Πώς «απορρίπτει» μία αμφισβητούμενη κυβέρνηση, τις αποφάσεις ενός κυρίαρχου κράτους και μιας δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης, δεν το χωράει ο νους του (νοήμονα) ανθρώπου. Πρέπει να καταλάβει η Τουρκία που βάζει πλάτη και προάγει όλο αυτό το εγχείρημα, ότι η υδρόγειος έχει και κράτη και όχι μπουλούκια, όπως τα έχει πλάσει στον «νου» της και άγεται και φέρεται με αυτή την «πολιτική θεωρία». Μα, δεν είναι καν τέτοια… ένα φτηνό παζάρι κάνει. Γιατί ; Γιατί μπορεί… και γιατί της το επιτρέπουν «να μπορεί». Ως πότε; Πότε θα περιορίσουν αυτόν τον διεθνή νταή;
Ούτε απ’ έξω, ούτε μια πένα για την κιθάρα σας. Περιμένουμε φυσικά, τα κροκοδείλια δάκρυα της εταιρείας και το (κλισέ) δελτιάκι Τύπου, με τις γνωστές «συγγνώμες», «δεν γνωρίζαμε», «ο υπάλληλος απολύθηκε» κτλ.
Αν δεν το κοινοποιούσε αυτός ο άτυχος άνθρωπος, εν τω μεταξύ, η γαλέρα θα συνέχιζε το ταξίδι της. Κι επειδή δεν κατεβήκαμε από το χειμαδιό και για να προλάβω το κλαψιάρικο δελτίο Τύπου, όταν τον απέλυαν στο λογιστήριο κάποιος, κάπου από τους «συναδέλφους», δεν ρώτησε «γιατί ρε, συνάδελφε ; Τι έγινε;»… Θα απάντησε ο άνθρωπος, αλλά ήταν πολλά τα μποφόρ στο κατάστρωμα της γαλέρας και δεν άκουσαν την απάντηση. Βλέπετε, σε κάτι τέτοιες γαλέρες, καπετάνιος είναι ο γνωστός σε όλους μας, κυρ Παντελής και οι επίγονοι.
Να μείνει ένας έξω, να φυλάει το παιδί. Καλά. Όταν βγεις, έτσι κυνική που είναι αυτή, ούτε λεφτά θα βρεις, ούτε Εύα, ούτε παιδί.
Τον σκίπερ θα κάνεις γύρω γύρω από τη Σικελία – στην καλύτερη – θα μάθεις να ακούς και Καζαντζίδη στο σκάφος, που τραγουδάει για «όλα αυτά». Ή μάλλον, ξεκίνα με Σταρόβα, να ακούσεις το «www.apisti.com», μη σου κάτσει βαρύς με τη μία, ο Στελάρας.
Έκανε αναστροφή και σκότωσε το παιδί. Για μια βλακεία. Για το τίποτα… για το ανθυποτίποτα του τίποτα….ή όταν ο Αϊνστάιν, επιβεβαιώνεται καθημερινά, με τη γνωστή του φράση….
Πες κι εσύ, Μαρέβα…
Πλάκα έχουν, αφού όταν πιαστούν «θα συνεργαστούν πλήρως με τις Αρχές».
Πριν, μάλλον δεν είχαν καμιά… διάθεση. (Βλ. Τζόρτζι, Καϊλή, Σπυράκη, π. Αντώνιος κτλ).
Γενικά, το λέω λοιπόν, όχι μόνο για το άρθρο, εδώ…
– Θα συνεργαστείτε;
– Βεβαίως!
– Ωραία. Ολόκληρη γίδα, πώς βρέθηκε στην πλάτη σας ;
– Τι να σας πω αγαπητέ; Εγώ βάδιζα αμέριμνος στους αγρούς και ήρθε και μου κατσικώθηκε στην πλάτη. Έκανα εκεί με τους ώμους κάτι κινήσεις για να φύγει από πάνω μου, τίποτε.
