Την καλησπέρα μου σε κάθε απελπιστικά αγανακτισμένη συμπολίτισσα,
Από τα υπόγεια των Εξαρχείων, σας μιλά η ελεύθερη πολιορκημένη φωνή των ελεύθερων πολιορκημένων θηλυκοτήτων. Θα με ρωτήσετε γιατί οι θηλυκότητες είναι ελεύθερες πολιορκημένες; Θα προσπαθήσω να εξηγήσω τι εννόησα χρησιμοποιώντας ένα παράδειγμα.
Η Χ. πηγαίνει στη δουλειά της καθημερινά στις τέσσερεις το μεσημέρι. Ξεκινάει από τη Φωτήλα γύρω στις 3.20. Στρίβει στην Τρικούπη και συναντά μπροστά της την αλλαγή φρουράς. Ποιας φρουράς θα με ρωτήσετε; Μα εκείνης που φυλάει τις λαμαρίνες στο σημείο που βρισκότανε η πλατεία Εξαρχείων. Εκείνης που τρομοκρατεί το δημοτικό σχολείο κοντά στο Στρέφη, που ξυλοκοπάει γονιούς μπροστά στα παιδιά τους, που κλέβει πορτοφόλια. Το θέαμα είναι σουρεάλ. Μια ντουζίνα άντρες που θυμίζουν μπαλέτο του Μιχάλη Ρακιντζή στη Eurovision του 2002, παράγουν με τον συντονισμένο βηματισμό τους τον αποκρουστικότερο των σύγχρονων θορύβων.
Τα Εξάρχεια τελούν υπό αστυνομική κατοχή και η Χ. γεμίζει θυμό κάθε που τους ανταμώνει στον δρόμο για τη δουλειά. Οι παράλληλες πορείες τους παύουν να είναι παράλληλες στην πλατεία Εξαρχείων, όταν εκείνοι σταματούν για να περάσουν το επόμενο οκτάωρο πίνοντας καφέ με μπατσοτοέκπτωση από την γνωστή αλυσίδα στο φανάρι και εκείνη στρίβει στη Στουρνάρη για να πάει στο γραφείο και να αντιμετωπίσει την κακοπληρωσά του εργασιακού μεσαίωνα.
Ο πηγαιμός φυσικά δεν είναι τόσο άσχημος, όσο ο γυρισμός από τη δουλειά. Κανονικά σχολάει απ’ τη δουλειά της στις 12 το βράδυ. Ποτέ όμως δεν φεύγει στην ώρα της. Φτάνει στην Πατησίων γύρω στις 12.35 – 12.40. Κρατάει το βλέμμα χαμηλά και τα κλειδιά στο χέρι. Φοβάται.
Τον Ιούλιο κορίτσια μέλη φεμινιστικών συλλογικοτήτων συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Εξαρχείων, με σκοπό να συζητήσουν και να διαμαρτυρηθούν για την έκρηξη των περιστατικών έμφυλης βίας. Αστυνομικοί από εκείνους που θυμίζουν το μπαλέτο του Ρακιντζή, τις ξυλοκόπησαν. Όταν εκείνες έτρεξαν τραυματισμένες να βρουν καταφύγιο σε τοπική επιχείρηση, εκείνοι κάλεσαν κλειδαρά και εισαγγελέα και τις προσήγαγαν. Πριν δύο βδομάδες περίπου μια κοπέλα δεκαεννέα χρονών κατήγγειλε τον βιασμό της από άνδρες της ΔΙ.ΑΣ στο Αστυνομικό Τμήμα Ομονοίας. Πριν από τέσσερεις πέντε μέρες άνδρας της ΟΠΚΕ χτύπησε στο κεφάλι με την ασπίδα του μια νεαρή φοιτήτρια, η οποία συμμετείχε σε πορεία για την κατάργηση της πανεπιστημιακής αστυνομίας.
Η Χ. δεν φοβάται μόνο μη την κυνηγήσει κάποιος επίδοξος βιαστής, η μη της την πέσουν οι μπάτσοι στην πλατεία, φοβάται πως θα συνεχίσει να ζει με αυτόν τον τρόπο ως ελεύθερη πολιορκημένη. Σε κάτι που θυμίζει δημοκρατία, αλλά δεν είναι. Τα Σαββατοκύριακα μόνο νιώθει κάπως καλύτερα. Δεν δουλεύει και έχει χρόνο να συναντάει τις γειτόνισσες στην πλατεία Εξαρχείων. Τα κορίτσια θέλουν να ανακαταλάβουν την αστυνομοκρατούμενη πλατεία. Θέλουν να δουν τους τρεις έρωτες με τις ροζ μπογιές να αποκαθίστανται στη θέση που βρισκόταν πάντα. Θέλουν να δουν το πράσινο πίσω απ’ τις λαμαρίνες.
Πού τα ξέρω εγώ αυτά θα με ρωτήσετε και θα έχετε απόλυτο δίκιο. Φταίει που δεν συστήθηκα. Είμαι η Γειτόνισσα, η πολεμική ανταποκρίτρια του Κοσμοδρομίου, που κάθε βδομάδα θα σας λέει τέτοια κι άλλα πιο πικάντικα από τα αστυνομοκρατούμενα Εξάρχεια, μέχρι να πάψουμε να είμαστε ελεύθερες-πολιορκημένες. Η στήλη αυτή επιχειρεί να λειτουργήσει ως οδηγός επιβίωσης ανυπότακτων κυριών μιας υποταγμένης πόλης.
Απ’ τα Εξάρχεια για το Κοσμοδρόμιο λοιπόν,
η Γειτόνισσα.
