Η εικόνα με τις «τρεις δεξιές» της Ισπανίας (Λαϊκό Κόμμα-ΡΡ, Ciudadanos και το ακροδεξιό Vox) στην πλατεία Κολόν της Μαδρίτης, πρώτα το 2019 για την πατρίδα και μετά την αμνηστία στους κρατούμενους Καταλανούς πολιτικούς τον περασμένο Ιούνιο, επαναλαμβάνεται το Σάββατο 27 Νοεμβρίου στη διαδήλωση που διοργανώνουν τα αστυνομικά σώματα της χώρας, που διαμαρτύρονται για την μεταρρύθμιση του επονείδιστου «Νόμου Φίμωτρο», που περιστέλλει κάθε ελευθερία του Τύπου απέναντι στην αστυνομική αυθαιρεσία.

Ο ηγέτης του Λαϊκού Κόμματος Πάβλο Κασάδο, όχι μόνον θα παραστεί στη διαδήλωση, αλλά κάλεσε και τα μέλη του σε πανστρατιά στο πλάι των αστυνομικών που εγγυώνται την ασφάλεια του έθνους. Η μαυλιστική ιδέα της ασφάλειας, άλλωστε, αποτελεί και μία από τις βασικές παραμέτρους στην έννοια του έθνους (που στη συντηρητική ιδεολογία ταυτίζεται με το κράτος).

Η ασφάλεια, (βλέπε: έλεγχος, προπαγάνδα και καταστολή) δεν αποτελεί όμως και το μονοπώλιο του συντηρητισμού- είτε στην εγελιανή ερμηνεία του Κράτους διαστέλλει την κοινωνία των πολιτών με τη μηχανή και την αφηρημένη αντίληψη του κράτους-έθνους και την ιστορική του εντελέχεια, είτε στην «σωτηριολογική» πρόταση του Καρλ Σμιτ το κράτος ταυτίζεται με τον Νόμο της Γης και την πολιτική της «κατάστασης εξαίρεσης», που ταυτίζεται με την ασφάλεια ως καταστολή, τη δικτατορία του Νόμου και την πλήρη εκχώρηση των δικαιωμάτων στον Λεβιάθαν με αντίτιμο την ασφάλεια . Ακόμη όμως και στο διχασμένο υποκείμενο στις ίδιες του τις αντιφάσεις  του  νεοφιλελευθερισμού, η αντινομία του λιγότερου κράτους επιτάσσει την ύπαρξη μίας κρατικής μηχανής που θα εξασφαλίζει αφενός τη διαιώνιση της κερδοφορίας του Κεφαλαίου κι αφετέρου θα εγγυάται την ασφάλειά του από τις ταξικές διεκδικήσεις και την κοινωνική αγανάκτηση.

Ακριβώς σε αυτή την αρχή υπάκουε και η εισαγωγή του «Νόμου Φίμωτρο» από τον τότε δεξιό πρωθυπουργό, Μαριάνο Ραχόι, σε μία εποχή που η κοινωνία βρισκόταν σε αναβρασμό, με το κίνημα της 11ης Μαΐου στη μεσημβρία του και την πολιτική της λιτότητας που εκπορευόταν από την Τρόικα να έχει καθαιμάξει τον πληθυσμό με τις μειώσεις μισθών, τις απολύσεις, τις εξώσεις, την πανάκριβη διάσωση των τραπεζών. Αλλά και με το ξύπνημα του λανθάνοντος εθνικισμού των αυτόνομων περιοχών, ιδίως της Καταλονίας και της Γαλικίας, που ταύτιζαν την πολιτική της λιτότητας και της φτώχειας από τη μια και της κερδοφορίας λίγων και των τραπεζών από την άλλη, με τη ληστρική κυριαρχία του διεφθαρμένου και ιμπεριαλιστικού κράτους της Μαδρίτης.

