Ας λάβουν μέρος αυτοί αντί του Ζελένσκι, αφού «απογοητεύτηκαν», τόσο. Να βάλουν και ταγιεράκια, στιλ ABBA που κι αυτοί, αναδείχθηκαν μέσω της Eurovision.
Αξίζουν νομίζω μια δεύτερη καριέρα, γιατί στην πρώτη ζυγίστηκαν, αλλά προέκυψαν ελλιποβαρείς. Ειδικά ο Τζόνσον κι ας μην του φαίνεται με την πρώτη ματιά.
Σκέρτσος για τις γερμανικές αποζημιώσεις: «Νομίζω ότι αν αναλωνόμαστε σε ζητήματα τα οποία αφορούν το παρελθόν, χάνουμε τη μάχη για το μέλλον». Λαός, που απαξιώνει το παρελθόν του, χάνει και τη «μάχη με το μέλλον», αφού το δεύτερο είναι άρρηκτη συνέχεια του πρώτου, και καταντάει σκέρτσο, κ. Σκέρτσο.
Ειρηνιστής, φασίστας. Σαν ανέκδοτο, ακούγεται.
H «δημοκρατία» τους, στο απόσπασμα. Από την ηλεκτρική καρέκλα, στο Γκουαντάναμο, μεσολαβούν λίγα βήματα. Αυτά, που χωρίζουν το απόσπασμα, από το θύμα.
Όσα δεν φτάνει η «αλεπού» -λέμε τώρα- τα φτάνει η αρκούδα. Θα σε βαρεθούν στο τέλος -τα συνηθίζουν κάτι τέτοια- και θα σου στέλνουν νεροπίστολα από τα jumbo.
Ανάξιος δήμαρχος μιας πόλης, που έχει βαλθεί να καταρρακώσει πλήρως τον στίχο «χαρά της γης και της αυγής μικρό γαλάζιο κρίνο».
Τι κρίμα, που τα δεδομένα και τα αυτονόητα της ζωής μας, όπως ο Λόφος του Στρέφη, να μετατρέπονται το ένα μετά το άλλο, σε αναμνήσεις.
Όποιος κι αν κερδίσει, όσο το Κυπριακό, θα παραμένει άλυτο, απλώς «αλλάζει ο Μανωλιός»…
Θα πάμε σίγουρα να ψηφίσουμε, αλλά τι. Ίσως από τις πιο αμφιλεγόμενες εκλογές, από καταβολής του ελληνικού κράτους.
Και από τις ελάχιστες φορές -εξ όσων γνωρίζω εγώ τουλάχιστον- που καθοριστικό ρόλο ούτε λίγο πολύ, θα παίξει ρόλο, ο… τρίτος!
Την Παρασκευή 12 του Μάη, έκλεισαν 21 χρόνια, που «έφυγε» ο Νίκος Γκάτσος.
Αφιερώνω αυτό το τραγούδι σε στίχους του εκλιπόντα ποιητή, στον κ. Κώστα Μπακογιάννη.
Ήμαρτον, κύριε βλαχοδήμαρχε. Απαξιώνετε και γκρεμίζετε αυτή την πόλη, στίχο, στίχο. Ώρα είναι να κάνετε τον «μεγάλο περίπατο», one way, χωρίς επιστροφή.
