Ας τα φέρουν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Λυσσάξανε. Όταν όμως ο πελάτης του δικηγόρου που τελείωσε την «ιδιωτική Νομική», πάει μέσα για ισόβια, επειδή πέρασε με κόκκινο ή ο ασθενής του γιατρού της «ιδιωτικής Ιατρικής», διαγνωσθεί από τον «ιατρό», με διφθερίτιδα, ενώ απλώς χτες τον πείραξαν τα μύδια, ή ο «οικονομολόγος», πάρει μια υγιή επιχείρηση με 100 εργαζόμενους για να χαράξει την οικονομική στρατηγική και την κάνει περίπτερο, τότε θα κάνουμε τον λογαριασμό.

Γιατί -στην Ελλάδα, ζούμε- δεν θα ιδρυθούν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, με τους όρους και τις προϋποθέσεις, που πρέπει. Κι επειδή, αναφέρονται στα ιδιωτικά πανεπιστήμια του εξωτερικού, έχουμε δει κι εκεί τους «γόνους» πώς περνάνε τα μαθήματα. Κι αν έχουν κεφάλαια από τα δίδακτρα, το τελευταίο που θα τους νοιάξει, είναι η έρευνα. Αυτήν -όπως συμβαίνει παντού- την αφήνουν, όπως συμβαίνει σε όλο τον κόσμο, στο πλεμπαίο Δημόσιο. Εξόν κι αν πρόκειται για άμεσο και τεράστιο κέρδος, όπως έγινε για παράδειγμα με τα εμβόλια, με τις γνωστές συνέπειες.

Έφυγε όπως ήρθε… με φόρα, όπως έλεγε και στον Τσίπρα. Δρυός πεσούσης…

Η Ελλάδα, υπέφερε από τους Ευρωπαίους και τους Αμερικάνους, για πολλά χρόνια. Ειδικά, από τους πρώτους εδώ και αιώνες. Αυτό, λοιπόν της Μενδώνη να τους ξεροψήνει στον καυτό αττικό ήλιο, είναι μια πράξη αντίστασης. Do not get her, wrong.

Επίσης, αν κρίνω από τα τσιμέντα που έριξε στην Ακρόπολη, μάλλον τα σκίαστρα που θα βάλει, θα έχουν και διαφημίσεις απάνω τους, για μασαζοκαλσόν, νανογιλέκα, κηραλοιφές κτλ. Και αυτό το τελευταίο, είναι αντίσταση σε μας, για όσα της σούραμε προ καιρού, για τον Δημητράκη (της).

Αν κρίνω από την πανδημία και τα αντανακλαστικά -τότε- των ιδιωτικών ταχυδρομείων/κούριερ, τώρα, θα συμβεί το ίδιο. Θα φεύγει η ευχετήρια κάρτα για τον Βαγγέλη του Ευαγγελισμού και θα την παραλαμβάνει ο Παναγιώτης, το δεκαπενταύγουστο. Για να μην πω, ότι τα ΕΛΤΑ, εξυπηρετούν χιλιάδες κόσμου και με άλλες υπηρεσίες. Πού θα πηγαίνουν τώρα όλοι αυτοί, όταν η πλειονότητά τους, είναι ηλικιωμένοι;

Μα καλά, ακόμη να πάρουν το μάθημά τους, ότι με αυτούς τους λαούς εκεί, δεν το πολυέχουν; Τους βλέπω πάλι να ξεκουβαλάνε, με ελικόπτερα που θα απογειώνονται τσάτρα πάτρα, από τις ταράτσες. Και η Κίνα, δεν είναι Βιετνάμ.Είναι δράκος.

Άκου, γόνε: Υπεράνω κριτικής, είναι μόνο, τα 700 ζευγάρια μάτια, που σε κοιτάνε από τον πάτο της θάλασσας.

Γεια σου, Ανδρέα, σε μια Ελλάδα γραία.  Θα μας λείψει το πολιτικό σου ήθος και ύφος, ο πρωτότυπος και βαθιά πολιτικός σου λόγος, ο ανιδιοτελής. Θα λείψεις και στο πολιτικό σου έδρανο, που είχες κατσικωθεί απάνω του, ως πολιτικός κηφήνας, τόσα χρόνια.

Πρόσεξε μη στραμπουλήξεις κάνα αστράγαλο, τώρα που θα ασχολείσαι απρόσκοπτα με το τένις, ζώντας από την συνταξάρα του βουλευτή, εξασφαλισμένη από τον ελληνικό λαό, που τόσα χρόνια, «υπηρέτησες». Δεν θα λείψεις σε κανένα.

