Κατά τον υπουργό, τα καλά τα αρνιά, τα «porsche» πωλούνται πιο ακριβά, στα χασάπικα (γκολ στα χασάπικα ότι είναι πιο ακριβά) και τα πιο φτηνά και κατώτερης ποιότητας – ας τα ονομάσουμε αυθαίρετα «zastav» στα σούπερ-μάρκετ (γκολ και στα σούπερ μάρκετ για κακή ποιότητα).
Υπουργάρα. Σπάνια παίκτης σκοράρει και στις δύο εστίες. Μαθηματικά, σε μία από τις δύο, έβαλε αυτογκόλ.Σε ποια από τις δύο; Του είναι αδιάφορο.
Αυτό που τον ένοιαζε, ήταν το ευφυολόγημα για το «αρνί-porsche», να κερδίσει άλλη μια μέρα, για να μην τον ρωτήσουν οι δημοσιογράφοι για την ακρίβεια και γιατί ενώ έχει πέσει η τιμή του πετρελαίου, έχουμε από τα πιο ακριβά καύσιμα στον κόσμο.
Κι αύριο, μέρα είναι. Μπορεί να ανακαλύψει και τρίτη κατώτερη ποιότητα αρνιού, πιο φτηνή ακόμα, που θα το ονομάσει -λέμε τώρα- γιατί θα είναι σκληρό σαν σόλα, «αρνί-σκρίνιο», «αρνί-τραπεζοκάθισμα» και πάει λέγοντας, αρκεί να μην ερωτηθεί για τα ζέοντα θέματα του υπουργείου του, που τα έχει κάνει θάλασσα. Ή καλύτερα, χωράφι -βάλτο-, αφού μιλάμε για αμνοερίφια.
Η κακή ανατροφή – γιατί από εκεί ξεκινούν όλα – και τα στρεβλά και χαλασμένα πρότυπα, δεν έχουν εν τέλει, ταξικό πρόσημο. Ο Εμίλ Ντυρκέμ, από τους ιδρυτές της επιστήμης της Κοινωνιολογίας, είχε πει ότι «μια κοινωνία, κρίνεται σε τι επίπεδο βρίσκεται, ανάλογα με την ανοχή της στο έγκλημα». Αυτό, το γράφω, για την αντίδραση του σχολείου στο περιστατικό.
Κακομαθημένα ζώα, μπλαζέ, θεότητες στην αρχαία Αίγυπτο, στο δικό τους σύμπαν, δείτε εδώ στο βίντεο και θα καταλάβετε. Κι επειδή ως γνωστόν – δεν φαντάζομαι να μην το ξέρετε – δεν λογίζεται σπίτι χωρίς γάτα…
…Σύμφωνα με τη ρωσική παράδοση, αν μια γάτα περάσει πρώτη από την πόρτα ενός καινούριου σπιτιού, το μέλλον για τον ιδιοκτήτη του προμηνύεται λαμπρό. Για τον ίδιο λόγο, για να ευχαριστήσει τους πελάτες της που συνάπτουν στεγαστικό δάνειο, η ρωσική κρατική τράπεζα Sberbank (έτος ίδρυσης το 1841 στη Μόσχα, παρακαλώ) δίνει ως δώρο μία γάτα, ώστε να φέρει καλοτυχία στο νέο τους σπίτι.
Αυτή είναι η «δημοκρατία τους». Πολιτικός κρατούμενος, στην Ευρώπη του ‘23. Όχι του 1823. Του 2023. Ας απευθυνθούν στη Ζαχάροβα που θέλει κάτι να τους πει.
Μη σας μπαίνουν ιδέες. Για να σας αποτρέψω, για σκεφτείτε κάτι αντίστοιχο εδώ. Να φύγετε δηλαδή από την Αθήνα, για να πάτε σε κάνα χωριό να κρυφτείτε.
Να σας ξυπνούν οι κουδούνες από τα πρόβατα και τα κοκόρια το πρωί κι όχι από την εξάτμιση του κολοκοτρωνέικου λεωφορείου, να ξυπνάτε στον καθαρό αέρα κι όχι μέσα στα καυσαέρια που άφησε το εν λόγω λεωφορείο. Να μην χτυπάει κινητό «ο κύριος τάδε; Για μια ενημέρωση», παρά γύρω γύρω ησυχία και χαλαρές χαιρετούρες με τους χωριανούς.
Χάλια, μην το συζητάμε.
