτού ιστορικού, που το πιο πρόσφατο έργο του που κυκλοφορεί έχει τίτλο «Ο φασισμός δεν έχει πεθάνει ποτέ» (Il fascismo non e’mai morto, ed Dedalo), έχει ξεσηκωθεί ένα μεγάλο κύμα συμπαράστασης. Σημαντικές προσωπικότητες, οργανώσεις και η κοινωνία των πολιτών, η εκκλησία ακόμη έχουν συγκεντρώσει υπογραφές σε ένα ψήφισμα συμπαράστασης στον «προγραμμένο» καθηγητή.  Καταδικάζουν βέβαια την επίθεση στην ελεύθερη έκφραση μίας πολιτικής κριτικής, που σε συνδυασμό με τον έγκριτο επιστημονικό και ακέραιο ηθικά χαρακτήρα του Κάνφορα, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να εξισωθεί με μία απλή προσπάθεια συκοφάντησης. Και φυσικά υπογραμμίζουν πως η ελευθερία της έκφρασης καλύπτεται και προστατεύεται από το Σύνταγμα της χώρας. Μία ελευθερία έκφρασης που ο προπάτωρ της Μελόνι, ο Ντούτσε είχε δια ροπάλου καταργήσει.

Εξάλλου, ο Κάνφορα υπενθυμίζει κι άλλες συμπτώσεις αναφορικά με την φάρσα (;) της δεύτερης επιστροφής της Ιστορίας, η οποία αρχικά συμβαίνει με τραγικό τρόπο, όπως διαπίστωνε κι ο Μαρξ. Η δίκη, σχεδόν συμπίπτει με το γνωστό επεισόδιο της εποχής του φασισμού, όταν ο φιλόσοφος Τζοβάνι Τζεντίλε -που δεν ήταν πια υπουργός Παιδείας του Μουσολίνι- στο Τεάτρο Μάσιμο του Παλέρμου, είχε δηλώσει στις 21 Απριλίου 1924 πως τo γκλομπ (manganello), όπως και η προσευχή, βοηθούν το πνεύμα. Και φυσικά, ο Τζεντίλε αναφερόταν σε εκείνες τις εκλογές, της τελευταίες πριν την επιβολή του φασισμού στις 6 Απριλίου 1964, που αποτελούν το κομβικό σημείο για την επιβολή της δικτατορίας του Μουσολίνι. Είναι οι εκλογές της απύθμενης βίας και νοθείας, με τους μελανοχίτωνες οπλισμένους και με μαγκούρες έξω από τα εκλογικά τμήματα, με δολοφονίες και εκβιασμούς, με αποκλεισμούς υποψηφίων και ψηφοφόρων, με την εκστρατεία της προπαγάνδας να συναγωνίζεται την καταστροφή των αντιπολιτευόμενων εφημερίδων, που έδωσαν το 65% και 356 βουλευτές στους Φασίστες.  Είναι αυτές οι επαίσχυντες εκλογές, που ουσιαστικά άνοιξαν στον Μουσολίνι τον δρόμο για να σφετερισθεί την εξουσία, παρήγαγαν το έγκλημα Ματεότι και κατέληξαν στην ουσιαστική κατάλυση του κοινοβουλευτισμού στις 3 Ιανουαρίου 1925, με την περιβόητη ομιλία του.

Άλλη μία σύμπτωση, αφορά τον ίδιο τον τόπο διεξαγωγής της δίκης. Λίγο πριν τις κρίσιμες για τους ακροδεξιούς ευρωεκλογές, το Μπάρι επίσης τις τελευταίες ημέρες έχει γίνει και το επίκεντρο μιας άλλης αντιπαράθεσης, που φαινομενικά αφορά την κατάργηση της παρούσης δημοτικής αρχής, της οποίας ηγείται ο Αντόνιο Ντεκάρο που ανήκει στο αντιπολιτευόμενο Pd, εξαιτίας των συλλήψεων για μαφιόζικη παρείσφρηση στους κόλπους της. Βέβαια, πολλές υποψίες έχουν δημιουργηθεί για τους χειρισμούς του υπουργού Εσωτερικών Ματέο Πιατεντόζι και τη μεθόδευση των ερευνών και των συλλήψεων τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, με τις αναμέτρηση για τις Βρυξέλλες προ των πυλών, με τη Μελόνι να βρίσκεται επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου των ακροδεξιών της ECR και μία αντιπολίτευση, , όπου επικράτησε στην περιοχή, να μην είναι έτοιμη να διεξάγει προεκλογικό αγώνα. Και φυσικά, τούτο σε συνδυασμό με τη δίκη του Κάνφορα για συκοφάντησή της, μέλλει να χρησιμοποιηθεί ως όπλο της Μελόνι για την άγρα ακόμη περισσότερων ψήφων, προβάλλοντας ως μετριοπαθής και νομιμόφρων (στον ευρωατλαντισμό φυσικά) πολιτικός, που στόχο έχει την πρόοδο και την ασφάλεια (;) της χώρας.