Τα σημάδια έκρηξης και επικίνδυνης κλιμάκωσης της βίας στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη της Δυτικής Όχθης πυκνώνουν ολοένα και περισσότερο. Δεν περνά πλέον μέρα που οι Παλαιστίνιοι να μην θρηνούν για το χαμό νεαρών μαχητών από τις «χειρουργικές» επεμβάσεις ή τις βάρβαρες εισβολές του ισραηλινού στρατού και των εποίκων σε προσφυγικούς καταυλισμούς, πόλεις και χωριά.
Η απόφαση ενός αυξανόμενου αριθμού νεαρών Παλαιστινίων να πάρει τα όπλα στα χέρια και να ξεκινήσει ένοπλη αντίσταση δίχως τις ευλογίες των δύο μεγαλύτερων πολιτικών κομμάτων εξουσίας (εν προκειμένω της σοσιαλδημοκρατικής Φατάχ και της ισλαμικής Χαμάς) είναι πιο έντονη από ποτέ. Πράγμα που κάνει πλέον αρκετούς αναλυτές να πιστεύουν πως είμαστε στην αρχή μίας νέας Ιντιφάντα. Μίας νέας εξέγερσης.
Προτού όμως αναφερθούμε στο τι ακριβώς συμβαίνει αυτή την περίοδο στα κατεχόμενα εδάφη της Δυτικής Όχθης, θεωρώ σκόπιμο να κάνουμε τον παρακάτω υποθετικό διάλογο.
Μία μικρή εικόνα καθημερινότητας υπό κατοχή
Για πες μου εσύ τι θα έκανες;
-Σε ποια περίπτωση;
-Πώς θα ζούσες εάν π.χ. κάπου στις 3.00 το πρωί έμπαιναν στρατιώτες στο σπίτι σου και τα έκαναν όλα γης μαδιάμ, έβαζαν χειροπέδες στον 14χρονο γιο σου και μετά του έβαζαν το πιστόλι στον κρόταφο για να τον αναγκάσουν να τους ακολουθήσει για «ανάκριση»; Τι θα έκανες εάν ανάγκαζαν όλη την υπόλοιπη οικογένεια να μείνει ως τις 5.00 το πρωί σε ένα μικρό δωμάτιο μέχρι να συνεχιστεί η λεηλασία του νοικοκυριού τους;
-Θα μου ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι! Θα φώναζα! Θα αντιστεκόμουν! Τι θα έκανα;
-Ακόμη και εάν σε οδηγούσαν και σε σένα και τον σύζυγό σου στο «κρατητήριο» για «ανάκριση»; Και έμεναν τα άλλα παιδιά μόνα στο σπίτι υπό την φροντίδα των γειτόνων ώσπου να επιστρέψετε;
-Δεν ξέρω…
-Και πώς θα αντιδρούσες εάν μία μέρα, στα καλά καθούμενα, μία ομάδα αγνώστων σου έσπαγε το αυτοκίνητο, κατέστρεφε τα ελαιόδεντρα στο χωράφι σου, κατέστρεφε το μποστάνι σου και έσφαζε τα λίγα κατσίκια που είχες στο χωριό; Εάν κατασκήνωναν έπειτα στο χωράφι, που σου άφησαν κληρονομιά οι γονείς σου, και προχωρούσαν σε κατάληψη με το έτσι θέλω για να φτιάξουν το δικό τους σπίτι στη δική σου περιουσία;
-Θα τρελαινόμουν από οργή! Θα καλούσα τις αρχές! Θα τους πετούσα πέτρες, ό,τι έβρισκα τέλος πάντων μπροστά μου!
-Τι θα έκανες εάν ο στρατός έστελνε τις μπουλντόζες να σου ισοπεδώσουν το σπίτι επειδή ο γιος σου πήρε μέρος στην ένοπλη αντίσταση;
-Θα με έπιανε απελπισία. Θα τρελαινόμουν. Δεν ξέρω!
-Και εάν, λέω αν, σε έθεταν υπό σύλληψη για… «αντίσταση κατά της αρχής», παρότι εσύ είσαι το θύμα; Τι θα έκανες;
-Δεν ξέρω….
