Κου πε πε ο ΟΠΕΚΕΠΕ, με τον παπά… «παλιά μας τέχνη», το νταλαβέρι Εκκλησίας με το Δημόσιο.  Η πρώτη δε, έχει δώσει πλείστα όσα δείγματα γραφής. Τόμους ολόκληρους.

Η τεθωρακισμένη δημοκρατία, στο οδόφραγμα. Ή όταν τη «δημοκρατία» τους, τη βάζει ο λαός σε εισαγωγικά και τους αποκαλύπτει. Τι δουλειά έχουν τα τανκς στους δρόμους, σε μια «ευνομούμενη» Δημοκρατία; 

Τανκς; Τρομακτικό, σε ποιους άλλους μπορεί να μπαίνουν ιδέες τέτοιες ανά την Ευρώπη και όχι μόνο, αν οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις λύνουν τις διαφορές με τους πολίτες, με τανκς και στρατιώτες.

Μα για ποιο «νέο κύμα στον ΣΥΡΙΖΑ» μιλάμε; «Λάδι» ήταν η θάλασσα, εδώ και τέσσερα χρόνια και τώρα πάει για αποξήρανση και μετατροπή σε αλυκή.

«Χτες μεσάνυχτα και κάτι» κατηφόρισε… κάποιο άγαλμα τον είδε, τον θυμήθηκε…  του’ πε για το φέρσιμό τους και για τ’ άλλα τους τ’ ασυγχώρητα τα λάθη, τα μεγάλα τους.

Ναι. «Ο λόγος στους πολίτες» και η ράβδος θα πίπτει από τας χείρας μου.

Όμοιος ομοίω, αεί …βελάζει. Ή όπως λέγαμε στην Κυψέλη που μεγάλωσα, «in other words to love each other».

Εξωφρενικά αλητήριο. Έχουμε πάψει εδώ και καιρό, να κάνουμε εικασίες για τις προθέσεις τους. Το τερμάτισαν. Έχουν «δημοκρατικούς θεσμούς» α λα καρτ που όταν τους χρησιμοποιούν, είναι μόνο ως πρόσχημα.

Ε, όταν εύχεται ο Ζελένσκι «καλή δύναμη, Κυριάκο», δεν μας πέφτει λόγος. Μόνο «καλή δύναμη σε εμάς», για αυτά που έρχονται:

Τα αντιλαϊκά και τα ανεξέλεγκτα, μετά την καταποντισμένη αξιωματική αντιπολίτευση και την είσοδο ακροδεξιών μορφωμάτων στη Βουλή, ου μην και άλλα αντ’ άλλων κομμάτων, όπως η «Πλεύση Ελευθερίας».

«Γύρισε κάτω η μέρα κι ακόμα εσύ να φανείς»… Ευτυχώς, που πρόλαβε, πριν φύγει από το σπίτι το πρωί, να γράψει «σ’αγαπώ, μαμά». Για τον Ναέλ, που έγραψε το σημείωμα, τον Βασίλη Μάγγο, τα παιδιά των Τεμπών και για όλα τα παιδιά, που δεν γύρισαν, εκεί που έπρεπε. Στο αυτονόητο. Στη μάνα τους.