Ώρα να το μάθει και η Δύση, πως «οι παλιές αγάπες», δεν πάνε απαραίτητα στον Παράδεισο.
Κάποιος να πει στους ΝΥΤ, «λαγός τη φτέρη έτριβε». Θα είναι οι πρώτοι -αν δεν είναι ήδη- που θα χρησιμοποιήσουν την ΑΙ εις βάρος των δημοσιογράφων (τους), με το επιχείρημα της οικονομίας κλίμακος.
…γιατί μειωνόμαστε. Το ρήμα στην Προστακτική που μπαίνει στην αρχή της φράσης, είναι εύκολο να το φανταστεί κανείς.
Αυτό που χορεύουν και από πίσω στο φόντο μεταφέρουν τον ασθενή, άρον άρον για να αδειάσει η «πίστα», ούτε οι Μόντι Πάιθον θα το επινοούσαν.
Από αυτόν τουλάχιστον, είδαμε τη δραχμή του. Αλλά την ξοδέψαμε, μάλλον λάθος και σε άσχετες δραστηριότητες, για να το πω κομψά και λακωνικά. «Ηλία, ρίχτο».
Δεν σχολιάζω καθόλου, γιατί έχετε και δουλειές κι αν αρχίσω, θα ξεχάσω να τελειώσω. Αυτοσχεδιάστε στα σχόλια. Στα αρνητικά, θα συμφωνήσω σε όλα.
Θετικά, το μόνο που μπορώ να σκεφτώ, είναι ότι μας ένωσε απρόσμενα στις πλατείες και στα κινήματα τότε και ήταν αφορμή, μεγάλο μέρος λαϊκών μαζών που απείχαν από την πολιτική, να αρχίσουν να σκέφτονται πολιτικά και να συμμετέχουν σε αυτή, δίνοντας μάλιστα στον ΣΥΡΙΖΑ εκείνης της περιόδου, την ευκαιρία να έρθει στα πράγματα.
Τι κρίμα όμως. που αυτό το κόμμα με τις πράξεις του ή μη, με τα έργα του ή μη, κατάφερε πάλι, να απομακρύνει τον κόσμο σχεδόν ανεπιστρεπτί, από την λαϊκή συμμετοχή στα δρώμενα για να ξαναγυρίσει ο τελευταίος αηδιασμένος και «αγανακτισμένος» για άλλους λόγους αυτή τη φορά, στο φτηνό lifestyle του «Survivor» για να χωθεί για τα καλά στο καβούκι του και να βγαίνει από αυτό, μόνο για να δίνει το 41τακατό.
Κόλαφος από το «Politico» τα «βραβεία». Εγώ, για το «Predator» αφιερώνω στον Μητσοτάκη, το παιδικό τραγούδι, «ήταν ένας γάιδαρος με μεγάλα αυτιά».
Δεν τον άκουγα να πω την αλήθεια, ούτε και στα μεγάλα κέφια. Γενικά, δεν είμαι ιδιαίτερα του ελληνικού ρεπερτορίου και δη, του νεότερου. Παραδέχομαι όμως, πως ήταν αρκετά αυθεντικός, σε σχέση με άλλους. Αυτό όμως που θα ήθελα, είναι αυτή την ευαισθησία που έδειξε ο λαός για τον θάνατο του Καρρά, να την δείχνει για τα ανθρώπινα και εργατικά δικαιώματα. αλλά και τον πολιτισμό, τον τελευταίο χωρίς εισαγωγικά.
Παραδοσιακό των Χριστουγέννων, γράφτηκε κι έφτασε ως τις μέρες μας, από τα βάθη του 15ου αιώνα και γράφτηκε ως αντίδραση στις βαριές και σκοταδιστικές μελωδίες της εκκλησίας για τα Χριστούγεννα…. Eπιβλητικότατο. Με αγγλικά (και) εκείνης της εποχής, το τραγούδι στο νησί, σκίζει στα ραδιόφωνα και στα σπίτια τούτες τις μέρες, αιώνες τώρα.
Όσο για την McKennitt, τα σχόλια περιττά. Το τραγούδι, αναφέρεται και στην νουβέλα του Ντίκενς «A Christmas carol». Από τη στήλη μας, χρόνια πολλά, καλή χρονιά, με υγεία και αγωνιστικότητα, σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο.