Να έρθει κι εδώ ο ερασιτέχνης φωτογράφος. He will be surprised.  Έχουμε μπλε. Και υπάρχουν μόνο στην Ελλάδα, τις βλέπουμε εδώ και μισό αιώνα και προβλέπεται να τις βλέπουμε για άλλο τόσο. Μίνιμουμ.

Ναι. Ποινικοποιεί τώρα και τους γονείς που μεγάλωσαν τα παιδιά τους, για «Liberté, égalité, fraternité». Αλλά αυτές είναι άγνωστες λέξεις ή έστω α λα καρτ, για τον ελάχιστο, Μανωλάκη.

Τουλάχιστον μάθαμε τι παίρνουν τόσα χρόνια και αποφασίζουν όπως αποφασίζουν, πριν από μας, για μας. Αν μάθω, πού πήγε τελικά ο Καραμήτρος και πού άφησε τον Διονυσίου ο ταξιτζής, προσωπικά, θα έχω λύσει όλους τους γρίφους που με απασχολούν τόσα χρόνια. Αν και πιστεύω, πως οι μυστικές υπηρεσίες εκεί, κάτι οι δορυφόροι, κάτι τα gps, τα ξέρουν και αυτά, αλλά μας τα κρύβουν για δικούς τους λόγους.

Φήμες πάντως λένε για τον Καραμήτρο, πως άνοιξε greek tavern κάπου στην Αστόρια και στην ταμπέλα γράφει «karamitro’s mousaka. The final destination» και με συνεταίρο τον εν λόγω ταξιτζή. Αλλά, το τελευταίο, για το συνεταιριλίκι, ελέγχεται ως παρατραβηγμένο.

Μισό αιώνα μετά, η «δίκαιη λύση του Κυπριακού» -αλλά και του «Παλαιστινιακού» – έγινε συνώνυμη της φράσης «όποιος δεν θέλει να ζυμώσει» κτλ. Δεν απέμεινε τίποτε πια, στο κόσκινο. Πέρασαν από το δίκτυ του, «όλες οι δίκαιες λύσεις» και τις πήρε ο άνεμος της ιστορίας. 

Στο «Ουκρανικό», όμως ήταν ακαριαίοι στο «ζύμωμα». Αλλά, εμπεδώσαμε. Προφανώς οι «δίκαιες λύσεις», έχουν δύο ταχύτητες: Αυτές του αραμπά και αυτές της οπτικής ίνας. Μοναδικό κριτήριο, ο μπεζαχτάς. Όλα τα άλλα, είναι απλές δηλωσούλες, του πρωτο-κόλλου.

Είπε ο σερβιτόρος και το αφεντικό του, πως ήθελε να το κάνει και δεν τον πίεσε κανείς. Έστω κι έτσι όμως ή κάπως έτσι, «σπάει» και η αγορά εργασίας: εννοώ, πως άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας ή και της ίδιας που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να κάνουν τον «Ταρζάν», αλλά προτίθενται να πάνε να δουλέψουν για την θερινή σεζόν σε λογικά πλαίσια, να μην προσλαμβάνονται.

Μπαταχτσής ο Ίλον. Αλλά δείχνει και κάτι άλλο: Με τόσο ευτελή ποσά σαν χρέος για το μέγεθός του, αδιαφορεί για τα σχόλια, περί «μπαταχτσή». Αυτό, δείχνει αναισθησία και τίποτε άλλο. Κι εκεί ακριβώς, είναι το πρόβλημα.

Πέθανε χθες, ο τεράστιος -για τους Ιταλούς- Marcello Colasurdo, τραγουδιστής της tamurriata, ενός είδους μην σας κουράζω tarantella, ένας «χορός με τύμπανο» και λαϊκός χορός της Καμπανίας με πρωτεύουσα την Νάπολη.

Είναι ένας χορός, που μπορεί να σχηματιστεί από ένα ζευγάρι ή δύο άνδρες ή δύο γυναίκες, με προέλευση από τις ελληνικές αποικίες της αρχαιότητας. Άλλωστε, το ελληνικό στοιχείο, είναι ορατό -και οικείο- από τον παγανιστικό τρόπο που χορεύεται αυτή η μουσική, πολύ κοντά στα ακούσματα τα δικά μας, επίσης. Ακούστε, δείτε -enjoy- και θα καταλάβετε, τι εννοώ.