Τολμούμε να ξεκινήσουμε με μια υπόθεση: Ο Ούλι Σμιτ είναι από το Ανόβερο. Άνεργος εδώ και δυο χρόνια ζει με ένα πενιχρό επίδομα, βιώνει συχνά την υποτίμηση στα γραφεία του Job Center – τον αντίστοιχο γερμανικό ΟΑΕΔ, ενώ η (όχι καλή) ψυχική του υγεία επιβαρύνεται αφ΄ ενός από την αγωνία της επιβίωσης, την απογοήτευση από την έλλειψη προοπτικής για μια κάπως καλύτερη ζωή και αφ’ ετέρου από αυτά που διαβάζει στο διαδίκτυο.
Η ακροδεξιά προπαγάνδα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τον βομβαρδίζει συνεχώς: οι Τούρκοι είναι εδώ κατά εκατομμύρια, θα μας πάρουν τη χώρα μας, θα χάσουμε τον πολιτισμό μας, οι πρόσφυγες, κυρίως οι Άραβες λυμαίνονται την κοινωνία με τις συμμορίες τους, μας παρενοχλούν τις γυναίκες στο δρόμο και θέλουν να επιβάλλουν τη Σαρία.
Όμως, έχει κι άλλους. Να για παράδειγμα τους Έλληνες: τεμπέληδες, όλη μέρα λιάζονται στη χώρα τους, πίνουν καφέδες και ούζο, και για δεύτερη φορά μετά το 2010-15 ζητάνε πάλι λεφτά, δεκάδες, εκατοντάδες δισεκατομμύρια για να βγουν από τη δύσκολη θέση, στην οποία τους έφερε η πανδημία. Κι ο πουλημένος καγκελάριος, ο ελεγχόμενος από τους Εβραίους, τους τα δίνει. Τους δίνει λεφτά να τα διαχειριστεί η διεφθαρμένη κυβέρνησή τους. Το ξέρει πως η ελληνική κυβέρνηση είναι διεφθαρμένη, ξέρει πως όλοι οι Έλληνες είναι διεφθαρμένοι, φοροφυγάδες, λωποδύτες, απατεώνες. Το έχουν στη φύση τους όπως όλοι οι Βαλκάνιοι. Και τον θυμώνει αυτό τον Ούλι πολύ. Τον θυμώνει που αυτός δεν έχει δουλειά, χρήματα και προοπτική, ενώ οι Έλληνες έχουν για να πίνουν ούζα και καφέδες.
Η οικογένεια του Ούλι είναι δεξιών πεποιθήσεων, ο παππούς πολέμησε για τον Χίτλερ, είναι περήφανοι γι’ αυτό. Ο πατέρας του Ούλι έχει ένα πιστόλι σπίτι του. Ο ίδιος ο Ούλι είναι μέλος του σκοπευτικού συλλόγου της περιοχής του. Ξέρει να σημαδεύει και να πυροβολεί. Το γεγονός της διαταραγμένης ψυχικής του υγείας δεν στέκεται εμπόδιο στο να συνεχίζει να εξακολουθεί να εκπαιδεύεται στη χρήση όπλων. Πολλώ δε μάλλον οι ακροδεξιές του πεποιθήσεις. Όλοι στο σύλλογο μιλάνε με άσχημα λόγια για την εβραϊκή συνωμοσία, για τους Τούρκους και τους Άραβες, αλλά και για τους Έλληνες που πήραν τα δις. Ο Ούλι δε γουστάρει καθόλου τον Έλληνα που έχει το εστιατόριο στη γειτονιά. Έχει αγοράσει σπιταρόνα, έχει αμαξάρες ενώ τα γερμανικά του είναι σπαστά παρόλο που ζει στη γειτονιά 30 χρόνια τώρα. Ο Ούλι θέλει να κάνει κάτι για το προδομένο έθνος του. Να αυτοθυσιαστεί για το αίμα της φυλής του. Τι έχει να χάσει; Δεν είναι ούτως ή άλλως τελειωμένος. Παίρνει το πιστόλι του πατέρα του, παραμονεύει να πάει 12 η ώρα που μαζεύονται ο Έλληνας εστιάτορας με το προσωπικό πριν ανοίξουν το μαγαζί, χτυπάει την πόρτα, εισβάλλει και…
