Την καλησπέρα μου σε όλες τις απελπιστικά αγανακτισμένες υπάρξεις.
Κόντευε πλέον τριάντα. Δεν ήξερε αν ήταν gay, straight ή αν έτυχε απλώς να γεννηθεί λεσβία με πουλί, όπως του άρεσε να δηλώνει εμπαίζοντας όσους τον ρωτούσαν. Αντιλαμβανόταν τους ανθρώπους ως κινητές πληγές. Δεν γνώρισε ποτέ πατέρα και θεωρούσε μάνα τη γιαγιά του. Από όλες τις αισθήσεις προτιμούσε την αφή, εκείνη που του στέρησε η πανδημία. Ένιωθε σαν ατύχημα στη μέση του δρόμου. Τα τελευταία τριάντα χρόνια περίπου περίμενε πότε θα συμβεί.
Τελικά συνέβη κείνο το πρωί που ξύπνησε λουσμένος στον ιδρώτα. Ήταν κομμάτι μιας γενιάς χαροκαμένης, που δεν μετρούσε ήρωες, αλλά θύματα που χάσαν τη ζωή τους από σφαίρες. Εκείνο το πρωί είχε συμβεί ακόμα ένα «αναγκαίο ατύχημα για τη διασφάλιση της αστικής ευταξίας». Μπάτσος πυροβόλησε 16χρονο στο κεφάλι για 20 ευρώ απλήρωτη βενζίνη. «Τώρα μας σκοτώνουν για 20 ευρώ» σκέφτηκε και του ήρθε να ξεράσει.
Έπιασε να γράψει. Συνήθως το γράψιμο τον βοηθούσε να εκτονωθεί. Του έβγαινε αβίαστα σαν να ξερνάει από τα δάχτυλα. Εκείνη την μέρα όμως ο Θωμάς κοιτούσε το χαρτί και το χαρτί, λευκό σαν την ψυχιατρική αισθητική της εθνικής καθαρότητας, κοιτούσε τον Θωμά. Δεν του έβγαιναν οι λέξεις. Προτιμούσε να ξεράσει βενζίνη στον αστικό ιστό και να βάλει φωτιά στη χαβούζα των νεκροζώντανων που ουκ ολίγες φορές είχε θεωρηθεί πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης. «Αν αυτός είναι ο πολιτισμός σας, τότε καλύτερα να μείνω μια ζωή απολίτιστος», σκέφτηκε την ώρα που ξεκρέμαγε το μπουφάν του απ’ τον καλόγερο για να κατέβει στην πορεία. Πήρε μαζί του ένα κομμάτι λάστιχο ποτίσματος και ένα μαντίλι, τα μόνα όπλα του ενάντια στην ανυπαρξία.
Έπιασε να ανεβαίνει απ’ την πλατεία. Πήρε τη Μεσολογγίου και εκεί που ο δρόμος συναντά την Τζαβέλα βρήκε τους υπόλοιπους. Στο σημείο αυτό, πριν από 14 χρόνια, ένα 15χρονο παιδί σκοτώθηκε επίσης από σφαίρα μπάτσου. Αν ζούσε σήμερα θα είχανε την ίδια ηλικία.
Η πορεία ξεκίνησε. Όταν έφτασε στο Σύνταγμα ένιωσε τα λαρύγγια του να αποκολλούνται. Ούτε ο ίδιος δεν ήξερε πως η φωνή του είχε τέτοια δύναμη. Όταν είδε τους μπάτσους, τους ίδιους που σκοτώνανε τα μέλη της γενιάς του, να φυλάνε το δέντρο της πλατείας τρελάθηκε. Τους κοίταξε κατάματα. «Αφήσατε τα δάση μας να καούν για πλάκα και τώρα προστατεύετε το δέντρο του μαλάκα».
Μεσολογγίου και Κωλέττη: τέσσερεις μπάτσοι είχαν στριμώξει έναν πιτσιρίκο και τον βαρούσαν στα πλευρά και την πλάτη. Ήταν λες και περίμεναν όλη τους τη ζωή για να ξυλοφορτώσουν τους δικούς του εκείνη την μέρα. Πρώτη φορά ένιωσε να υπάρχει. Ήταν απόλυτα ψύχραιμος, οι μπάτσοι δεν του έδωσαν καμία σημασία, βρισκόταν σκυμμένος εκτός του οπτικού τους πεδίου. Ήταν άλλωστε απασχολημένοι εκείνη τη στιγμή.
Έβγαλε το κομμάτι απ’ το λάστιχο, άνοιξε το ρεζερβουάρ ενός αυτοκινήτου, ρούφηξε το περιεχόμενο, όπως είχε ακούσει πως κάνουνε οι «κλέφτες της βενζίνης». Πήρε ένα μπουκάλι μπύρας που είχε βρει πεταμένο σε έναν κάδο πιο πάνω. Άφησε τη βενζίνη να τρέξει στο μπουκάλι. Στούμπωσε με το μαντίλι που είχε στην τσέπη του. Έβαλε φόκο. Το πέταξε κοντά στους μπάτσους για αντιπερισπασμό.«Αυτή η βενζίνη θα πρέπει να κοστίζει γύρω στα τέσσερα ευρώ», ούρλιαξε «Μπορεί και λιγότερο. Σε κάθε περίπτωση τ’ αξίζει τα λεφτά της». Ο πιτσιρίκος κατάφερε να φύγει. «Ευχαριστώ αδερφέ». Ο Θωμάς ένιωθε σαν ατύχημα στη μέση του δρόμου. Συνέβη Μεσολογγίου και Κωλέττη γωνία. Γυρνώντας σπίτι έκαψε πέντε έξι κάδους χρησιμοποιώντας για προσάναμμα την βενζίνη των παρκαρισμένων αυτοκινήτων. Όταν τον ρώτησα γιατί, μου είπε: «Υπενθύμιση. Ήταν το μόνο αποτύπωμα που έχω αφήσει σ’ αυτή την κουραδούπολη». Πράξη οικειοποίησης ενός ανοίκειου υποκειμένου.
Απ’ τα εμπόλεμα Εξάρχεια για το Κοσμοδρόμιο,
Η Γειτόνισσα.
