Ήταν ο Άλκης, ήταν ο Μιχάλης και ποιος άλλος θα είναι στο μέλλον; Τι όνομα θα έχει; Γιατί η ομάδα που υποστηρίζεις θα πρέπει να σου στερήσει την ίδια σου τη ζωή; Γιατί κρύβει τόσο μίσος ένας άνθρωπος πίσω από την ιδιότητα του οπαδού;
Τελικά, φταίει το ποδόσφαιρο για τα περιστατικά βίας που βιώνουμε σχεδόν καθημερινά στα διάφορα στέκια και μέσα στα γήπεδα; Ή μας χρειάζεται μια Θάτσερ για να «στρώσουμε»;
Ας μας απαντήσουν οι ίδιοι οι φίλαθλοι. Το Κοσμοδρόμιο μίλησε με έναν φίλαθλο του Ολυμπιακού, έναν του Παναθηναϊκού, μια του ΠΑΟΚ και έναν της ΑΕΚ. Δεν μάσησαν τα λόγια τους και μας απάντησαν με ειλικρίνεια στις δυο παραπάνω ερωτήσεις.
Από τον Ολυμπιακό μας μίλησε ο Α.Κ.
Τελικά, φταίει το ποδόσφαιρο;
«Το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα που πρέπει να το βλέπουμε ως γιορτή, πόσο μάλλον όταν παίζουμε σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Ο κάθε οπαδός-φίλαθλος έχει τα πιστεύω της δικής του ομάδας. Προφανώς και δεν θεωρώ σωστό αυτό που έγινε προχθές (σ.σ. τη δολοφονία του Μιχάλη Κατσούρη), το οποίο είναι κατακριτέο και πισώπλατη μαχαιριά από φιλάθλους μιας ελληνικής ομάδας σε φιλάθλους μιας άλλης ελληνικής ομάδας.
Μας χρειάζεται μια Θάτσερ για να «στρώσουμε»;
Δεν είμαι υπέρ σε αυτό. Θεωρώ πως έπρεπε να υπήρχαν άλλα μέτρα, τα οποία θα μπορούσαν να μετριάσουν και καλυτερεύσουν την κατάσταση. Καλώς ή κακώς η εκάστοτε κυβέρνηση και η αστυνομία είναι οι μοναδικοί, που θα μπορούσαν να κάνουν κάτι πάνω σε αυτό και φυσικά να κοιτούν τις ενημέρωσες από τις πρεσβείες άλλων χωρών που τους έρχονται. Επίσης, το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη τι ακριβώς κάνει; Σε τι χρησιμεύει; Μήπως τελικά δεν χρειάζεται να υπάρχει αυτό το Υπουργείο; Ελπίζω να μην υπάρξει άλλο θύμα. Αν σήμερα δεν ήταν ο φίλος μας, αύριο θα μπορούσε να βρεθεί στην ίδια θέση κάποιος δικός μας φίλος και άνθρωπος».
Από τον Παναθηναϊκό μας μίλησε ο Α.Μ.
Τελικά, φταίει το ποδόσφαιρο;
«Δεν φταίει το ποδόσφαιρο, αλλά οι οργανωμένοι οπαδοί, με τη βοήθεια φυσικά των Προέδρων των ομάδων αυτών. Μετά από τον αποτρόπαιο θάνατο του Μιχάλη, πιστεύω πρέπει να παρθούν δραστικές αποφάσεις: Πρέπει να κλείσουν οι σύνδεσμοι των αθλητικών ομάδων, ώστε να μην υπάρξουν ξανά τέτοια εγκλήματα. Οι ελληνικές ομάδες πρέπει να διαγραφούν για ένα διάστημα από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, από τα τηλεοπτικά δικαιώματα και από τους αγώνες στοιχήματος. Επιπλέον, βλέποντας τον τραγικό θάνατο του φιλάθλου της ΑΕΚ, Μιχάλη, θεωρώ ότι εάν δεν παρθούν μέτρα, αυτό θα συνεχίζεται και θα επιλέγουμε ομάδες του εκάστοτε θανόντα, για να δικαιολογούμε τον εαυτό μας, μη κάνοντας τίποτα.