Η Αιλά Κούρτοβιτς είναι αυτές τις μέρες πολύ στη δημοσιότητα. Έχασε τον αδερφό της πριν ένα χόνο στο Χανάου. Εν αντιθέσει με τον υποθετικό Ούλι, η Αιλά, η οικογένειά της, ο σκοτωμένος αδερφός της είναι πραγματικά πρόσωπα. Είναι πρόσωπα της ρατσιστικής, τρομοκρατικής επίθεσης που έκανε ο Τομπίας Ράτγιεν στις 19 Φλεβάρη 2020, ένα βράδυ Τετάρτης στο Χανάου της Δυτικής Γερμανίας, στο κρατίδιο της Έσσης, κοντά στη Φρανκφούρτη. Ο Ράτγιεν, ψυχικά ασθενής και γνωστός γαι τις ακροδεξιές και ρατσιστικές απόψεις του, τις οποίες δημοσίευε στο ίντερνετ, πήρε τα πιστόλια του πατέρα του, πήγε σε δύο μαγαζιά με ναργιλέδες, σκότωσε εννέα και τραυμάτισε πέντε ανθρώπους. Οι τέσσερις ήταν Γερμανοί υπήκοοι: ο Γκιοκχαν Γκυλτεκίν και ο Φερχάτ Ουνβάρ, κουρδικής καταγωγής, η Μερσέντες Κιρπάτς, Γερμανίδα Ρομ, ο αφγανικής καταγωγής Σαΐντ Χασεμί. Δυο νεκροί ήταν Τούρκοι πολίτες: ο Σερντάτ Γκιουρμπούζ και ο Φατίχ Σαράτσογλου. Από τη Βαλκάνια ήταν ο Βούλγαρος Ρομ Καλογιάν Βέλκοφ, ο Ρουμάνος Ρομ Βίλι Βιορέλ Πάουν και ο Βόσνιος Χάμζα Κούρτοβιτς. Πέντε ακόμα άνθρωποι τραυματίστηκαν, δύο από αυτούς σοβαρά.
Ο Ράτγιεν μετά τη τρομοκρατική του επίθεση πήγε στο σπίτι του και αφού δολοφόνησε τη μητέρα του, αυτοκτόνησε. Η αστυνομία εισήλθε στο διαμέρισμα στις 5.15, το πρωινό της επόμενης μέρας, ώρες μετά την ενέργεια του τρομοκράτη. Κι εδώ αρχίζουν τα ερωτηματικά σχετικά με το κράτος.
Το γερμανικό κράτος θεωρείται πολύ καλά οργανωμένο. Αυτό είναι σαφώς ένας μύθος. Σε συνέντευξη που έδωσε η αδελφή του Χαμζά, Αϊλά, αναρωτιέται πως είναι δυνατόν να κυκλοφορεί κάποιος με όπλο μέσα στην πόλη, να πηγαίνει σε ένα καφέ με ναργιλέδες, να σκοτώνει τρεις, μετά να σκοτώνει κάποιον στο δρόμο, να συνεχίζει σκοτώνοντας άλλους πέντε σε ένα ψιλικατζίδικο σε ένα δεύτερο καφέ ενώ μετά να μπορεί να πηγαίνει στο σπίτι του και να δολοφονεί την ίδια του τη μητέρα. Η απάντηση στο ερώτημά της αυτό δίνεται από τη δημοσιογραφική έρευνα: το τηλεφωνικό κέντρο της τοπικής αστυνομίας δεν είχε επαρκές προσωπικό, οι δυο αστυνομικοί που ήταν στα τηλέφωνα μιλούσαν ενώ κλήσεις έμειναν αναπάντητες.
H Αϊλά ειδοποιήθηκε πως ο αδελφός της έχει πυροβοληθεί. Με την οικογένειά της έσπευσαν στο σημείο αλλά η αστυνομία τους μετέφερε σε μια αίθουσα κάποιου αστυνομικού τμήματος. Η αγωνία μεγάλωνε καθώς δεν τους έλεγαν σε ποιο νοσοκομείο είναι ο Χαμζά. Έπρεπε να φτάσει 6.30 το πρωί για να μάθουν πως ο 22χρονος ήταν νεκρός. Και σαν να μην έφτανε το πένθος, η αγωνία τους το κράτος δεν τους επέτρεψε να δουν το νεκρό σώμα του νέου. Μια εβδομάδα τους κρατούσαν μακριά, ενώ έγινε νεκροτομή χωρίς να δώσουν οι συγγενείς την άδειά τους. “Δε με άφησαν να δω το παιδί μου πριν το ανοίξουν, δε μας ρώτησαν, η τελευταία εικόνα που έχω από τον γιο μου είναι αυτή ενός ανοιγμένου πτώματος”, είπε στο κρατικό ραδιόφωνο ο χαροκαμένος πατέρας.
