Το κείμενο μεταφράστηκε αυτούσιο από τον ιστότοπο του Middle East Eye, όπου δημοσιεύτηκε αρχικά:
Γράφει ο Όθμαν Μόκμπελ (Othman Moqbel)
Γράφω αυτό το κείμενο καθώς ετοιμάζομαι να ταξιδέψω στη νότια Τουρκία προκειμένου να υποστηρίξω την ομάδα μου, την Action For Humanity (μητρική οργάνωση της Syria Relief), στο πεδίο.
Μεταξύ των χιλιάδων νεκρών και του ασύλληπτου αριθμού τραυματιών, βρίσκονται τρία μέλη της ομάδας μας και δεκάδες μέλη των οικογενειών του προσωπικού μας.
Τόσοι πολλοί έχουν χάσει τη ζωή τους.
Τόσοι πολλοί έχασαν τα σπίτια τους.
Τόσοι πολλοί έχουν χάσει το μέλλον τους.
Κάνουμε ό,τι μπορούμε για να βοηθήσουμε. Οι άνθρωποι στη Συρία και την Τουρκία κάνουν ό,τι μπορούν για να επιβιώσουν και να συλλάβουν την καταστροφή που έπληξε τις πόλεις και τις κοινότητές τους αυτή την εβδομάδα.
Αλλά χρειάζονται υποστήριξη. Εμείς, οι ανθρωπιστικές οργανώσεις, χρειαζόμαστε υποστήριξη.
Είμαστε εξαντλημένοι και εξοργισμένοι που για ακόμη μια φορά πρέπει να ζητήσουμε από τον κόσμο να στείλει αρκετή βοήθεια στον συριακό λαό που βρίσκεται σε ώρα ανάγκης.
Ωστόσο, αυτή η «ώρα ανάγκης» δεν αφορά στο σήμερα ή σε αυτή την εβδομάδα. Πρόκειται για μία δωδεκαετή ώρα ανάγκης, και εμείς, η διεθνής κοινότητα, για ακόμη μια φορά απλώς δεν κάναμε ούτε κατά διάνοια αρκετά.
Την ώρα που ο υπόλοιπος κόσμος έχει επιδείξει σε μεγάλο βαθμό αδράνεια και απάθεια απέναντι στα δεινά των Σύρων, στο τουρκικό έδαφος έχουν αναγκαστεί να βρεθούν περισσότεροι Σύροι πρόσφυγες από ό,τι σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, και αυτό θα συνεχιστεί. Αυτή η φιλοξενία έχει μεγάλο κόστος. Η Τουρκία αξίζει και τη δική μας υποστήριξη. Είναι επίσης ώρα ανάγκης για την Τουρκία.
Αφήσαμε τα δεινά των Σύρων να μεγαλώσουν. Η βορειοδυτική Συρία είναι εμπόλεμη ζώνη, περνάει οικονομική κρίση και τώρα καταστράφηκε από σεισμό. Και παρά τις συγκρούσεις, τη φτώχεια, τη φυσική καταστροφή, εξακολουθούμε να μην παρέχουμε αρκετή βοήθεια στη Συρία.
Τι άλλο πρέπει να συμβεί για να αρχίσουμε να παίρνουμε στα σοβαρά τα δεινά των Σύρων;
«Αν οι κυβερνήσεις έβαζαν στέγες πάνω από τα κεφάλια, φαγητό στα στόματα και έβγαζαν τα πτώματα από τα ερείπια η έκτακτη ανάγκη θα ήταν ήδη παρελθόν»
Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, καμία ανθρωπιστική βοήθεια δεν έχει περάσει στη βορειοδυτική Συρία και όλη η ενίσχυση προέρχεται από τις τοπικές κοινότητες. Το επιβεβλημένο από τον ΟΗΕ σημείο διέλευσης δεν λειτουργεί, καθώς οι δρόμοι έχουν υποστεί ζημιές και δεν υπάρχει αρκετό προσωπικό για την επάνδρωση των συνοριακών σταθμών, λόγω της καταστροφής που προκάλεσε ο σεισμός.
Η επιλογή της χρήσης εμπορικών διαδρομών που επιτρέπουν τη μεταφορά βοήθειας στη Συρία είναι επίσης απίθανη, καθώς έχουν αχρηστευθεί.
Έτσι, η βοήθεια όχι μόνο δεν φτάνει στη Συρία, αλλά λόγω της καθυστέρησης που θα χρειαστεί για να περάσει από τα σύνορα, η ζήτηση γι’ αυτήν θα αυξηθεί, ενώ η προσφορά είναι σχεδόν μηδενική, με αποτέλεσμα να αυξηθεί το κόστος. Η φτώχεια αυξάνεται στα βορειοδυτικά της Συρίας εδώ και χρόνια και οι τιμές των βασικών αγαθών ήταν ήδη απλησίαστες.
Δεν μπορώ να φανταστώ τι θα προκαλέσουν στις τιμές αυτές οι καθυστερήσεις άφιξης βοήθειας.
