Έτσι είναι. Όταν η φωλιά, δεν είναι καθαρή, όσο να ‘ναι φοβούνται για νέο «Πολυτεχνείο». Να τους καθησυχάσει όμως η στήλη: Όσο δέκα-είκοσι πορείες ξεκινάνε χώρια με διαφορά μισής ώρας η μία από την άλλη και από διαφορετικά σημεία, αλλά έχουν τον ίδιο προορισμό και τον ίδιο σκοπό, όχι νέο «Πολυτεχνείο» δεν ξεκινάει έτσι, αλλά ούτε τυροπιτάδικο δεν μπορούν να ανοίξουν όλοι μαζί.
Ας τα πάρουμε πίσω, όπως κι ας τους στείλουμε για αντάλλαγμα, καμιά εκατοστή Πρίαπους από αυτούς που πουλάνε σωρηδόν στα μαγαζιά της Πλάκας. Και πολύ τους είναι. Από πού κι ως πού δανείζει μετά, ο κλέφτης, το σπιτικό που έκλεψε;
Η εποχή που για αντίποινα μας έστελναν στα λιμάνια τις κανονιοφόρους τους για αποκλεισμό η/και εκφοβισμό, θέλω να πιστεύω πως έχει περάσει ανεπιστρεπτί.
Διαφωνώ με την -απλοϊκή- ρίψη καφέδων, μπουκαλιών νερού κτλ, σε οποιονδήποτε… Εάν θέλουν -οι όποιοι- να εκφράσουν την αντίθεσή τους, υπάρχουν κόμματα, κινήματα και δράσεις να ενταχθούν και να κάνουν όπως αντιλαμβάνονται αυτοί, την αντιπολίτευση και με επιχειρήματα.
Πετάμε ένα καφέ στον έναν, ένα μπουκάλι νερό στον άλλο ή δέρνουμε τον παρ’ άλλον μέσα στην ταβέρνα και μέχρι του χρόνου που θα ξανακάνουμε τα ίδια, ενδιάμεσα πίνουμε τις κατάπτυστες αμερικάνικες κόκα κόλες και τρώμε χάμπουργκερ, δεν είναι αυτό, ούτε πολιτική, ούτε παρέμβαση στην κοινωνία… μια σαχλαμάρα είναι και χαβαλές. Κάνουν ακριβώς, αυτό, που υποτίθεται ότι εναντιώνονται.
Εγώ, πάντως, αν τον έβλεπα, από την πιλάλα, ούτε που θα άκουγα αν μου φώναζαν ότι είναι «φυτοφάγο το ζωντανό»… Γιατί, φυτοφάγο, ξεφυτοφάγο, μια πατουσάρα για να με λιώσει, θα την είχε δεν θα την είχε ;
Δεν πα να’ κανε μετά λίγο πιο κει και να τρώγε αμέριμνο μπουκαμβίλιες; Εγώ στη σπηλιά μου, δεν θα ξαναγύριζα… Ή αν θα γύριζα, θα με έβαζαν χαλί στον τοίχο, έτσι φρικαρισμένο με την τελευταία έκφραση στο στόμα – μαμάάά – αποτυπωμένη, για να με θυμούνται. Θα με έλεγαν και βλάκα, που με σκότωσε ο μπαγάσας ο τρικεράτωπας, το «φυτοφάγο».
Για να μην πω, για τους σπηλαιολόγους, αν με ανακάλυπταν χιλιετίες μετά, που θα έξυναν την κούτρα τους, με το πετσί που βρήκαν, «τι είναι τούτο πάλι ;».
Όπως και νάχει πάντως, με τη σύζυγο, δεν θα έπρεπε να τα πηγαίνει και πολύ καλά… με τρία κέρατα στην δεινοσαυροκεφάλα του, που έβγαινε στο σεργιάνι, δεν έπρεπε να νιώθει και πολύ καλά, από την καζούρα στους γύρω καφενέδες… και σιγά σιγά το ζωντανό, εξαφανίστηκε στο ηλιοβασίλεμα του χρόνου. Άλλοι πάλι λένε πως από την ντροπή του, έφαγε εκουσίως, ίσα με τρία κοντέινερ τσουκνίδες και σταμναγκάθια και έσκασε…
Όλο διαπιστώσεις, συνέδρια, έρευνες, «σύντροφέ μου, το ρημάδι το κεφάλαιο -ξέρω ένα καλό μπιστρό, εδώ (ε)παραπέρα»… Αλλιώς έχει καταγράψει η ιστορία, τον συνδικαλισμό, διεθνή και ντόπιο… Τα αυγά βάφονται μόνο με βαφή, ευρωπαίοι «σύντροφοι». Έτσι λέει η στοιχειώδης χημεία.
Γερακίνα. Ή άλλαξε ο Μανωλιός…
Δεν θα έπρεπε να υπάρχει καν αυτή η διάκριση, ούτε η προσφυγή, τίποτα. Τι μας συμβαίνει; Αδιανόητο.
Κύριε πρέσβη μου, -ο υπογράφων στο άρθρο- σας παρακαλώ, περιττό να του τα θυμίζετε. Για αυτά ακριβώς πάει και κατά δήλωσή του, δεν θα φύγει από εκεί αυτή τη φορά, με άδεια χέρια. Αλλιώς, θα κρατήσει την αναπνοή του, μέχρι να σκάσει. Θα πάρει και δεύτερο αεροπλάνο μαζί, να κουβαλήσει τους πρώτους αρχαιολογικούς θησαυρούς, που λήστεψαν οι «πολιτισμένοι» Γερμανοί.
Αμέ !
– Χχχχερ Ό-ο-ο-λλλα-φ, να σας θ-θ-θυμίσω κκκκαι τττττο….
– Για… για…. άλες κλα.
Ρούφα την μπυρίτσα σου τώρα… Προστ!
– Πππππροστ….αλλλ -λλλα, μμμμην πππππει-τε ότττττι δδδδεν σσσσας ττττο είπππα…
– Για…για ….προστ!
– Ππππροστ.
Η όλη «προσέγγιση» της κυβέρνησης Μητσοτάκη για τα Εξάρχεια -κατά έναν ευρύτερο τρόπο δικής μου σκέψης- καταδεικνύει σε μεγάλο βαθμό, το πώς αντιλαμβάνεται η Δεξιά έναν ιστορικό θύλακα – της χώρας και όχι μόνο της Αθήνας- της κουλτούρας και των κινημάτων: Πλήρης απαλοιφή και λήθη. Αλλά και αισθητική: παντού mall, multiσινεμάδες και πλαστικαδούρα.
Κύριε Στέφανε, θα δίνετε συνταγές για ντολμαδάκια και θα μιλάτε και για κοινωνικά θέματα από την εκπομπή σας; Μοναχική καρδιά από Μαρούσι.
Cab Caloway. 18 Νοέμβρη 1994 απεβίωσε σε ηλικία 86 ετών στο Hockessin του Ντέλαγουερ λίγους μήνες μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο. Τον γνωρίσαμε από την ερμηνεία του στο τραγούδι «Minnie the Moocher» από το soundtrack της ταινίας, The Blues Brothers.
