Ούτε φωνές, ούτε διαμαρτυρίες, ΜΑΤ και τα τοιαύτα. Απλώς, καμία μελέτη σε πολιτικό μηχανικό, απόφοιτο ιδιωτικού πανεπιστημίου, καμία επίσκεψη σε γιατρό απόφοιτο του ίδιου φυράματος.
Ξέρουμε όλοι, πώς θα στηθούν κι αυτές οι «σχολές», στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας και με τι «υποδομές». Φυσικά, αν θέλετε να στήσετε ένα καλύβι και να το πληρώσετε ουρανοξύστη όπου με τον πρώτο άνεμο, πετάξει κατά τον ουρανό με τις οικοσκευές να αιωρούνται στον αέρα ή αντίστοιχα έχετε πνευμονία – θεός φυλάξοι – και ο «απόφοιτος» σας γράψει παυσίπονο, να πάτε.
Τα Στάνφορντ και τα Χάρβαρντ, δεν είναι το παράδειγμα, που θα αναφέρουν.
Παράδειγμα -για να τελειώνουμε- είναι τα Τέμπη και τα μεγάλα ιδιωτικά θεραπευτήρια, που βγάζουν τους ασθενείς τους, από το υπέροχο « ξενοδοχειακό » περιβάλλον τους, για να τους κάνουν διακομιδή σε κρατικά νοσοκομεία, όταν πρόκειται για σοβαρές και ακριβές εξετάσεις, με ιατρικά μηχανήματα, που είναι πανάκριβα για αγορά, από τον τσιγκούνη ιδιωτικό τομέα.
«Αναγνώρισε», «διαπίστωσε». Κι εγώ ξέρω να τα κάνω αυτά. Η χαώδης διαφορά όμως, στον μισθό μου και τον δικό της, είναι να κάνει προτάσεις, για να φύγει η Ε.Ε. και οι πολίτες της προς τα μπρός και όχι προς τα μπρος μεν, αλλά με αλαλαγμούς και εν εξάλλω δε, από την ακρίβεια, την ανεργία και την φτώχεια που μαστίζει την Ευρώπη και δη, με συνυπευθυνότητα (και) δική της.
Έτερη λοιπόν, ανίκανη, άχρηστη και εξ ίσου διεφθαρμένη (σκάνδαλο Ταπί ), με τη φιλενάδα της, Ούρσουλα.
…Εκεί που είσαι, ήμουν…
Θα τρέχουμε πάλι, με μπροστάρη τον «στρατηγό άνεμο».
Είναι κρίμα ο μαχητικότατος γαλλικός λαός, που δίνει το παράδειγμα και στους υπόλοιπους ευρωπαϊκούς λαούς, να εκπροσωπείται από αυτόν τον άθλιο.
Είναι μια κάποια αρχή κι αυτό… δύσκολο βέβαια, αλλά μην ξεχάσουμε κι αυτά που ξέραμε. Ο κατήφορος μιας «ποταμίσιας» Αριστεράς, πρέπει κάπου να σταματήσει. Οι πολιτικές παρεμβάσεις μέσω συμμαχιών, με αριστερές «πινελιές», δεν υπάρχει. Όπως δεν υπάρχει και το «ολίγον έγκυος». Η Αριστερά, όπως την ξέρουμε, δεν προσθέτει «πινελιές» στο κάδρο άλλων. Ιστορικά, ζωγραφίζει στον δικό της πίνακα. Και σε όποιον αρέσει.
No comment. Διαβάστε τα σχόλια στο TikTok, που με καλύπτουν πλήρως, αλλά και το άρθρο. Περιττό, να γράψω κάτι παραπάνω.
Αυτοί τον χαβά τους. Ζήτησαν και πήραν, όσα ήθελαν, όσο διαρκεί ο πόλεμος. Και χάνουν. Ας πάψουν να ζητούν εμμονικά κι άλλο εξοπλισμό. Αλλού είναι το πρόβλημά τους κι όσο πιο γρήγορα το καταλάβουν, τόσο το καλύτερο για τους πολίτες της Ουκρανίας, που καταβάλλονται και σκοτώνονται, από την ανοησία και τη μηδενική ενσυναίσθησή τους.
Συμφωνώ -προ πολλού- με τον χαρακτηρισμό «βαρίδι» και «άχρηστη».
Ούτε εμείς θα σε θυμόμαστε, όχι σε λίγα, αλλά σε πολύ λίγα χρόνια. Άντε το πολύ, να σε θυμόμαστε σαν ολετήρα ή σαν μια παρένθεση διακωμώδησης της πολιτικής γενικά και όχι μόνο της Αριστεράς. Είχε αρχίσει προ πολλού η στροφή ΣΥΡΙΖΑ προς τα κάπου στο άγνωστο με (τρύπια ) βάρκα την ελπίδα, αλλά όχι κι έτσι…
Στις 28 τέτοιον μήνα πέρυσι, έφυγε αυτός που (καθ)όρισε με την μουσική του, ποιο είναι το καθαρό ροκ ν’ ρολ.