Με τον «Νόμο Φίμωτρο» ο Ραχόι στην ουσία δεν διεύρυνε μόνον τις εξουσίες και την ατιμωρησία μίας από τις πιο στρατικοποιημένες (λόγω του φρανκικού παρελθόντος και της πιο πρόσφατης βασκικής τρομοκρατίας, αλλά και του μεταναστευτικού προβλήματος τελευταίως) αστυνομίας στην Ευρώπη. Εκείνο που θέσπιζε ο Ραχόι, εξυπηρετώντας τα ανώτερα κλιμάκια του Κεφαλαίου, αλλά και υποθάλποντας τόσο τον καστιλιάνικο εθνικισμό, όσο και τον διαρκή φόβο του μικροαστού για την «αναρχία», ήταν να ποινικοποιήσει τους εργατικούς αγώνες και τις διεκδικήσεις και συνάμα να αποτρέψει την κοινωνική πάλη. Όσον αφορά την ποινικοποίηση της εργατικής απεργίας και διαδήλωσης ένα περίτρανο παράδειγμα παρακολουθήσαμε στην απεργία των μεταλλουργών στο Κάδιθ και στη βίαια καταστολή της που ο «Νόμος Φίμωτρο» διευκολύνει και αφήνει ατιμώρητη.

Η δεξιά και ιδιαίτερα ο Κασάδο είναι φυσικό να παρευρίσκονται στη διαδήλωση των αστυνομικών. Όχι μόνον γιατί είναι το «φυσικό λίκνο» των ψηφοφόρων του, αλλά και ιδίως γιατί τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μία ραγδαία διείσδυση του ακροδεξιού Vox στις τάξεις της αστυνομίας, σε βαθμό που το κύριο συνδικάτο του σώματος και ο βασικός διοργανωτής της διαδήλωσης του Σαββάτου, η Jusapol, να χαρακτηρίζεται ως η Vox αστυνομικών και να έχει ριζοσπαστικοποιήσει τη φιλοσοφία των οργάνων της τάξης. Σε μία περίοδο που ο Κασάδο πασχίζει να εκμεταλλευθεί κάθε ευκαιρία για να αυξήσει τη δύναμή του, τόσο απέναντι στην κυβέρνηση του Σοσιαλιστή, Πέδρο Σάντσεθ και των Unidas Podemos, αλλά και στο ενδο-παραταξιακό μέτωπο, η πιθανότητα να ξαναπάρει με το μέρος του τους αστυνομικούς – κι ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται σημειολογικά για τον μέσο άνθρωπο που εμπιστεύεται τις δυνάμεις της «τάξης»- αποτελεί ένα σημαντικό κεφάλαιο στην συντεταγμένη επίθεση και τον πόλεμο φθοράς ενάντια στην κυβέρνηση σε όλα τα μέτωπα.

Ο Κασάδο δεν πρόκειται να μείνει μόνο στην παρουσία του στη διαδήλωση των αστυνομικών: ήδη έχει διαμηνύσει πως θα στηρίξει τις διεκδικήσεις των αγροτών και των βιομηχανιών του κλάδου που κατεβαίνουν σε απεργία, διασαλπίζοντας πως «θα είμαστε πλάι σας στους δρόμους». Παράλληλα, έχει στηρίξει και διασαλπίζει ότι θα σταθεί δίπλα στους οδηγούς φορτηγών, που πλήττονται από την ακρίβεια στα καύσιμα και απεργούν από τις 20 έως 22 Δεκεμβρίου, δίνοντάς της σαφή πολιτικά χαρακτηριστικά-μολονότι όπως οι ίδιοι οι οδηγοί αποκαλύπτουν, ότι δεν πρόκειται για δική τους απεργία, αλλά για διεκδικήσεις και κινητοποίηση των αφεντικών, που βλέπουν μείωση στην κερδοφορία τους. Ούτως ή άλλως, οι μισθοί των οδηγών από καιρό είναι τόσο χαμηλοί, τα ωράρια τόσο εξοντωτικά, που δεν μπορούνε να πάνε παρακάτω.