– Μάλιστα. Σας αγάπησε κεραυνοβόλα, δηλαδή…
– Τι να σας πω κύριε, ρωτήστε την. Στο μυαλό της, είμαι;– Είστε κι όμορφος.
– Όσο να’ ναι, μια γοητεία την έχω.
– Γιδοκατακτητής, λοιπόν.
– Ο καθένας, με ό,τι βολεύεται.– Μάλιστα. Περάστε τώρα να «βολευτείτε» στο κελί 33, μαζί με τον Μπάμπη τον Σουγιά, τον Φανούρη τον Κουμπούρη και τα άλλα τα παλιόπαιδα τ’ ατίθασα…
– Ωχ! Με τρομάζουν αυτά τα παρατσούκλια.
– Πού να τους δείτε κι από κοντά…
– Αμάν! Και η γίδα; Τι απέγινε;
– Θα έρθει αύριο στο επισκεπτήριο.
– Αυτή θα έρθει, εγώ θα ζω;
– Τι να σας πω; Για αυτό αρμόδιοι είναι ο Μπάμπης που λέγαμε και ο Φανούρης…
Ούτε αυτοί «γνώριζαν». Πάει να γίνει μόδα της εργοδοσίας, αυτό, νομίζω. Για «να μάθουν» λοιπόν, σας παραπέμπω στο παραπάνω σχόλιο. Με το παρεάκι του Μπάμπη και του Φανούρη, θα εμπεδώσουν, πως το «δεν γνωρίζω», ούτε καθαγιάζει, ούτε απενοχοποιεί την ασυδοσία και την ελαφρότητα που αντιμετωπίζουν την ανθρώπινη ύπαρξη, ειδικά τα παιδιά.
Δεν ζούμε στον αιώνα του Ντίκενς. Ούτε πρέπει να επιστρέψουμε. Απαγορεύεται.
Μέχρι και το μουστάκι θα σας κάνει να ξυρίσετε, ο Βλαδίμηρος.
Προαιρετικός ο χορός, με soundtrack «Καλίνκα».
Ούρσουλα, get ready. You are the next. Ενέκρινες, 18 δισ. «βοήθεια» για την Ουκρανία μέσα στο ‘23. 18 δισ. νύχτες και μέρες θα ξεπαγιάζουν και θα βυθίζονται στη φτώχεια, οι υπήκοοί σου. Αλλά, ξέχασα, είναι απλώς «υπήκοοι». Αλλά Ούρσουλά μου, με την κουπ θεολόγου του ‘80, ο καιρός φέρνει τα λάχανα… Η ιστορία δεν γράφεται μόνο με «υπηκόους», γράφεται και με «Σπάρτακους».
Κυρίως, με αυτούς…
– Θεία Ούρθουλα, θεία Ούρθουλα, δεν με αφήθανε να μιλήσω για την παγκόθμια ειρήνη.
– Σώπα, αγοράκι μου, θα σου αγοράσω εγώ «Patriot» για τα Χριστούγεννα, να έχεις να παίζεις.
– Ναι, αλλά αυτοί κάνουν «μπαμ»… κι εγώ ήθελα να μιλήσω για την παγκόθμια ειρήνη…
– Θκαθμός ! (με κόλλησες!), θα κάνεις ό,τι θου λέω – άντε πάλι – πήγαινε μέχρι την πλατεία Μεϊντάν, να παίξεις με τους φίλους σου.
– Ζεν σέλω να παίτσω με αυτούς, είμαι κοντόθ και με βαράνε….εγώ σέλω να μιλήσω για την παγκόθ….
– Ουθτ ! Όκθω!
Το ωραιότερο, χωρίς «ίσως», κομμάτι της χρονιάς που φεύγει – που άκουσα και ανακάλυψα τυχαία, σε μια τηλεοπτική σειρά. Μέχρι και reggae, με το μοναδικό της στυλ, έγραψε η άτιμη.
(Οriginal version, Randy Newman. Covered by Nina… αλλά τι cover ).
Ακούστε και θα με θυμηθείτε.