Όπως χάλια θα είναι αν κληθείτε να κάνετε κάποια αγροτική δουλειά εκεί, για να βγει το «προς το τζην» που έλεγε μια φίλη, γιατί πώς να το κάνουμε στην πόλη, σαν την ευχαρίστηση του 12ωρου μεροκάματου καμπουριασμένη/ος απάνω από ένα pc, για 680 ευρώ, δεν έχει. Εδώ μάλιστα κατά παράφρασιν του όρου «jouhatsu-sha», που αναφέρεται στους εξαφανισμένους με τη θέλησή τους Ιάπωνες, θα ονομάζονται «άει χάσου-τσα».
Λυσσάξανε. Να δούμε τι θα καταλάβουν λες και τους ενόχλησε κανείς, τόσα χρόνια. Η μόνη διαφορά, η υψηλότατη «συνδρομή» στον μπεζαχτά του ΝΑΤΟ. Και ξέρουμε όλοι, από ποιους κόβουν πρώτα παροχές για αυτή τη «συνδρομή».
Το χούι της Δεξιάς, είναι πανευρωπαϊκό, μην πω, παγκόσμιο και διαχρονικό. Κι εδώ, έχει μαθητές κι εκπρόσωπους, «άριστους». Πρέπει να είμαστε από τους πρώτους λαούς, που εμπεδώσαμε στην «αριστεία» τους, σε παρελθοντικό και ενεστώτα χρόνο και τα μυστικά της «συνταγής», χρόνια τώρα, τα κρατούν δυο τρεις, οικογένειες. Καιρός να ξεμπερδεύουμε.
(Αγέρωχο ) πετρίτης. Βέβαια, το «αγέρωχο», βάστηξε μέχρι την επόμενη στάση.
Μετά, κατέβηκε. Είχε και κάτι δουλίτσες στο υπουργείο, ο κύριος Αγερωχο-πετρίτης, μη νομίσετε, έχει πρόγραμμα δεν είναι του «πάμε και όπου βγει». Μόνο που το «πρόγραμμα» βαστάει για μια στάση μόνο, μέχρι που κατέβηκε. Στο υπόλοιπο ταξίδι, ΤΟ ΧΑΟΣ.
Μαρξιστής από πολύ νέος, συνέχισε να είναι ακτιβιστής μέχρι τις τελευταίες στιγμές της ζωής του. Μας χάρισε υπέροχες μουσικές και είναι τεράστια απώλεια για την Τέχνη που υπηρέτησε. Αισθάνομαι τυχερός, που τον είδα live στο Ηρώδειο τον Απρίλη του ’96.
Πολύ καλή τραγουδίστρια, Μικρασιάτισσα σαν τον γράφοντα, αλλά στα στερνά της, μας τα μπέρδεψε λίγο – έως πολύ – με τις πολιτικές απόψεις της.
Να πω την αμαρτία μου: Δεν γνώριζα τα στοιχεία που αναφέρονται στο άρθρο, για 38.500 Αμερικανούς στρατιώτες που βρίσκονται στη Γερμανία, μαζί με τα πυρηνικά τους όπλα και πως υπάρχουν ακόμη δεκάδες βάσεις και στρατιωτικές εγκαταστάσεις, στο έδαφος της χώρας. Φανταζόμουν την ύπαρξη στρατευμάτων εκεί, αλλά κάτι πιο διακριτικό.
Αλλά, σε τι είναι διακριτικοί οι Αμερικανοί, για να είναι και σε αυτό; Διαβάζοντας το άρθρο, ίσως κατανοήσουμε πώς και γιατί η εξωτερική πολιτική της Γερμανίας, άγεται και φέρεται και από την παρουσία των αμερικανικών βάσεων εκεί, αλλά και τι αντίκτυπο έχει αυτό στην εξωτερική πολιτική της Ε.Ε. στο σύνολό της, ειδικά όταν αναφερόμαστε στη χώρα που είναι η «ατμομηχανή της Ευρώπης».
Γιατί δεν θέλουμε και δεν πρέπει εξ ορισμού να ιδιωτικοποιούνται κρατικοί οργανισμοί.
Nα το κάνουμε λιανά: Η διαφορά ενός κρατικού οργανισμού, με ενός ιδιωτικού, είναι πως ο πρώτος, παρέχει στον λαό αυτό που πρέπει από την σύστασή του ακόμη, άσχετα «αν μπαίνει μέσα ή όχι». Στον κρατικό οργανισμό, παίζει αυστηρά ρόλο η ασφάλεια, η παιδεία και η υγεία, γιατί αυτοί είναι οι τρεις βασικοί πυλώνες ενός κράτους, που πρέπει να υποστηρίζει η εκάστοτε κυβέρνηση κατά τεκμήριο και όχι η κερδοφορία, χωρίς απαραίτητα η τελευταία να είναι «δαίμονας», αλλά επ’ ουδενί πρόταγμα.
