Την καλημέρα μου σε όλες τις απελπιστικά αγανακτισμένες υπάρξεις,
Κρατούσε τρεις σακούλες σούπερ μάρκετ στο αριστερό της χέρι. Το βάρος έκανε τις φλέβες να θυμίζουν εξοργισμένα ρυάκια που κυλούν από τον ώμο μέχρι τα δάχτυλά της. Στο άλλο χέρι κρατούσε το λουρί της σκυλίτσας της. Βρισκόταν επί της οδού Χίου. Πέρασε στο απέναντι πεζοδρόμιο και στάθηκε μπροστά στο εγκαταλειμμένο κτίριο της Finos Films.
Κοίταξε αφηρημένα πίσω της, στο στενό δίπλα απ’ το σούπερ μάρκετ. Κάποτε μου ‘χε πει, πως αυτό το συγκεκριμένο στενό υπήρξε συνεργός μιας από τις σημαντικότερες ερωτικές συνομωσίες στη χώρα. Ήταν λίγο μετά την πρεμιέρα της παράστασης του θιάσου Μουσούρη, «Τόπο στα νιάτα», όταν ξεκίνησε να πλέκεται ένα ιστορικό ειδύλλιο ανάμεσα στον τότε διάδοχο, Κωνσταντίνο Γλύξμπουργκ και την εθνική μας σταρ, Αλίκη Βουγιουκλάκη. Ο Κοκός, λοιπόν, συνήθιζε να κρύβει μια BMW 507 στην οδό Σφακίων όσο περίμενε καρτερικά την Αλίκη να τελειώσει απ’ τα γυρίσματα στο στούντιο του Φίνου. Η BMW πουλήθηκε έναντι 2 εκατομμυρίων πριν από λίγο καιρό σε πλειστηριασμό και στο στενό υπήρχε τώρα μονάχα μια κοπέλα.
Φορούσε ροζ αθλητικό σορτσάκι με στάμπα JUICY στον κώλο, έντονο eyeliner, κερατίνη στο μαλλί και γαλλικό νύχι 12,5 εκατοστών, Y2K crop top σε σχήμα πεταλούδας, και ούρλιαζε στο κινητό: «Δεν την αντέχω άλλο τη μάνα μου. Κάθε φορά που της μιλάω νιώθω ότι παρεκκλίνω σοβαρά απ’ οτιδήποτε είχε στο μυαλό της για μένα. Εγώ θέλω να κάνω πράγματα κι αυτή θέλει να με κάνει να της μοιάσω. Τα όνειρά της για μένα περιορίζονται σε υποκοριστικά: σε μια δουλίτσα (κατά προτίμηση στο δημόσιο), έναν αντρούλη, ένα σπιτάκι και δύο-τρία παιδάκια. Της μιλάω για απελευθέρωση και εκείνη μου μιλά για ασφάλεια. Νιώθω απελπισία, δεν ξέρω τι να κάνω».
Στο άκουσμα της λέξης απελευθέρωση την έπιασε σύγκρυο. Θυμήθηκε τότε που περπατούσε τη Σταδίου ουρλιάζοντας «Έξω το κράτος απ’ τα κρεβάτια μας» μαζί με άλλες τρανς σεξεργάτριες. Τότε που πήρε μια ολόκληρη σειρά φαντάρων έξω απ’ το στρατόπεδο του Μεγάλου Πεύκου. Τότε που η καύλα ήταν πολιτικό διακύβευμα και τα κρεβάτια ο τόπος διαπραγμάτευσης του. Τότε που δεν υπήρχαν κινητά και dating apps, που φορούσε κόκκινες λουστρίν μπότες και είχε για αυτοκίνητο μια μερσεντέζ ξεσκέπαστη.
Προσπάθησε να διώξει τις σκέψεις από το μυαλό της. Έστριψε αριστερά στην Εράτυρας και δεξιά στη Σάμου. Λίγο πριν φτάσει στο σχολείο που υπάρχει εκεί την έπιασε πανικός. Ήταν συναίσθημα που χρειάστηκε να μου εξηγήσει προκειμένου να καταλάβω. Βλέπετε, μου έλειπε το βίωμα. «Πάντα με πιάνει άγχος όταν περνάω μπροστά από σχολεία. Ειδικά όταν αυτό συμβαίνει την ώρα που χτυπάει το κουδούνι για διάλειμμα. Οι φωνές των παιδιών, η φασαρία, το τρεχαλητό, όλα αυτά μου θυμίζουν τα σχολικά μου χρόνια, τότε που οι συμμαθητές μου έτρεχαν ομαδικά καταπάνω μου, με χτυπούσαν και με φώναζαν συκιά. Το σχολείο υπήρξε για μένα τόπος βασανιστηρίου», μου είπε.
Το σκυλί κατάλαβε το άγχος της και επιτάχυνε εμφανώς. Συνέχισε να περπατά για να με συναντήσει. Στη γωνία Σάμου και Νεοφύτου Μεταξά ένα γκέι ζευγάρι φιλιόταν. «Μετά είδα δύο αγοράκια ερωτευμένα. Φιλιόντουσαν καταμεσής του δρόμου και ξέρεις τι κατάλαβα μωρ’ φιλενάδα; Πως η πόλη αλλάζει μαζί με τη σεξουαλικότητα», συμπλήρωσε ακουμπώντας τις σακούλες του σούπερ μάρκετ στο τραπέζι της καφετέριας.
Και είχε δίκιο. Όσο αλλάζει η σεξουαλικότητα, τόσο αλλάζει και ο αστικός χαρακτήρας. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να μην πάψουμε να περπατάμε στην πόλη. Ο περίπατος είχε πάντα πολιτικό χαρακτήρα. Αποτελεί πράξη οικειοποίησης.
Συμβουλές για την ανακατάληψη της πόλης
Απ’ τον εμπόλεμο Σταθμό Λαρίσης
Για το Κοσμοδρόμιο
Η Γειτόνισσα
