Ο Ντίνος φίλησε τον Σωκράτη πρώτη φορά στα σκοτάδια του ΙΝΤΕΑΛ. Ήταν η πρώτη φορά που τόλμησε να κάνει κάτι τέτοιο. Το είχε σκεφτεί πολλές φορές. Είχε ακόμα φασώσει πειραματικά τον καθρέφτη και το μαξιλάρι του. Θεώρησε αυτή την πρακτική ως πρέπουσα προθέρμανση και για το πρώτο του ραντεβού με τον Σωκράτη. Ο Ντίνος ήταν 21 και ο Σωκράτης 25. Ο Ντίνος δεν είχε φιλήσει κανέναν εκτός από το καθρέφτη και το μαξιλάρι του. Ήταν το πρώτο του φιλί. Θα πρέπει να ήταν γύρω στο 2014. Έβλεπαν την ταινία «Οι αισθηματίες», του Τριανταφυλλίδη.
Είναι βράδυ. Οι δύο πρωταγωνιστές μπαίνουν σε ένα μαγαζί. Μιλούν για τα γκομενικά τους με την με την ιδιοκτήτρια. Εκείνη ρωτά τον έναν γιατί δεν έχει σχέση. Εκείνος της επιστρέφει το ερώτημα. Εκείνη του απαντά κάπως κλισέ αν κρίνει κανείς πως η ατάκα δεν είναι δική της, αλλά της Βουγιουκλάκη. Κάποιος κερνάει τους πρωταγωνιστές ποτό. «Άντε μωρή λούγκρα» λέει ο ένας αναφερόμενος σ’ εκείνον που τους κέρασε και με μια βαριά κίνηση ρίχνει το ποτήρι με το ουίσκι στη μπάρα. Τότε ο Ντίνος κοιτάζει τον Σωκράτη. Εκείνος του επιστρέφει το βλέμμα, σαν κάτι να συνεννοήθηκαν ταυτόχρονα. Οι πρωταγωνιστές κουβεντιάζουν για αντριλίκια και μανουριάσματα και μετά λένε κάτι λακανικά για επιθυμίες και ψαγμενιές. Ο Ντίνος αφήνει να του ξεφύγει ένα πνιχτό γέλιο. «Είναι ψυχαναλυμένη αυτή», λέει ο Σωκράτης και ακουμπάει το χέρι του στο χέρι του άλλου δήθεν τυχαία.
Οι παλάμες του Ντίνου άρχισαν να ιδρώνουν. Ένιωσε καρφίτσες στις πατούσες του. Το στομάχι του έγινε κόμπος. Σωκράτης πήρε τα χέρια του στις χούφτες του. Ο Ντίνος ένιωσε να του κόβεται η ανάσα. Για τα επόμενα 10 δευτερόλεπτα ο χρόνος πάγωσε εντελώς, ή μάλλον διευρύνθηκε τόσο που αυτά τα 10 δευτερόλεπτα του φάνηκαν μεγαλύτερης διάρκειας από την ίδια την ταινία. Εν ολίγοις οι πραγματικοί «Αισθηματίες» εκείνο το βράδυ, τουλάχιστον σ’ εκείνη την αίθουσα -αν όχι σ’ ολόκληρη την πόλη- ήταν ο Ντίνος και ο Σωκράτης. Αυτό είχε να θυμάται πιο πολύ ο Ντίνος από το ΙΝΤΕΑΛ. Το πρώτο του φιλί.
Η Φένια είχε να θυμάται τη βραδιά που ξεστραβώθηκε. Ήταν την ίδια χρονιά στο «Μικρό Ψάρι» του Οικονομίδη. Είχαμε πάει μαζί να το δούμε. Πάνω σ’ εκείνη την ακραία σκηνή στο βαν -με τη γαμημένη ματωμένη Τρίτη- ένας κουραμπιές απ’ αυτούς που ξεχνάνε κάθε φορά να κλείσουν το κινητό τους, σηκώνεται -χωρίς ιερό και όσιο- για να απαντήσει στην κλήση. Η Φένια καταλαβαίνει πως αυτός ο μαλάκας είναι ο δικός της ο μαλάκας, που της είπε ότι θα έβλεπε κάποιο τουρνουά κάποιου ψαγμένου αθλήματος «με τα παιδιά, στο σπίτι του Στέλιου». Η ιστορία απέδειξε πως ο «Στέλιος» στην πραγματικότητα λεγότανε Γεωργία. Η Φένια καθόταν σ’ αναμμένα κάρβουνα. Έσφιγγε, από νευρικότητα, τόσο πολύ τα ποπκόρν της που μισά βρισκόντουσαν πλέον εγκλωβισμένα στο κασκόλ και το ντεκολτέ της.
Πέρασαν 10 λεπτά μέχρι να επιστρέψει ο μαλάκας και να επιβεβαιωθούν οι υποψίες της. Του έστειλε μήνυμα: «Όλα καλά; Που χάθηκες όλο το βράδυ;». Η Φένια μπορούσε να διακρίνει από τη θέση της το φως της οθόνης του κινητού του. Δεν υπήρχε αμφιβολία. Ήταν αυτός και ήταν εντελώς ζώο διότι σαν να μη φτάναν όλα τ’ άλλα του τα στραβά, έστελνε και μηνύματα την ώρα της προβολής. «Μια χαρά μωρό μου, εσύ; Πιάσαμε την κουβέντα με τα παιδιά και ξεχάστηκα. Με συγχωρείς. Δεν πήγες στη μαμά σου τελικά;». Αφού βγήκαμε απ’ την αίθουσα, πήγαμε στης Φένιας και όσο εκείνη έβαζε σε μια μαύρη σακούλα σκουπιδιών τα πράγματα του μαλάκα της εγώ έπαιρνα τηλέφωνα τις άλλες για συμπαράσταση, φαγώσιμα και αλκοόλ.
Μετά πιάσαμε μία μία και οι υπόλοιπες να λέμε ό,τι θυμόμασταν απ’ το ΙΝΤΕΑΛ: εκείνη την Πέμπτη που είδαμε το Tar, τον Ελέφαντα, τους Shoplifters, τα Παράσιτα, το Εγώ ο Ντάνιελ Μπλέικ, τη μέρα που πήγαμε να δούμε τον Κυνόδοντα και η Μαρία κοιμήθηκε ξεδιάντροπα πάνω στη διπλανή της, εκείνη την φορά που αργήσαμε 20 λεπτά και η Δάφνη πάτησε μια κυρία με μπαστούνι και η κυρία τη χτύπησε με το μπαστούνι από πίσω λέγοντάς της πως είναι αναιδεστάτη και πως θα ‘πρεπε να ντρέπεται. Όλες θυμηθήκαμε ιστορίες σ’ εκείνο το τελευταίο τσιγάρο της τελευταίας προβολής πριν το κλείσιμο του κινηματογράφου που φιλοξένησε έρωτες, χωρισμούς, μονιάσματα και το πιο μακροσκελές αποχαιρετιστήριο χειροκρότημα όλων των εποχών.
Απ’ το κάπως νοσταλγικό αθηναϊκό κέντρο
Για το Κοσμοδρόμιο
Η Γειτόνισσα