Οι πολιτικοί τους έχουν αφήσει μόνους τους, η αστυνομία δεν δέχεται να συνομιλήσει μαζί τους εδώ και έναν χρόνο. Ερωτήματα μένουν αναπάντητα. Όπως για παράδειγμα ένα περιστατικό το 2017, όταν νεαροί κάλεσαν την αστυνομία καταγγέλλοντας πως τους απειλεί ένας άντρας με ένα στρατιωτικό τουφέκι. Η αστυνομία ήρθε και γρήγορα γρήγορα συμπέρανε πως η καταγγελία των νεαρών δεν ευσταθούσε. Και πού να έβρισκε ο Ράτγιεν το στρατιωτικό τουφέκι;
Δεύτερο ερωτηματικό της οικογένειας Κούρτοβιτς: έμαθαν από τα ΜΜΕ πως ο δολοφόνος είχε ταξιδέψει στη Σλοβακία, όπου συμμετείχε σε εκπαίδευση με πρώην μέλη ειδικών στρατιωτικών δυνάμεων. Αναρωτιέται λοιπόν η οικογένεια, είναι δυνατόν να έχει συμβεί κάτι τέτοιο και το κράτος να μην έχει πάρει χαμπάρι; Μήπως από εκεί βρήκε τουφέκι; Μήπως εκεί και σε τέτοιους κύκλους γεννήθηκε μέσα του η ιδέα του φονικού; Αυτά τα ερωτήματα θέλει να θέσει η οικογένεια στην τοπική αστυνομία. Κι ένα ακόμη. Πως είναι δυνατόν κάποιος με διεγνωσμένη σχιζοφρένεια να είναι μέλος σκοπευτικού συλλόγου – οι οποίοι στη Γερμανία θεωρούνται άντρα συντηρητικών και ακροδεξιών- και να εκπαιδεύεται στα όπλα. Γιατί ο Ράτγιεν ήταν και αυτό. Η αστυνομία όμως δεν απαντά στις κλήσεις…
Δεν απαντά όμως το κράτος και στις προκλήσεις του 73χρονου πατέρα του τρομοκράτη. Αυτός είχε το θράσος να ζητήσει να του επιστραφούν τα όπλα του που τώρα είναι κατασχεμένα στα χέρια της αστυνομίας. Επίσης έχει εις βάρος του μια μήνυση για ρατσιστική προσβολή. Τέλος του 2020 έστειλε ένα γράμμα στη γενική εισαγγελία της πόλης του αναφέροντας πως τα δικαιώματα της οικογένειάς του και της χώρας του καταπατούνται, ενώ η αποκατάσταση του δικαίου θα απαιτήσει κι άλλες ζωές. Αυτήν την τελευταία φράση οι συγγενείς και υποστηρικτές των θυμάτων την εξέλαβαν ως απειλή κατά της ζωής ανθρώπων και διοργάνωσαν μια συγκέντρωση έξω από το σπίτι του. Ο Χάνς Γκερντ Ράτγιεν τους αποκάλεσε “άγριους ξένους”και εισέπραξε την προαναφερθείσα μήνυση.
Για όλα αυτά τα ζητήματα, για τον ρατσισμό και το δυναμικό βίας που υπάρχει στη γερμανική κοινωνία γράφτηκαν ξανά τις τελευταίες μέρες πολλά με αφορμή το φονικό στο Χάναου. Για την επίθεση στη συναγωγή της πόλης Χάλλε, για τον φόνο του χριστιανοδημοκράτη πολιτικού Λύμπκε, για το τρομοκρατικό νεοναζιστικό δίκτυο NSU. Αυτό το τελευταίο έδρασε επί επταετία. Η αστυνομία κρίνοντας από το ότι τα θύματα ήταν κυρίως τούρκικης καταγωγής μιλούσε για ξεκαθαρίσματα μεταξύ Τούρκων ανθρώπων του υποκόσμου. Ανάμεσα στα θύματα όμως ήταν και μια Γερμανίδα αστυνομικός. Και ένας Έλληνας κλειδαράς, ο Θεόδωρος Βουλγαρίδης.