-Τι θα έκανες εάν ήσουν 23 χρονών, με καλές σπουδές αλλά καμία απολύτως ελπίδα για επαγγελματική εξέλιξη και ανάπτυξη; Τι θα έκανες εάν ζούσες σε ένα περιβάλλον πλήρους ανομίας και βίας που αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο, μέρα τη μέρα, βδομάδα τη βδομάδα; Τι θα έκανες όταν η κυβέρνηση της χώρας σου και οι «αρμόδιες αρχές» έμεναν απολύτως άπρακτες μπροστά σε μία καθημερινότητα βίας, ανομίας, απόλυτης εγκατάλειψης; Εάν ήσουν εντελώς απροστάτευτος από κάθε πράξη βίας σε βάρος σου;
-Μάλλον, θα τα έπαιζα όλα για όλα! Θα έπαιρνα το όπλο και «όπου βγει». Δεν θα με ένοιαζε!
-Α γεια σου! Τώρα μπαίνεις στο νόημα…
Συμπάσχουμε γιατί ξέρουμε…
Ο παραπάνω διάλογος θα μπορούσε να είναι αληθινός. Παρότι υποθετικές, οι ερωτήσεις αυτές είναι βγαλμένες από την καθημερινή ζωή στα κατεχόμενα της Δυτικής Όχθης. Η ζωή σε μία πατρίδα υπό κατοχή είναι αφόρητη, σκληρή, ενίοτε αδιέξοδη ή ηρωική. Μία τέτοια ζωή, έστω και ως ιστορική ανάμνηση, δεν είναι ξένη στον ελληνικό λαό, που έχει πικρά και μακρά πείρα από κατοχές, αντιστάσεις, αγώνες απελευθέρωσης.
Οι γονείς των σημερινών σαραντάρηδων και πενηντάρηδων έζησαν την επταετή χούντα.
Οι παππούδες και οι προπαππούδες τους έζησαν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τη γερμανική κατοχή.
Όλοι, λίγο-πολύ έχουμε ακούσει σκληρές καταστάσεις. Δύσκολες και αποπνιχτικές. Γι’ αυτό και οι περισσότεροι συμπάσχουμε με το δράμα λαών που υποφέρουν.
Ξέρουμε από πολέμους, κατοχές, μνημόνια, καταπίεση. Υποψιαζόμαστε καλύτερα από πολλούς Δυτικοευρωπαίους τι σημαίνει να ζεις σε καθεστώς κατοχής. Να ζεις τον σιωπηλό ακήρυχτο πόλεμο κάθε μέρα που περνά.
Γι’ αυτό και οι περισσότεροι Έλληνες νιώθουν, περισσότερο από πολλούς άλλους λαούς, το δράμα των Παλαιστινίων. Συναισθάνονται τον εφιάλτη της κατοχής. Διαδηλώνουν (έστω και λιγότεροι από άλλες δεκαετίες…) κάθε φορά που η ισραηλινή πολεμική μηχανή προκαλεί ένα νέο μακελειό στη Λωρίδα της Γάζας.
Βεβαίως, δεν είμαστε μόνον οι Έλληνες που μπορούν να αντιληφθούν τι περνά ο παλαιστινιακός λαός αλλά και δεκάδες άλλοι λαοί, όπως φάνηκε από την περσινή διοργάνωση του Μουντιάλ στο Κατάρ, όπου πλήθη χιλιάδων φιλάθλων από κάθε μεριά της Γης πήρε στα χέρια τις παλαιστινιακές σημαίες φωνάζοντας συνθήματα κατά της ισραηλινής κατοχής…
Μετά από αυτό τον μακρύ, αλλά απαραίτητο νομίζουμε πρόλογο, ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για αυτό που έχει πλέον αρχίσει να αλλάζει στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη: Για την ανάγκη των νέων να ενταχθούν σε νέες, αυτοσχέδιες ομάδες και οργανώσεις ένοπλης αντίστασης, συχνά, δίχως τις ευλογίες της Παλαιστινιακής Αρχής και της παλαιστινιακής ηγεσίας που εδώ και δεκαετίες δείχνει σημάδια κόπωσης και αδυναμίας να σταθεί στο ύψος των καταστάσεων. Να παλέψει, δηλαδή, για ειρήνη ή πόλεμο ώστε να καταστεί κάποτε εφικτός ο διακαής πόθος για μία ελεύθερη πατρίδα. Για μία ανεξάρτητη Παλαιστίνη, με σαφή σύνορα στα όρια των περιοχών που είχε ως τον πόλεμο του 1967. Με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ. Με δικαιώματα επιστροφής κάποιων εκ των εκατοντάδων χιλιάδων Παλαιστινίων που αναγκάστηκαν να ξεριζωθούν πριν αρκετές δεκαετίες και να σκορπιστούν στα τέσσερα σημεία της Γης για να ξαναστήσουν τη ζωή τους στην ξενιτιά.
