Ο ύπνος της διεκόπη γύρω στις τρεις το πρωί. Πιθανότατα από κάποιο όνειρο το οποίο απώθησε αμέσως μόλις ξύπνησε. Μισή ώρα αργότερα αποφάσισε πως δεν είχε πλέον νόημα να προσπαθεί ψυχαναγκαστικά να πέσει πάλι για ύπνο. Σηκώθηκε και πήγε στο μπάνιο να ρίξει λίγο νερό στο πρόσωπό της. Άνοιξε τη βρύση, άφησε το νερό να κυλήσει για δύο λεπτά κοιτώντας το αφηρημένα. Ένωσε τις χούφτες της, τις τοποθέτησε κάτω απ’ τη βρύση και κείνες πάγωσαν. Μόλις κατάφερε να εγκλωβίσει την απαραίτητη για την ψυχρολουσία της ποσότητα νερού, την έριξε στο πρόσωπό της και όταν πάλι στάθηκε στο ύψος της, κοίταξε μηχανικά τον καθρέφτη και τότε κατάλαβε.
«Κατάλαβα πως η κοπέλα στον καθρέφτη δεν ήμουν εγώ. Δεν την αναγνώριζα. Κατάλαβα πως είχα περάσει σχεδόν τριάντα μάταια χρόνια σ’ αυτή τη χώρα, φυτοζωώντας, πως δεν έγινα τίποτα απ’ όσα είχα ονειρευτεί, πως η ζωή προχωρούσε ξέφρενα μπροστά μου και εγώ έμενα σαστισμένη να την παρατηρώ από απόσταση», μου είπε.
Το Μαράκι συχνά-πυκνά καταπιανόταν με ερωτήματα που στην πραγματικότητα μας απασχολούσαν όλους αλλά κανείς δεν προσπαθούσε να τα απαντήσει. Τελευταία την προβλημάτιζε εκείνη η ενστικτώδης τάση μας προς έμετο κάθε φορά που καθαρίζουμε τη γλώσσα μας κατά το πλύσιμο των δοντιών. Τον προβληματισμό της τον απέδιδε στη δυσλειτουργική της σχέση με τον Στέλιο, ο οποίος τελευταία την πίεζε όπως η οδοντόβουρτσα κατά το πλύσιμο της γλώσσας. «Γιατί οι άνθρωποι δεν μιλούν για όσα τους κάνουν να θέλουν να ξεράσουν;» με ρώτησε.
«Φυσικά υπάρχουν κι άλλα πράγματα για τα οποία οι άνθρωποι δεν μιλάνε. Για την ακρίβεια αρνούμαστε συστηματικά να απαντήσουμε σε ταυτοτικά ερωτήματα αναφορικά με την κυριαρχία και την εκμετάλλευση, τη μνήμη, το τραύμα και το αλλόκοτο, αλλά και ερωτήματα σε σχέση με την ευκολία μας να αποπροσανατολιζόμαστε, με τη δυσκολία μας να βρούμε τον δρόμο μας και κυρίως την αδυναμία μας να εναρμονίσουμε την συμπαντική ομορφιά με την κατάσταση της ανθρώπινης οδύνης. Ξέρεις οι Ιάπωνες έχουν μια λέξη που περιγράφει ακριβώς την στιγμή που η οδύνη της εφήμερης ανθρώπινης ύπαρξης ενώνεται με την ομορφιά του σύμπαντος. Ο όρος δεν μπορεί να περιγραφτεί μονολεκτικά γι αυτό και είναι ταυτισμένος με διάφορες εικόνες. Λένε λοιπόν yugen για να περιγράψουν το συναίσθημα που εκδηλώνεται όταν πίσω από την αραχνοΰφαντη λάμψη των αστεριών αποκαλύπτεται το φεγγάρι, ή το συναισθηματικό αποτύπωμα που μας αφήνει η εικόνα μιας ανθισμένης αμυγδαλιάς. Φυσικά η όλη διαδικασία του yugen θα μπορούσε να έχει διττή οικονομία, δηλαδή απ’ τη μια να λειτουργεί ως μια δημιουργική μορφή αποπροσωποποίησης, και απ’ την άλλη ως μια θαρραλέα και ταυτόχρονη εμβύθιση στον εαυτό και τον κόσμο. Όπως το περιστατικό με τον καθρέφτη», της είπα.
«Η κοπέλα στον καθρέφτη μου ήταν μια άγνωστη», συνέχισε το Μαράκι. «Είχε εκείνη την ξύλινη όψη που παίρνουν οι δημοσιογράφοι κατά την ανταπόκριση των ρεπορτάζ τους ή οι κούκλες στις βιτρίνες των καταστημάτων. Φαινόταν σαν να είχε κάτσει πολύ καιρό σε κάποιο ράφι, πολύ μακριά απ’ τον ήλιο, σαν να είχε συσσωρεύσει πάνω της διακόσες στρώσεις σκόνης, όπως οι πλαστικές φτέρες στα γραφεία των δημόσιων υπηρεσιών. Η κοπέλα στον καθρέφτη έμοιαζε να αναμετριέται με τους δύο μεγαλύτερους μου φόβους: την ολική παράλυση και την απώλεια της ομιλίας. Τελευταία στον ύπνο μου έβλεπα όνειρα που συμβόλιζαν την αδυναμία μου να μιλήσω. Το ίδιο είχε συμβεί και εκείνο το βράδυ. Κοιτώντας την κοπέλα στον καθρέφτη θυμήθηκα το όνειρο που τάραξε τον ύπνο μου. Καθόμουν λέει στον καναπέ του σαλονιού μου και έβλεπα ‘Νοικοκυρές σε απόγνωση’. Στον χώρο μου εισέβαλαν ξαφνικά δύο φιγούρες: ένας άντρας και μια γυναίκα. Μπορώ να πω πως ίσως ήμουν εγώ και ο Στέλιος. Λοιπόν ο άντρας με ακινητοποιεί και η γυναίκα καρφώνει στον λαιμό μου μια ένεση. Θέλω να φωνάξω αλλά δεν μπορώ. Στην επόμενη σκηνή έχω μεταφερθεί στο δωμάτιο συσκέψεων του περιοδικού στο οποίο δουλεύω. Ο αρχισυντάκτης μου ζητά την άποψή μου για ένα θέμα. Θέλω πάρα πολύ να τοποθετηθώ, αλλά δεν μπορώ να μιλήσω. Σηκώνω τα χέρια μου και πιάνω τον λαιμό μου. Υπάρχει ακόμα η πληγή από την ένεση», μου είπε και έμεινα να πιστεύω πως το 2024 οι συνέπειες του πολέμου είναι πολύ πιο εμφανείς και εσωτερικές απ’ ότι τα προηγούμενα έτη.
Τέλος πάντων το Μαράκι με ξόρκισε κι εγώ με τη σειρά μου ξορκίζω εσάς φέτο να μιλάμε ανοιχτά για όλα εκείνα τα ερωτήματα που μας παιδεύουν και που αδυνατούμε να αρθρώσουμε, να κρατάμε τις ανάσες μας μόνο για να βουτήξουμε ταυτόχρονα στις ευατές μας και στον κόσμο και προπάντων να αγαπάμε τις κοπέλες στον καθρέφτη και να μην κρατούμε αποστάσεις από αυτές, γιατί τις νύχτες δραπετεύουν από κει και μας βρίσκουν στα όνειρά μας.
Απ’ το εμπόλεμο αθηναϊκό κέντρο,
Για το Κοσμοδρόμιο,
Η Γειτόνισσα.