Μας χρειάζεται μια Θάτσερ για να «στρώσουμε»;
Ναι το πιστεύω αυτό, για να μην υπάρξει ξανά οργανωμένο έγκλημα από τέτοιους φασιστικούς συνδέσμους (σ.σ. όπως οι Bad Blue Boys). Ωστόσο, πιστεύω ότι το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης το έχει η εκάστοτε κυβέρνηση, η οποία παρακολουθεί όλα αυτά τα αποτρόπαια γεγονότα, χωρίς να επεμβαίνει και να παρεμβαίνει σε τίποτα».
Από τον ΠΑΟΚ μας μίλησε η Λ.Χ.
Τελικά, φταίει το ποδόσφαιρο;
«Είμαι ένα κορίτσι που λάτρεψε την μπάλα και τον ΠΑΟΚ από τον αγαπημένο μου ξάδελφο, τον Νίκο, κάπως εκβιαστικά: “Ή ΠΑΟΚ και μπάλα ή τίποτα!”. Δεν το μετάνιωσα στιγμή. Μου άρεσε το ποδόσφαιρο ως άθλημα, είμαι ΠΑΟΚ για μια ζωή. Στο Δημοτικό μύησα τις συμμαθήτριες μου στο ποδόσφαιρο και παίζαμε σε κάθε διάλειμμα με αντίπαλο τα αγόρια. Αγόρια που δεν είχαν κανένα πρόβλημα να παίζουν με τα κορίτσια με τον ίδιο ανταγωνισμό και συναγωνισμό, που επιστράτευαν όταν έπαιζαν μεταξύ τους (#meToo τρέμε τα ‘80s). Τι κι αν εμείς (τα κορίτσια) χάναμε σχεδόν πάντα; Μας άρεσε τόσο το παιχνίδι! Το ποδόσφαιρο είναι μια χαρά άθλημα και όσο πιο λαοφιλές τόσο καλύτερα. Έχω παίξει ποδόσφαιρο με μπάλα πλαστική, με μπάλα κανονική μέχρι και με κουκουνάρι (και πονάει)! Το ποδόσφαιρο δεν μας έφταιγε, δεν μας φταίει και δεν θα μας φταίει σε τίποτα. Το τι συμβαίνει στην κερκίδα είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Όσο πιο δημοφιλές το άθλημα τόσο πιο πολλά και εύκολα τα… θέματα προς εκμετάλλευση στις κερκίδες από πολλές μπάντες. Αυτές οι μπάντες θα έχουν πάντα λόγους προς ίδιο όφελος να φτιάχνουν στρατούς, να εκκολάπτουν αυγά… φιδιού, βίας και πολλών άλλων συμφερόντων. Αλλά για μένα όσο υπάρχει η σκηνή του Αλέκου Σακελλάριου που ξετυλίγει με αγωνία το πράσινο πουλόβερ του στην κερκίδα, το ποδόσφαιρο θα είναι αυτό που λένε οι Άγγλοι: «the beautiful game».
Μας χρειάζεται μια Θάτσερ για να «στρώσουμε»;
Όχι το ποδόσφαιρο στο Ηνωμένο Βασίλειο δεν σώθηκε από την Θάτσερ. Βασικά, το Ηνωμένο Βασίλειο σώθηκε όταν αυτή έφυγε από την… εικόνα (όπως λέει και ο αγγλισμός). Πράγματι, το αγγλικό ποδόσφαιρο με τη Θάτσερ άλλαξε. Το έκανε ένα ακόμα commodity (εμπόρευμα). Η μπάλα έγινε μια ακόμα μεγαλύτερη μπίζνα, με ακόμα περισσότερα χρήματα και λόγους για κάποιους να το κρατήσουν δήθεν καθαρό! Ναι, είναι αλήθεια στην Αγγλία σήμερα δεν θα σε ρωτήσουν: “Τι ομάδα είσαι;”, αλλά αυτό δεν είναι κατόρθωμα της Θάτσερ! Είναι μια παιδεία, μια άλλη αθλητική και κοινωνική κουλτούρα πιο ανεκτική… η οποία έχει όρια. Ακόμα υπάρχουν προβλήματα κι ας κρύβονται κάτω από το χαλί των μικρών κατηγοριών».
Από την ΑΕΚ μας μίλησε ο Δ.Α.