Η αδυναμία του 87χρονου Παλαιστίνιου Προέδρου Μαχμούτ Αμπάς να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων, το κενό εξουσίας που φαίνεται πως έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια (ενώ στο παρασκήνιο διαδραματίζονται εσωτερικές ενδοπαλαιστινιακές έριδες), η ενίοτε στενή συνεργασία των παλαιστινιακών δυνάμεων ασφαλείας με τις ισραηλινές δυνάμεις (παρά τις κατά καιρούς διακηρύξεις για «ρήξη») δημιουργούν συνθήκες που αναγκάζουν τη νέα γενιά Παλαιστινίων σε αυτο-οργάνωση ένοπλης πάλης.
Από τη Φωλιά των Λιονταριών ως την ταξιαρχία της Τζενίν
Πέρσι το καλοκαίρι είχαμε την ίδρυση της πρωτοεμφανιζόμενης παλαιστινιακής οργάνωσης ένοπλης αντίστασης που έγινε γνωστή με την ονομασία «Φωλιά των Λιονταριών» (γνωστοί διεθνώς ως «The Lions’s Den», TLD).
Η νέα οργάνωση ένοπλης αντίστασης δημιουργήθηκε στη Ναμπλούς τον περασμένο Αύγουστο από μερικές δεκάδες νεαρούς Παλαιστίνιους που γεννήθηκαν λίγο πριν, ή λίγο μετά, την δεύτερη Ιντιφάντα (Εξέγερση) του 2002. Φόρεσαν μαύρες στολές με το χαρακτηριστικό λογότυπο στον ώμο, πήραν το όπλο και ορκίστηκαν να πάρουν την τύχη στα χέρια τους, ταράζοντας τα λιμνάζοντα νερά στη Δυτική Οχθη. Με όποιοι τίμημα. Ακόμη και με τίμημα τον σοβαρό τραυματισμό ή και το θάνατό τους.
Δεν έχουν την συνήθη δομή οργανώσεων άλλων μεγαλύτερων παλαιστινιακών οργανώσεων όπως η ισλαμική Χαμάς και η κοσμική Χαμάς. Κατά ορισμένους έχουν επιρροή από την «Ισλαμική Τζιχάντ» και τις «Ταξιαρχίες των μαρτύρων αλ Ακσα» αλλά δεν έχουν δεσμούς (πέρα ίσως οικογενειακούς ή συγγενικούς με στελέχη αυτών των οργανώσεων). Έχουν νέα προσέγγιση στο θέμα της αντίστασης, είναι πιο ευέλικτοι και καλά εκπαιδευμένοι σε τακτικές άμυνας. Χρησιμοποιούν τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης με πρώτο το Tik Tok αυξάνοντας τη δημοτικότητά τους στους συνομήλικους τούς, στους οποίους και απευθύνονται (αναγκάζοντας το Ισραήλ να επιβάλλει στο Tik Tok την αναστολή των λογαριασμών που συνδέονται με την οργάνωση «Lions’s Den»).
Διαθέτουν ελαφρύ αλλά αποτελεσματικό οπλισμό ακριβείας.
