Την καλησπέρα μου σε όλες τις απελπιστικά αγανακτισμένες υπάρξεις,
Ο Δημοσθένης, aka ο τσάκαλος, αποτελούσε ενδεικτικό δείγμα πανίδας της περιοχής. Ήταν αυτό που θα λέγαμε τυπικό παράδειγμα μέσου αγιοπαυλιώτη. Θεωρούσε πως το τάβλι αποτελεί μορφή αθλήματος, γι’ αυτό κι αν τον ρωτούσες, σου ‘λεγε πως γυμνάζεται κάθε μεσημέρι απ’ τις δύο ως τις πέντε στο καφενείο η «Λάμψις», δίπλα απ’ την εκκλησία. Είχε χέρι πιο μακρύ από εκείνο του κράτους. Κατά καιρούς επιδιδόταν σε μικροαπάτες: νοθεία σε πρατήρια βενζίνης, νοθεία αλκοολούχων ποτών, βία και νοθεία τζένεραλι. Το ψυχολογικό του προφίλ καθόριζε ένα εντελώς αλλόκοτο κόμπο προσωπικών ηρώων μεταξύ των οποίων: ο Μεγαλέξανδρος, ο Μεταξάς και ο πρίγκιπας Φίλιππος, δούκας του Εδιμβούργου, «γιατί ήταν Έλληνας, έζησε από νωρίς την προσφυγιά και παρόλα αυτά κατάφερε να καλοπαντρευτεί ολόκληρη βασίλισσα της Αγγλίας», όπως τον άκουσα με τα ίδια μου τ’ αφτιά να λέει την ημέρα της στέψης του Καρόλου.
Έλεγε όλο καμάρι πως έχει διαβάσει την ιστορία του Παπαρηγόπουλου, του ανθρώπου δηλαδή που εγχάραξε το χριστιανιλίκι βαθιά στο ελληνικό υποσυνείδητο και που κατά τη γνώμη μου ήταν ηθικώς υπεύθυνος για το διασκεδαστικά διεστραμμένο κόμπο προσωπικών ηρώων του Δημοσθένη. Κάτι άλλο που τον έκανε να φουσκώνει περήφανα, ήταν πως ένας απ’ τους θείους του υπήρξε αντάρτης στην Αλβανία. Θυμάμαι μάλιστα ένα περιστατικό στο καφενείο η «Λάμψις» κατά το οποίο ο Δημοσθένης καθισμένος σταυροπόδι μόρτικο, με μπεγλέρι και τσιγαριά Mάλμπορο κόκκινο σκληρό σφηνωμένη μεταξύ παράμεσου και μέσου, βάραγε τα πούλια του ταβλιού, όπως βαράμε τα παπλώματα με τον κόπανο, εξιστορώντας στον Βαγγέλη, έναν πιτσιρικά της γειτονίας, το ένδοξο παρελθόν της οικογενείας του. «Εμένα που με βλέπεις ο θείος μου ήταν αντάρτης» του λέει. «Με τον Βελουχιώτη;» ρωτάει ο άλλος ανυποψίαστα. «Ποιον Βελουχιώτη λες ρε; Δεν πιστεύω να ‘σαι τίποτα αριστερός; Στην Αλβανία ήτανε», λέει μπαϊλντισμένος ο δικός μας. «Α, με τον βασιλιά ήταν αντάρτης ο θείος σου», του κάνει ο άλλος όλο απογοήτευση. «Δικαίωμα του ρε! Δε κατάλαβα! Δικαίωμά του! Κοίτα ρε κάτι τσογλάνια, που ήρθαν να τα βάλουνε με την ιστορία μας και τους προγόνους μας, ρε. Φεύγω Θανάση. Τις ρακές τις κερνάει ο μικρός. Α στα διάλα μεσημεριάτικο, τον Βελουχιώτη μου μέσα».
