Ναι… αλλά δεν πήρε ανατίμηση το «καλάθι του νοικοκυριού». Κάτι είναι κι αυτό, μην είμαστε αχάριστοι.
Κρίμα που βάζει άλλο ένα λιθαράκι στην τόσο συκοφαντημένη «γενιά του Πολυτεχνείου». Σε όλη την πολιτική πορεία του ο Ανδρουλάκης, θεωρούσε εαυτόν, πολύ υψηλότερο από το μπόι του. Ταλαιπωρήθηκε από τη χούντα είναι γεγονός, αλλά προσπάθησε με πλείστους όσους τρόπους κατόπιν, να το εξαργυρώσει. Και μάλλον αν διαβάσουμε τις κριτικές στο άρθρο, επιβεβαιώνουν τα παραπάνω.
«Συμβαίνει και εις Παρισίους», λοιπόν. Αν και αυτό, δεν είναι άλλοθι.
Καλημέρα, μόνο σε όσους ξέρουν αυτόν τον τύπο. Στους άλλους, ούτε γεια. Να φύγουν, να πάνε αλλού, να γίνουν «golden boys».
Αλήθεια, για τα παιδιά, θα μιλήσουμε ποτέ; Ή θα τους δώσουμε απλά το «καλάθι του Άη Βασίλη;»
Επιβεβαίωσαν με αυτόν τον τρόπο, πώς «βλέπουν» το Ντονιέτσκ ιστορικά και όχι μόνο τη στιγμή του «show».
Too little too late. Με «ντου» δεν λύνεται το πρόβλημα…. «για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολλή» και από την Πολιτεία, αλλά και από τις κοινότητες των Ρομά, για να είμαστε ειλικρινείς.
Από την άλλη ένα «όχι» στους χούλιγκανς με όπλα και στολή και σε χρυσαυγίτες ή μαφιόζους που τους καλύπτουν θα ήταν μια κάποια… αρχή.
«H εργατική τάξη είναι ξανά εδώ! Αρνούμαστε να είμαστε πλέον φτωχοί. Αν παλέψουμε ενωμένοι, είμαστε μια κοινωνική δύναμη που δεν μπορεί να τη σταματήσει κανείς».
Το Νησί… ξύπνησε και απεργεί και μόνο μια κούπα από το Κατάρ θα το ξαναρίξει στον λήθαργο της… πίντας!
Κάποτε ήταν ένας «δάσκαλος», που ως παιδί περπατούσε δύο ώρες για να πάει στο σχολείο του. Πέτυχε… το όνειρο και τα έκανε θάλασσα.
Τώρα έκπτωτος… αφήνει τη χώρα του έρμαιο για άλλη μια φορά στο πολιτικό κυνήγι μαγισσών…
Δεν το ξεκίνησε η Μελόνι… πριν πολλά χρόνια, όταν η κρίση όχι απλώς μας είχε χτυπήσει την πόρτα, αλλά είχε μπει και στα σπίτια μας, επί δημαρχίας του «μπροοδευτικού» Καμίνη, μία από τις πρώτες πλατείες που υπέστησαν παρόμοια «παρέμβαση», ήταν στην πλ. Αγίου Γεωργίου στην Κυψέλη κι όταν το είδαμε στην αρχή, δεν το καταλάβαμε αμέσως, γιατί είχαν γίνει και κάποια έργα ανάπλασης, παράλληλα. Μετά… φρικάραμε. Δεν ξέρω, αν, τώρα που η πλατεία έγινε in και πολυσύχναστη, τα έχουν ξηλώσει.
Δεκατέσσερα χρόνια χωρίς τον Αλέξη αλλά τι να το κάνεις το δάσος, όταν έχεις Δέντρο!
Πρόσωπο ή Ηθοποιός της Χρονιάς; Συγχωρέστε μας εκεί στο Time θα πάμε με το The International.
– Λόλα, να ένα μήλο!
Όμως, την έλεγαν Εύα και το… δάγκωσε. Τα έχει αυτά ο Παράδεισος για τους… πρωτοκλασάτους.
Το ρεπορτάζ μου λέει, πως μόλις βγήκε από την αίθουσα, τον περίμεναν οι γραμματικοί, του φόρεσαν μια μπεζ καμπαρντίνα, μαύρα γυαλιά και καπέλο ρεπούμπλικα κι έφυγαν βιαστικοί, προς άγνωστη κατεύθυνση… προφανώς κάποια παρακολούθηση είχαν αφήσει στη μέση.
Φήμες λένε, πήγαν να συνεχίσουν την παρακολούθηση του Πίνατ….
… και όπως απομακρυνόταν βιαστικά το αυτοκίνητο, ακουγόταν αυτό, από μέσα..