Από το φθινόπωρο του 2022, ο ισραηλινός στρατός υπό τις προτροπές του τότε πρωθυπουργού Γιαίρ Λαπίντ και σήμερα υπό τις εντολές του Μπέντζαμιν Νετανιάχου έχει αποφασίσει να «πνίξει» το νέο κίνημα ένοπλης αντίστασης είτε με μαζική εισβολή του στρατού σε προσφυγικούς καταυλισμούς, είτε με «χειρουργικές επιθέσεις ακριβείας» από μέλη της ισραηλινής αντιτρομοκρατικής δύναμης Yamam.
Ως το τέλος του 2022 είχαν πυκνώσει οι επιθέσεις των κατοχικών δυνάμεων σε Τζενίν, Ναμπλούς και Τουλκαρέμ πετυχαίνοντας τον αποδεκατισμό της ηγεσίας της «Φωλιάς των Λιονταριών».
Όμως δεν είχαν υπολογίσει καλά! Η κλιμάκωση της βίας δεν επέφερε την τρομοκράτηση των νεαρών Παλαιστινίων αλλά ατσάλωσε την αποφασιστικότητά τους να σηκώσουν κεφάλι και να πάρουν στα χέρια τα όπλα για να αμυνθούν απέναντι στην πολεμική μηχανή της κατοχής που καταπατά κάθε βασικό ανθρώπινο δικαίωμα και τσαλακώνει τα όνειρά τους για μία αξιοπρεπή ζωή και ελευθερία.
Κατά τους υπολογισμούς του ισραηλινού στρατού η «Φωλιά των Λιονταριών» έμελλε να είχε «τελειώσει» ως τον περασμένο Δεκέμβρη.
Σκοτώνουν 10 και παίρνουν τα όπλα 50
Τελικά, όμως, συνέβη το αντίθετο! Κάθε φορά που εκτελούσαν εν ψυχρώ ή σκότωναν εν θερμώ σε μάχες ηγετικά στελέχη των «Λιονταριών», φύτρωναν άλλοι στη θέση τους. Στη θέση ενός νεκρού μαχητή, έπαιρναν τα όπλα 10. Αντί να «ξεράνουν» τη γούρνα της αντίστασης, πολλαπλασίαζαν την ισχύ των ορμητικών νερών ενός ποταμού δίχως γυρισμό.
Έτσι μέσα σε λίγους μήνες ξεφύτρωσαν αρκετές άλλες οργανώσεις. Η «Φωλιά των Λιονταριών» δεν έμεινε αδειανή.
Φτιάχτηκε η «Ταξιαρχία των μαχητών της Τζενίν» και η «Ταξιαρχία Μαχητών της Τουλκαρέμ». Έπειτα ήρθε το «Τάγμα των μαχητών του Ακαμπάτ Τζάμπα» (προσφυγικός καταυλισμός κωμόπολης κοντά στην Τζενίν).
Ένα από τα σπάνια ρεπορτάζ του πρακτορείου Ρόιτερς για τις νέες, ένοπλες παλαιστινιακές οργανώσεις αντίστασης ανέφερε χαρακτηριστικά πως οι νέες οργανώσεις νεαρών Παλαιστινίων έχουν ορισμένα καινούρια στοιχεία που τις διαφοροποιούν από άλλες του παρελθόντος: Δεν έχουν απολύτως τίποτε να χάσουν. Δεν φοβούνται τον τραυματισμό ή το θάνατο. Επικοινωνούν με τραγούδια, με Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, με αφίσες στους δρόμους. Αρνούνται να σκύψουν το κεφάλι και να συνεχίσουν να ταπεινώνονται από στρατό και εποίκους.
«Σκοτώνουν 10 από μας και φυτρώνουν 50». Αυτή είναι μία φράση που συναντά συχνά όταν βρίσκεται στο Τουίτερ μελετώντας τις αναρτήσεις νεαρών Παλαιστινίων και παλαιστινιακών Μέσων Ενημέρωσης μετά από κάθε μεγάλη εισβολή του στρατού στη Δυτική Όχθη. Μετά από εν ψυχρώ εκτελέσεις εφήβων και νεαρών από άνδρες της ισραηλινής «αντιτρομοκρατικής» Yamam.
