Βγάλε τη σκούφια σου και βάρα μας.
Μπορεί να προβλέψει και πότε θα φύγει η πεθερά από το σπίτι; Για ένα φίλο μου, ρωτάω….
Κάλλιο αργά… από την άλλη, αναρωτιέμαι: Πώς πήρε τότε -εννοώ όταν πήγε- τόσο περίοπτη θέση σε κορυφαίο πανεπιστήμιο της χώρας, ένας αστυνομικός που ήρθε από το πουθενά;
Δεν ξεκινάει κάποιος έτσι από τη χώρα του, αν δεν είναι όλα εκ προοιμίου «τακτοποιημένα» εκεί που πάει. Κάποιοι «ήξεραν».
Έπαθαν, αλλά δεν έμαθαν. Λαοί, με κοντή μνήμη, είναι «καταδικασμένοι» να ζήσουν τα ίδια. Κι όσοι λαοί, δεν έχουν κοντή μνήμη -20.000.000 νεκροί είναι πολλοί- πολεμούν για να μην το ξαναπάθουν. Και ο νοών…
Έτσι, «Κορωπί»… να πιάσει το σοβινιστικό τους Βέλγους με αυτές τις μπούρδες και να μη βγει η Καΐλή, «ζαμέ των ζαμών», από τη στενή.
Βρε, πώς τα φέρνει η ζωή ή μάλλον όχι η ζωή, η αλαζονεία κι από Καϊλή, νιανιά, νιανιά, εγώ δεν ξέρω τίποτα, κλαψ, ο Τζόρτζι τα έφερνε σπίτι κλαψ, γίνεσαι Καΐλας.
ΥΓ: το μωρό εν τω μεταξύ, που κοιμόταν στραβά με τόσα μύρια κάτω από το στρώμα κι έκλαιγε από την αϋπνία, πρέπει να είναι ο μοναδικός άνθρωπος στην ιστορία της ανθρωπότητας, που έχει τέτοια αντίδραση.
-… Γύριζε τη σούβλα, να πεταχτώ να πάω να ψηφίσω, μετά να πας κι εσύ.
Και στις πανελλήνιες, πάλι θα έρθουμε να ψηφίσουμε… έτσι κι αλλιώς, τέτοιος κουμπούρας που είναι ο γιός σου, δεν…
– Ε, να μην δώσουμε μια ευκαιρία στο παιδί;
– Θα του δώσουμε. Θα γίνει τζομπάνης. Θα τον φέρουμε κι όταν φύγουμε «θα τον ξεχάσουμε εδώ».
Χαμπάρι δεν θα πάρει, τσούκου τσούκου με το κινητό, αυτόν όπου και να τον πας…
– Κι όταν καταλάβει ότι φύγαμε;
– … Θα είναι αργά ως τότε… γιατί θα τον αναλάβει ο παππούς του. Κι από ‘κει που είχε την Ριάνα σαν ήχο κλήσης, τώρα θα βαράει «το τζομπανάκος ήμουνα».
Άδικο το μέτρο. Και πιστεύω δεν θα κρατήσει. Αλλά όταν είσαι εξαφανισμένος στην πανδημία δυο χρόνια για το τότε «επιδοματάκι» και γενικά δεν υπάρχει αντίλογος σε ό,τι συμβαίνει, κάποια στιγμή, θα σου χτυπήσουν κι εσένα την πόρτα, γιατί αυτοί «δεν πιάνονται φίλοι».
«Φίλοι» πιάνονται αυτοί που αγνόησες και αγνοείς τόσον καιρό και αυτοί που σε στήριξαν και περίμεναν να δουν μια δήλωση. Κάτι. Ότι είσαι γειωμένος, μαζί τους. Κι όχι να τρέχεις σε συναυλίες «Ειρήνης» στην Πανεπιστημίου, για το προκάτ χειροκρότημα, υπό την σημαία αυτών που σχημάτισαν ως εθελοντές την 14η Μεραρχία Εθελοντών των SS «Γαλικία», στον Β’ Π.Π.
Φάτα μόνος σου, τώρα. Αν και πιστεύω, επαναλαμβάνω ότι το μέτρο δεν θα περάσει. Απλώς είναι ένα μήνυμα του «καθίστε στ’ αυγά σας». Δηλαδή, όπως κάνατε ως τώρα. Προς θεού, μη χαλάσει η νιρβάνα.
ΣΣ: Το ίδιο είχε συμβεί και μετά τον πόλεμο, την περίοδο ‘45-‘46, όταν εξαιρέθηκαν από τα συσσίτια που έδιναν στους φοιτητές, οι απόφοιτοι των ωδείων θεωρούμενοι «βιολιτζήδες» και όχι φοιτητές. Αλλά τότε, απόφοιτος κι αυτός του ωδείου, μπήκε παίρνοντας μαζί και την πόρτα στο γραφείο του υπουργού, ένας λεβέντης Kρητίκαρος ίσαμε εκεί πάνω και «καθάρισε». Μίκης, τ’ όνομά του το μικρό.
Στο τρένο, ντούκου ντούκου…
– Γεια σας ! Με θυμάστε; Είμαι ο γιος της Άννας.
– Πώς! Πώς! Μεγάλωσες βρε, παιδί μου. Ολόκληρο παλληκάρι, έγινες! Αν και ασχήμυνες λίγο, τέτοια μύτη και αυτιά δεν στο είχα, μωρό, ήσουν πολύ ωραίο.
– …..
-…….
– ……..
Το τρένο, ντούκου ντούκου, εν τω μεταξύ….
– … Ποιας Άννας ?
– Ο κύριος Βαγγέλης, δεν είστε;
– Όχι. Ανέστη, με λένε.
Καλά Χριστούγεννα, του χρόνου πάντα γεροί και να μην λείπει κανείς που θα είναι φέτος στο γιορτινό τραπέζι…
… Απεναντίας, να προστεθούν κι άλλοι!
… Αλλά καλύτερα να μας ευχηθεί o Chris, που σίγουρα ξέρει να εύχεται και να τραγουδάει -αυτό κι αν είναι σίγουρο- καλύτερα από μένα.
