Ζε σουί Ιβάν. Ζε σουί Όλγα. Ζε σουί Αντρέι. Ζε σουί Λιούμπα. Ζε σουί Ιγκόρ. Ζε σουί Σβετλάνα.Ζε σουί Ανατόλι. Ζε σουί Μπογκντάνα. Ζε σουί Βλαντιμίρ. Ζε σουί Λουντμίλα. Ζε σουί Αλεξέι. Ζε σουί Ράισα. Ζε σουί Αρκάντι. Ζε σουί Βλαντένα. Ζε σουί Μπογκντάν. Ζε σουί Νατάλια. Ζε σουί Βλαντισλάβ. Ζε σουί Βαλεντίνα. Ζε σουί Γκενάντι. Ζε σουί Ραντμίλα. Ζε σουί Ντμίτρι. Ζε σουί Λαρίσα. Ζε σουί Γκεβγκένι. Ζε σουί Πρασκόβγια. Ζε σουί Γιάροσλαβ. Ζε σουί Νταρία.
Ζε σουί άνθρωπος μικρός…
Ευχόμαστε στην κοπέλα, τα καλύτερα και περαστικά.
Πέρα από τα αξιώματα, δεν παύει να είναι μάνα τριών πολύ μικρών παιδιών.
Δεν μας είπαν ποιος έδωσε τα λεφτά για την εγγύηση.
Άρης. Το έκτρωμα του Τουρκ – κανάλ γιολαρί.
Δεν υπάρχει στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ, τέτοιο είδος αποκρουστικού δημοσιογράφου.
Κατάφερε δηλαδή, να είναι μοναδικός ανάμεσα σε μισό δισεκατομμύριο – και βάλε – ανθρώπους.
Ακόμη και κοντά στον Τραμπ να ήταν, θα τον είχε σουτάρει.
Όταν είναι για «δικό τους παιδί», πάνε κόντρα ακόμη και στην επιστήμη, αλλά και την κοινή λογική.
Και δεν ξέρω αν το προσέξατε, αποκαλείται πλέον «ο πενηνταπεντάχρονος» και όχι με το όνομά του, Μίχος.
Τερτίπια βλακώδη, λες και θα ξεχάσουμε.
…Είπε ο «μένουμεΕυρώπη» την περίοδο του δημοψηφίσματος και αυτός που θα ήθελε να τον αφήσουν να εφαρμόσει αυτοπροσώπως τα μέτρα των μνημονίων.
Φτάσαμε, όπως είπε και η κυρία Καρυστιανού, να ψάχνουμε το δίκιο μας εκτός Ελλάδας. Έστω μεν, κατάντια δε.
Ας αρχίσει από αυτόν τον αδικοχαμένο σκυλάκο, να σηκώνεται η βαριά κουρτίνα της συγκάλυψης και έπονται κι άλλα.
Μεγαλύτερα.
Βαρεθήκαμε πια, τα μεγάλα εγκλήματα, την δημοσιότητα και τους πηχυαίους τίτλους κατόπιν, μέχρι το επόμενο δραματικό γεγονός και πηγαίνοντας από το ένα στο άλλο, την ατιμωρησία, την λήθη και όλο αυτό, να έχει κοινό παρανομαστή την ένοχη σιωπή.
Ομερτά, την λένε στην Ιταλία.
Σωστές οι δηλώσεις του Σουλτάνου μεν – αλλά αν κρίνουμε από τα έργα και την πολιτεία του γενικότερα- φαρισαϊκές δε.
Η κυρία Καρυστιανού, είναι ένα άλυτο case study για τους επικοινωνιολόγους του Κούλη. Και ως γνωστόν, χωρίς αυτούς, ο τελευταίος δεν κουνάει ούτε το δακτυλάκι του. Αυτή τη φορά, θα το κουνήσει μόνο για να γυρίσει προς τα κάτω το πόμολο της πόρτας της εξόδου.
Χρόνια πολλά στις εορτάζουσες και τους εορτάζοντες αύριο και «στην φλούδα γης» την πατρίδα μας και καλά μυαλά σε αυτήν, που από τότε μέχρι σήμερα, έχει βαρυστομαχιάσει να τρώει τα παιδιά της.