Ο ηγέτης του ΡΡ όλη αυτή την περίοδο διεξάγει έναν πλατύ ιδεολογικό πόλεμο, επιδιώκοντας να συσπειρώσει πρώτα στο πρόσωπό του την εκπροσώπηση και την ενσάρκωση των ιδεών της δεξιάς παράταξης και κατόπιν να δημιουργήσει έναν βαθύ διχασμό στην κοινωνία- το έθνος κι οι αξίες του απέναντι σε μία «ανελεύθερη» και «αντεθνική» κυβέρνηση – από τον οποίο θα προβάλλει ως ο μόνος «σωτήρας». Η παρουσία του σε ένα τρισάγιο στη μνήμη του Φράνκο, που διοργάνωσε το ομώνυμο (φασιστικό) ίδρυμα, είχε σαφή στόχο να περάσει το μήνυμα ότι το ΡΡ και μόνον αυτό εξακολουθεί να είναι ο θεματοφύλακας της μνήμης του δικτάτορα. Όσο κι εάν μετά την κατακραυγή, η κίνηση αρχικά αποδόθηκε σε «λάθος» και στην ίδια την Ευρωβουλή, όπου τέθηκε το θέμα, το ΡΡ αρνήθηκε υποκριτικά ότι συνέβη το γεγονός καθαυτό.

Επιπλέον, επιδιώκει με νύχια και με δόντια να συντηρήσει το ζήτημα της Καταλονίας ανοικτό, μιας και αποτελεί το πεδίο δόξης κάθε συντηρητικού πολιτικού. Η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου να επιβάλει τη διδαχή του 25% των μαθημάτων στα σχολεία της Καταλονίας στα καστιλιάνικα, αφήνοντας όμως την ευχέρεια για την εφαρμογή της απόφασης στο υπουργείο Παιδείας και την κεντρική κυβέρνηση, έχει δημιουργήσει μεγάλες τριβές στο Κοινοβούλιο, που αρχίζουν να αποτυπώνονται και στην κοινωνία.

Η δια της δικαστικής οδού επέμβαση στην Canonisacio, του καταλανικού εκπαιδευτικού και γλωσσικού νόμου, που ως αναγνώριση της αυτονομίας της περιοχής, έπειτα από την καταπίεση και την απαγόρευση της τοπικής γλώσσας επί Φράνκο, της αναγνωρίσθηκε να επιτάσσει όλα τα μαθήματα στα σχολεία της Περιφέρειας να γίνονται στην καταλανική- με τα καστιλιάνικα να αποτελούν κατ’ επιλογή μάθημα- μοιάζει ως παραβίαση της αυτονομίας και μία επέκταση των γεγονότων του 2017 (εφαρμογή του ελευθεροκτόνου Άρθρου 155 του Συντάγματος για περιστολή του αυτοδιοίκητου).

Ο Κασάδο άδραξε την ευκαιρία και ζητώντας την εφαρμογή της δικαστικής απόφασης για το 25%, ανακινεί το θέμα της πατριωτικής αντίδρασης στη διαίρεση του κράτους, που επιτρέπει η πολιτική της κυβέρνησης των Σοσιαλιστών/Podemos, που υποχωρεί, επιδιώκοντας κοινοβουλευτική στήριξη, απέναντι στους αυτονομιστές (Βάσκους και Καταλανούς κυρίως) και τους εκχωρεί δικαιώματα που διακυβεύουν την ενότητα του κράτους και υπονομεύει τις αξίες, πάνω στις οποίες αυτό είναι εδραιωμένο.

Και φυσικά η ασφάλεια κι η τάξη είναι από τις βασικές αξίες, που κατά τον Κασάδο πλαισιώνουν τον χαρακτήρα του ισπανικού έθνους και τα σώματα της αστυνομίας έχουν συμβάλλει για να παραμείνουν ακλόνητες και να καθοδηγούν την ιστορία του.

Τις ιδεολογικά παραποιημένες αξίες της ασφάλειας, με έμφαση την εθνική ταυτότητα, προβάλλουν και οι αστυνομικοί στις διαμαρτυρίες τους, θέσεις που όμως ταυτίζονται με τον χαρακτήρα του κόμματος που εκπροσωπεί ο Κασάδο. Ο οποίος δεν θα ήταν δυνατόν να λείψει από τη διαδήλωση.