Είχε όλες τις εκπομπές του Πλεύρη σε βιντεοκασέτα και το ειρωνικό της υποθέσεως είναι το εξής: όταν κάποια στιγμή αναγκάστηκε να εκσυγχρονιστεί κατέβηκε με μια αρμαθιά από δαύτες στο μαγαζί του Σαχίντ και του ζήτησε να του τις μετατρέψει σε USB. Τέλος πάντων όλα αυτά τα λέω, γιατί ο Δημοσθένης, ο τσάκαλος τις προάλλες έπαθε ένα ελαφρύ αμόκ μπροστά στον Άγιο Παύλο. Βλέπετε εδώ και τουλάχιστον ένα τρίμηνο είχε αφιερωθεί ψυχή τε και σώματι στην προπαγάνδα κατά του νομοσχεδίου για την ισότητα στον γάμο και την τεκνοθεσία. Το εν λόγω ζήτημα ήταν για κείνον κόκκινη σημαία, παντιέρα ρόσα που θα ‘λεγαν και οι κομμουνισταί (Θου Κύριε). Την ημέρα που ανακοινώθηκε το γεγονός πως το νομοσχέδιο τίθεται σε δημόσια διαβούλευση και πως θα κατατεθεί προς ψήφιση στα μέσα του Φλεβάρη, ο Δημοσθένης, ο τσάκαλος, -εντελώς ντίρλα, γκάιντα που λέμε- είχε πέσει γονυπετής μπροστά στην εκκλησία και κλαίγοντας παρακαλούσε την Παναγία, τον Χριστό και τον Άγιο Παύλο να προστατεύσει τα παιδιά που παίζανε στο προαύλιο απ’ τις «ανωμαλίες». Επειδή όμως είχε κουμπώσει πεντέξι ποτηράκια παραπάνω, δεν μπόραγε να σηκωθεί μονάχος του και φώναζε στους θαμώνες του καφενείου «Η Λάμψης», μήπως και σηκωθεί κανείς να τον βοηθήσει.
Για κακή του τύχη, ο μόνος ξεμέθυστος εκείνη την ώρα ήταν ο Βαγγελάκης, ο πιτσιρικάς με τον οποίο είχε μαλώσει με αφορμή το τι εστί αντάρτικο. «Βαγγέλη, έλα μωρέ να με σηκώσεις», του φώναξε. Ο Βαγγέλης άφησε αργά το ποτήρι του στο τραπέζι, έδεσε το δεξί του κορδόνι, άναψε ένα τσιγάρο, τεντώθηκε και μετά ίσιωσε τον γιακά απ’ το παλτό του. Όλα αυτά τα έκανε κοιτώντας τον Δημοσθένη, τον τσάκαλο καττύματα. Σηκώθηκε, τον πλησίασε και σκύβοντας πάνω του, του λέει: «Δε σε σηκώνω ρε, να μείνεις εκεί μέχρι να βγάλεις ρίζες». «Σήκωσε με ρε αλήτη γιατί όταν ξεσουρώσω μαύρο φι-φι-φίδι που σ’ έφαγε». «Για πες μας ρε δωσίλογε για τ’ αυγό του φιδιού, που έχεις μούτρα και μιλάς. Δεν σε σηκώνω αν δεν πάρεις πίσω ό, τι είπες για ανωμαλίες και μαλακίες». «Τι λες ρε; Ξέρεις ποιος είμαι εγώ; Μπας κι εκτός από κομμουνιστής είσαι και πούστης;», εκνευρίστηκε ο τσάκαλος. «Ένας χαλβάς είσαι που πιστεύει πως οι βασιλικοί υπήρξαν αντάρτες και οι γκέι, ανώμαλοι. Είσαι δηλαδή πολύ βαθιά νυχτωμένος για να μας κάνεις κηρύγματα. Θέλω λοιπόν να κάτσεις εδώ και να σκεφτείς γιατί κανείς δεν ήρθε να σε σηκώσει» είπε ο Βαγγελάκης και έκανε να φύγει, αλλά ο Δημοσθένης, ο τσάκαλος, ξανάβαλε τα κλάματα και του ‘πε «Μη φεύγεις ρε. Έλα δω ρε Βαγγελάκη, έλα δω ρε μαλάκα, κι αν είπα και καμιά κουβέντα παραπάνω μέσα στο πιώμα μου, νερό και αλάτι. Το παίρνω πίσω, δεν είναι όλοι ανώμαλοι, μπορεί και να ‘ναι καλά παιδιά. Όχι και να παντρεύονται, όμως ρε συ. Όχι και να παντρεύονται την τρέλα μου μέσα. Ας κάνουν ό,τι θέλουν, αρκεί να μην προκαλούν, ό, τι κάνουν να το κάνουν στο σπίτι τους. Θα με σηκώσεις;». «Ε, άι σιχτίρ», του είπε ο Βαγγέλης «Προσευχήσου στον άγιο και αν είσαι καλός χριστιανός θα ‘ρθει να σε σηκώσει, αρκεί να μην προκαλείς».
Απ’ τον εμπόλεμο Άγιο Παύλο
Για το Κοσμοδρόμιο
Η Γειτόνισσα
