Ένα μεγάλο μπράβο στον τεράστιο «Breaking Bad» και όχι μόνο, ηθοποιό. Ειδικά εκεί που λέει – σε ελεύθερη μετάφραση – «είμαστε καραμπινάτο συνδικάτο και θα παραμείνουμε τέτοιο ως το τέλος», μου θύμισε τον δικό μας Παναγόπουλο της ΓΣΕΕ και τους αγώνες που έχει κάνει κοιμώμενος επί δεκαετίες «ως άλλος ήρως με παντούφλες» στην πλατεία Αιγύπτου και όσο να’ ναι, με τον συνειρμό, συγκινήθηκα.
Να σας πούμε εμείς, κύριε Γκρας, για το βιολογικό υλικό που βρήκατε και «πιθανώς δεν είναι ανθρώπινο βιολογικό υλικό». Λοιπόν, κύριε Γκρας αυτό το βιολογικό υλικό, είναι του Καραμήτρου, που πολλές γενιές Ελλήνων τον ψάχνουν, επίσης.
Τώρα, πρόσφατα ρεπορτάζ λένε ότι εξαφανίστηκε με τη Γιαδικιάρογλου. Ποια είναι αυτή, αφήστε το. Είστε και Αμερικανός, δεν το έχετε και εύκολο με τους γρίφους. Πού να σας εξηγώ.
Νοthing Compares 2U. Η μουσική, έχασε μία από τις μεγαλύτερες περφόρμερ, αυτού και του προηγούμενου αιώνα.
Έτσι. Να τους κρατάμε μούτρα και για το (πολιτικό) γινάτι, να μην ζητάμε βοήθεια. Ακριβώς, τα ίδια μούτρα – και χωρίς γινάτι αυτή τη φορά – που θα μας κρατάνε τα παιδιά μας για την πατρίδα και την καμένη γη στην κυριολεξία, που θα τους παραδώσουμε. Κάποιος επιτέλους, με στοιχειώδη γνώση ιστορίας να τους πει ότι η Αμερική, «κείται μακριά», κατά παράφραση της γνωστής φράσης του Καραμανλή.
Σε αντίθεση με τη Ρωσία. Αλλά έχουν κι ένα δίκιο. Εάν ζητούσαμε βοήθεια, θα αντιμετωπίζαμε φοβερές και πρωτόγνωρες συνέπειες από τον δυτικό κόσμο, όπως για παράδειγμα μνημόνια, είσοδο στο ΔΝΤ, συσσίτια, διατάραξη των αρμονικών και φιλικότατων σχέσεων με την Τουρκία κτλ… Πράγματα δηλαδή αδιανόητα και ζοφερά, για τον ευημερούντα και ευτυχή μέσο Έλληνα πολίτη, των 14 μισθών και συντάξεων.
Κανένα άλλοθι αυτό, για τους κρατούντες εδώ. Άλλοθι θα ήταν μόνο εάν έπρατταν τα δέοντα, εδώ και δεκαετίες. Αλλά και πάλι… εδώ, ούτως ή άλλως καιγόμαστε ανυπεράσπιστοι, ακόμα κι όταν ο όρος «κλιματική αλλαγή», ήταν άγνωστος στη διεθνή ειδησεογραφία.
Πω, πωωωω, πρωτόγνωρο… αναφώνησαν ο Γιωργάκης, ο Κωστάκης, ο Κούλης και τα άλλα τα «παιδιά». Ο daddy εκεί, πρέπει να είναι βαθύς γνώστης της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας μιας χώρας, χιλιάδες χιλιόμετρα, πιο μακριά.
Κρατάω από το άρθρο, τον πολύ πετυχημένο όρο «Φάουστ της ροκ». Γιατί, αν αρχίσω να γράφω για τον Τζάγκερ και τους Stones, θα χειμωνιάσει κι εγώ, θα γράφω ακόμη.
Δεν υπάρχουν λόγια… καλό ταξίδι, στους ουρανούς που υπηρετήσατε για την πατρίδα.
Κι εμείς, με τον τρόπο που ξέρουμε λέμε αντίο στον Ράντι Μάισνερ των Eagles, με το διάσημο τραγούδι που έγραψε.