Ρεκόρ φονικών επιθέσεων
Είμαστε στην αρχή νέας εξέγερσης; Πιθανώς ναι.
Όλο το 2022, χρονιά κατά την οποία σημειώθηκε αριθμός ρεκόρ άνω της ισραηλινής κατοχικής βίας, είχαμε τουλάχιστον 240 με 250 νεκρούς. Σήμερα, διανύουμε το ήμισυ του τρίτου μήνα του χρόνου και οι νεκροί ξεπερνούν ήδη τους 80. Ο αριθμός, δυστυχώς, ενδέχεται να αυξηθεί σημαντικά τις επόμενες βδομάδες καθώς στις 22 Μαρτίου ξεκινά το Ραμαζάνι. Περίοδο κατά την οποία οι κατοχικές αρχές αυξάνουν τη βία και τις προκλήσεις κυρίως στην Πλατεία των Τεμενών και στο μεγαλοπρεπές τέμενος αλ Άκσα της κατεχόμενης Ανατολικής Ιερουσαλήμ στο πλαίσιο πολυετούς προσπάθειας για ανατροπή του στάτους κβο και την αλλαγή της δημογραφικής σύνθεσης της πόλης σε βάρος των Παλαιστινίων κατοίκων της.
Οι κατεδαφίσεις σπιτιών Παλαιστινίων σε συνοικίες της Ανατολικής Ιερουσαλήμ γίνονται, λίγες-λίγες, σχεδόν κάθε βδομάδα. Σπίτια και ζωές γκρεμίζονται με διάφορα προσχήματα. Αλλού επειδή δεν υπάρχουν «οικοδομικές άδειες» (τις οποίες ούτως ή άλλως σπανιότατα εκδίδουν για Παλαιστίνιους οι αρμόδιες αρχές). Αλλού επειδή πρέπει να γίνει «εθνικό πάρκο». Κάπου αλλού επειδή ένας γιος ή τριτοξάδελφος πήρε το όπλο στο χέρι και τραυμάτισε ή σκότωσε Ισραηλινούς πολίτες τυφλωμένος από απελπισία για μία ζωή μέσα στην ταπείνωση, τη βία και τα αδιέξοδα.
Στο μεταξύ τα όπλα και τα πυρομαχικά ρέουν άφθονα στα κατεχόμενα Παλαιστινιακά Εδάφη από διάφορες μεριές: από τη Συρία, από τον Λίβανο, από το Ιράκ, από την Ιορδανία. Ακόμη και από το ίδιο το Ισραήλ.
Και δεν μιλάμε για προπολεμικές καραμπίνες αλλά για Μ16, για Καλάσνικοφ, για μικρά και μεγάλα πιστόλια, για αυτόματα πυροβόλα.
Όμως, όπως είπε πρόσφατα κάποιος Παλαιστίνιος σε δημοσιογράφο του Ρόιτερς, το πιο «επικίνδυνο» όπλο είναι άλλο και γι’ αυτό δεν μιλάει κανείς, ούτε μπορεί πλέον να απαγορεύσει: Το «έξυπνο τηλέφωνο» και η επικοινωνία. Με άλλα λόγια, η δυνατότητα που έχει σήμερα κάποιος για συνεννόηση απέναντι σε μία αδίστακτη πολεμική μηχανή παρότι μερικές φορές λειτουργεί σαν «δίκοπο μαχαίρι» καθώς μπορεί να προδώσει και να καταδώσει στις «αντιτρομοκρατικές» υπηρεσίες των Ισραηλινών τους κατόχους τους. Ταυτόχρονα όμως το έξυπνο κινητό τηλέφωνο μεταμορφώνεται, διά των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης, σε εργαλείο καταγραφής και διάδοσης της βαναυσότητας της κατοχής διαλαλώντας στα πέρατα της Γης τα αίσχη και τα εγκλήματα σε βάρος του παλαιστινιακού λαού. Κάπως έτσι ξεπερνιούνται τα τείχη Απαρτχάιντ και τα στεγανά μίας κατεχόμενης πατρίδας.
Όπως φαίνεται, ο αγώνας για αντίσταση ξανάρχισε…