Τελικά, φταίει το ποδόσφαιρο;
«Προφανώς όχι! Το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα και ο αθλητισμός ενώνει τον κόσμο δεν τον διχάζει. Στον αθλητισμό πότε χάνεις και πότε νικάς, δεν γίνεται να κερδίζεις συνέχεια. Αν δέχεσαι την ήττα σου, αυτομάτως δέχεσαι και την ανωτερότητα του αντιπάλου σου σε έναν συγκεκριμένο αγώνα. Όταν υποστηρίζεις μια ομάδα, το παν είναι να είσαι και να παραμείνεις φίλαθλος και με αυτή την ιδιότητα να υποστηρίζεις την ομάδα σου. Φίλαθλος και οπαδός είναι δυο διαφορετικά πράγματα. Στον όρο οπαδός εμπεριέχεται η πολιτική, ο ρατσισμός και οι διακρίσεις παντός είδους και από εκεί ξεκινάει η βία και τα έκτροπα.
Μας χρειάζεται μια Θάτσερ για να «στρώσουμε»;
Στην Ελλάδα δεν χρειάζεται Θάτσερ. Γιατί επί Θάτσερ αυτοί που έφταιγαν τιμωρούνταν. Εδώ στην Ελλάδα, αυτοί που φταίνε τιμωρούνται άραγε; Αυτό πρέπει να σκεφτούμε καλά».
Από το Κοσμοδρόμιο με ονοματεπώνυμο – Μια όχι φίλαθλος, μια όχι οπαδός
«Πριν από τον Άλκη, πριν από τον Μιχάλη, δεν είχα ιδέα από «αδελφοποιήσεις» ομάδων, σίγουρα ήξερα και έβλεπα σχεδόν καθημερινά περιστατικά βίας ανάμεσα σε οπαδούς ομάδων. Άνθρωποι που πήγαιναν να παρακολουθήσουν έναν αγώνα ποδοσφαίρου, να φεύγουν από το σπίτι τους εξοπλισμένοι με μίσος και με κάθε λογής όπλα. Σαν αγρίμια έτοιμα να κατασπαράξουν ο ένας τον άλλον εξαιτίας της επιλογής ομάδας (μικρής ή μεγάλης δεν έχει σημασία). Ωστόσο, ακόμα δεν μπορώ να κατανοήσω το μίσος που μπορεί να κρύβει ένας άνθρωπος μέσα του στην ιδέα του αθλητισμού. Γιατί το ποδόσφαιρο είναι και θα παραμείνει ένα άθλημα. Ως αρχαιολόγος έμαθα για το Ολυμπιακό ιδεώδες, έννοιες όπως η ευγενής άμιλλα (το fair play που λένε και οι φίλοι μας στο εξωτερικό), ο υγιής ανταγωνισμός που πραγματοποιείται μέσα από τη συνεργασία και τον σεβασμό, που σου μεταδίδει αισιοδοξία και ελπίδα.
Ως μη φίλαθλος και οπαδός κάποιας ποδοσφαιρικής ομάδας νιώθω απογοήτευση για τον άνθρωπο καθώς, ως φαίνεται, έχουμε λησμονήσει τα ιδεώδη μας απέναντι στον αθλητισμό και τα λόγια του Σταγειρίτη Αριστοτέλη «όπου άμιλλα ενταύθα και νίκη εστίν» (όπου υπάρχει άμιλλα υπάρχει και νίκη). Έχουμε λησμονήσει εικόνες, όπως οικογένειες να κάθονται στις κερκίδες και να παρακολουθούν ποδοσφαιρικούς αγώνες (πόσοι άραγε πηγαίνουν πλέον μαζί με τα παιδιά τους;). Έχουμε λησμονήσει φιλάθλους διαφορετικών ομάδων να βρίσκονται στον ίδιο χώρο (θα προλάβουν να μπουν έστω στο γήπεδο; Δεν νομίζω). Σίγουρα, δεν μας χρειάζεται μια Θάτσερ για να “στρώσουμε”. Αθλητικό ιδεώδες και ευγενής άμιλλα μας χρειάζεται, χαρά και αγάπη για τον αθλητισμό, όχι μίσος και βία και σίγουρα όχι άλλα λουλούδια, αναμμένα κεριά, κασκόλ διαφόρων χρωμάτων έξω από κάθε γήπεδο και δίπλα μια μάνα και ένας πατέρας να κλαίνε για τον άδικο χαμό του παιδιού τους».