Η χρηματοδότηση του σχεδίου ανθρωπιστικής βοήθειας για τη Συρία υπέστη μείωση μεγαλύτερη του 50% το 2022. Τώρα, λόγω της κλιμάκωσης του πόνου, της καταστροφής και της διεθνούς αμέλειας, δεν χρειάζεται να χρηματοδοτηθεί κατά 100%, αλλά κατά 200%, 300%.
Πριν τη Δευτέρα, η βορειοδυτική Συρία ήταν μια από τις παγκόσμιες πρωτεύουσες του εκτοπισμού και της φτώχειας, με περισσότερα από 4,1 εκατομμύρια από τα 4,5 εκατομμύρια του πληθυσμού της περιοχής να εξαρτώνται από ανθρωπιστική βοήθεια και πάνω από 2,8 εκατομμύρια ανθρώπους να έχουν ήδη εκτοπιστεί εσωτερικά από άλλα μέρη της Συρίας.
Τώρα, οι αριθμοί αυτοί έχουν αυξηθεί εκθετικά.
Ακόμα δεν ξέρουμε καν πώς να αρχίσουμε να υπολογίζουμε πόσοι από αυτούς που εκτοπίστηκαν από τον σεισμό ήταν ήδη εκτοπισμένοι. Δεν ξέρουμε πώς να αρχίσουμε να μετράμε πόσοι άνθρωποι έχουν πλέον βυθιστεί στην ακραία φτώχεια. Ακόμα προσπαθούμε να υπολογίσουμε τους νεκρούς και τους τραυματίες.
Αν οι κυβερνήσεις έβαζαν στέγες πάνω από τα κεφάλια, φαγητό στα στόματα και έβγαζαν τα πτώματα από τα ερείπια αυτή η έκτακτη ανάγκη θα ήταν ήδη παρελθόν.
Αλλά αυτό δεν γίνεται με λόγια, αλλά με χρηματοδότηση και δράση.
«Η βοήθεια δεν πρέπει να έρθει τώρα. Έπρεπε να έρθει τη Δευτέρα. Έπρεπε να έρθει το 2012»
Από τη Δευτέρα υπάρχουν ολόκληρες οικογένειες που έχουν πεθάνει, παιδιά παγιδευμένα κάτω από κτίρια για μέρες, αγόρια και κορίτσια που πέρασαν όλη τους τη ζωή προσπαθώντας να βρουν ασφάλεια από τον πόλεμο στη φτωχή βορειοδυτική Συρία, μόνο και μόνο για γκρεμιστούν τα κτίρια στα οποία ζούσαν από τη φυσική αυτή καταστροφή.
Πριν τη Δευτέρα, τα παιδιά στη βορειοδυτική Συρία διέτρεχαν ήδη υψηλό κίνδυνο εκμετάλλευσης, παιδικής εργασίας, παιδικών γάμων, βίας και κακοποίησης.
Πριν τη Δευτέρα, τα νοσοκομεία ήταν ήδη υπερπλήρηκαι υποχρηματοδοτούμενα.
Πριν τη Δευτέρα, οι άνθρωποι ήδη αρρώσταιναν από ασθένειες που μεταδίδονται μέσω του νερού, λόγω της κακής πρόσβασης σε καθαρό νερό.
Ο σεισμός της Δευτέρας δεν ήταν η αρχή των δεινών τους. Απλώς τα επιδείνωσε εκθετικά. Η βοήθεια δεν πρέπει να έρθει τώρα. Έπρεπε να έρθει τη Δευτέρα. Έπρεπε να έρθει το 2012.
Απευθύνω για άλλη μία φορά έκκληση για δράση προς τις κυβερνήσεις και τη διεθνή κοινότητα. Και αν έχετε ήδη αναλάβει δράση, κάντε περισσότερα. Δεν κάνουμε αρκετά. Και δεν το έχουμε κάνει εδώ και 12 χρόνια.
Γιατί η οργάνωσή μας και οι συνάδελφοί μας πρέπει για άλλη μία φορά να πείσουμε την ανθρωπότητα να δράσει για να δοθεί ένα τέλος στη δυστυχία των Σύρων;
*Επιμέλεια κειμένου: Ροζαλία
*Ο Βρετανο-Παλαιστίνιος Othman Moqbel είναι διευθύνων σύμβουλος της Action For Humanity, της μητρικής φιλανθρωπικής οργάνωσης της Syria Relief, της μεγαλύτερης ΜΚΟ στη Βρετανία με επίκεντρο τη Συρία. Έχει διατελέσει διαχειριστής της ACEVO, Charity Futures και διευθύνων σύμβουλος της Human Appeal από το 2010 έως το 2017. Το 2015 κέρδισε το βραβείο υποτροφίας του ACEVO ως ένας από τους καλύτερους CEO και το 2017 ήταν υποψήφιος για το BOND Humanitarian Award.
