Κι εμείς αγωνιούμε για αυτή την αγωνία του ψηφοφόρου. Κάθε φορά, τουλάχιστον ως τις μέρες μας, το αποτέλεσμα των εκλογών, θυμίζει τον στίχο «εμείς γι’ αλλού κινήσαμε γι’ αλλού κι αλλού η ζωή μας πάει».

Η «αγωνία» του ψηφοφόρου – και η δική μας – θα πάψει, όταν λίγο πριν ρίξει τον φάκελο, αναλογιστεί τα πεπραγμένα ή μη, όλων των κομμάτων και να ψηφίσει, χωρίς τη δύναμη της συνήθειας, του όποιου ταξίματος «μετά» ή του συναισθήματος, αλλά ρεαλιστικά, κοιτώντας πίσω από τον ώμο του, τα τέσσερα χρόνια που πέρασαν.  Γιατί αυτόν τον σταυρό, θα τον κουβαλάει για τα επόμενα τέσσερα.

Αντιγράφω από το άρθρο: «Τα διαμάντια δεν είναι παντοτινά», δήλωσε ειρωνικά ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Σαρλ Μισέλ. Πρόσεχε κουτόφραγκε, τι εύχεσαι, λέω εγώ.

Όχι, δεν θέλουμε χορούς μαζί σου. 
Θέλουμε να ξεμπερδέψουμε με σένα μια και καλή στις 22 του Μάη.
Και μετά, πήγαινε και τραγούδα όπου θες. 
Κούρασες και τα έκανες μαντάρα.
Όπως και οι υπόλοιποι της «παρέας».

Καμία κρίση και κανένα αναπάντεχο, δεν αντιμετωπίστηκε σωστά έως καθόλου τις ατέλειωτες μέρες/εφιάλτη της διακυβέρνησής σας.

Προφανώς είπαν του βλαχοδήμαρχου, ότι θα βρουν σκάβοντας, θαμμένες κασέτες του Άσιμου. Δεν παλεύεται το μαρτύριο που περνάει ο Λόφος επί των ημερών του.

Λόιντ, ετοιμάσου για νέο Βιετνάμ. Να σου θυμίσω μόνο, πως όποιος λαός, δεν μαθαίνει από την ιστορία του, είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει.

To ρεπορτάζ μου λέει, ότι η επόμενη κίνησή του, θα είναι ένα remix, με τραγούδια από τον δίσκο της Φαιστού.

Αν και η δήλωση παραπέμπει λίγο στα γνωστά κινέζικα γνωμικά, η Κίνα μας θυμίζει τελευταία με τις παρεμβάσεις και την στάση της, αμυδρά, πολύ αμυδρά – σύμφωνοι – πως το καθεστώς εκεί, είναι ακόμη Λαϊκή Δημοκρατία.

Προδότες αναζητούνται από γνωστή υπηρεσία πληροφοριών. Ωράριο ελεύθερο, παροχές αναλόγως πληροφοριών, remote πολύ remote δουλειά και bonus trip αναλόγως επίτευξης στόχου, στο εξωτικό Γκουαντάναμο.

Να απεργήσουν, για να μην δώσουν άλλοθι, πως κάποιοι όχι μόνο «δεν ήξεραν», αλλά εκώφευσαν  και μετά στο λάθος, για άλλη μια φορά. Ή… όπως είχε πει και ο αείμνηστος Γιάννης Μπεχράκης ( βραβείο Πούλιτζερ), «φωτογραφίζω, για να μην λέτε μετά, πως δεν ξέρατε». 

Ευχαριστούμε για την παρέα όλα αυτά τα χρόνια, την ευγένεια της ψυχής, αλλά και το ταξίδι που κάναμε όλοι οι οπαδοί του Παναθηναϊκού με soundtrack τη φωνή σας εκεί, που καμιά ελληνική ομάδα δεν έφτασε.

Από τις 22 του Μάη -αμήν- «να μπούμε σε καινούρια βάρκα». Αν και δεν είμαι αισιόδοξος. Άλλοθι ψάχνω με το παρακάτω τραγούδι, για να ανεβάσω τον Νίκο.
Τον Νίκο, όλων μας.