Αντίθετα, ο ιδιωτικός οργανισμός, έχει σκοπό, ταυτόχρονα «να μην μπαίνει μέσα» συν το μέγιστο κέρδος αδιαφορώντας πλήρως για τα υπόλοιπα, πλην μπεζαχτά, βεβαίως. Το πρώτο που θα κάνει λοιπόν, σε έναν πρόσφατα ιδιωτικοποιημένο οργανισμό, είναι να έχει λιγότερη μισθοδοσία, είτε απολύοντας (χρήσιμο) αλλά πλεονάζον κατά αυτούς προσωπικό είτε παγώνοντας η/και μειώνοντας τους μισθούς «αν θέλετε να κρατήσετε τη δουλειά σας» ή όλα αυτά μαζί.
Σε δεύτερο χρόνο, θα ψάξει να βρει πιο φτηνούς προμηθευτές, πιο φτηνές πρώτες ύλες, θα καταργήσει ίσως και κάποια τμήματα, εις βάρος της ποιότητας όλα αυτά, ακριβώς για τη μεγιστοποίηση του κέρδους που λέγαμε. Ο ιδιωτικός τομέας, τηρεί τις προδιαγραφές, μόνο όταν έχει ανταγωνισμό στις υπηρεσίες και τα προϊόντα που παρέχει και παράγει, αντίστοιχα.
Αλλά κι εκεί, όσο μπορεί την κομπίνα του, θα την κάνει. Τρανό και μαύρο παράδειγμα λοιπόν, τα Τέμπη. Αλλά το ξέρουμε όλοι πως στα πανάκριβα «ξενοδοχειακά» ιδιωτικά νοσοκομεία, όταν ο ασθενής χρειαστεί κάποιο σοβαρό απεικονιστικό και ιδιαίτερα ακριβό μηχάνημα, τον πάνε με ασθενοφόρο σε κρατικό νοσοκομείο που το έχει κι αυτό, αν μπορεί να γίνει διακομιδή του ασθενούς.
Αν δεν μπορεί, ούτε που να το σκέφτομαι. Το ίδιο πάνω κάτω, ισχύει και για το νερό. Και δεν μιλάμε πια για δυστύχημα. αλλά για τη δημόσια υγεία. Εδώ, δεν έχει φτηνά υλικά, νερό περνάει από μέσα, ούτε μπορεί να έχει σπάσει ο αγωγός στο Μενίδι, να τρέχει το νερό ποτάμι, να έχει κοπεί το νερό στους ανθρώπους – σκεφτείτε το καλοκαίρι, αυτό – και να μην πάει γρήγορα η ΕΥΔΑΠ να το επισκευάσει, «γιατί το συνεργείο πχ είναι στον Πειραιά ή στην Κυψέλη, δεν έχουμε πιο κοντινό συνεργείο, ούτε ανθρώπους, είχαμε αλλά τους απολύσαμε, δεν πρόκειται να πάρουμε άλλους κτλ». Η επωδός του «ιδιώτη» που λέγαμε πιο πάνω για το κέρδος και που ξέραμε ούτως ή άλλως και εμπεδώσαμε πρόσφατα με τον χείριστο τρόπο.
Δεν θα ξεχαστούν εδώ οι συνέπειες της ιδιωτικοποίησης, στον αιώνα τον άπαντα. Και προλαβαίνω τυχόν σχόλια: εάν αργεί η ΕΥΔΑΠ τώρα, που τα συνεργεία της δουλεύουν σε 24ωρη βάση, σκεφτείτε, όταν ιδιωτικοποιηθεί. Ουδέν κακόν αμιγές καλού όμως… έτσι μας κατεβάζουν τελευταία, όλο και πιο συχνά στους δρόμους, όλο και πιο πολλούς, όλο και πιο ακομμάτιστους, όλο και πιο πολιτικοποιημένους…
Ο πρωτοφανής αυταρχισμός που επέδειξαν, στο χρονικό κατά τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης έως σήμερα, η απληστία και η ανευθυνότητά τους, ας «πληρωθεί» μια φορά με έντονους κοινωνικούς αγώνες και άνοδο των κινημάτων.
Όταν το σύστημα διώκει ένα από τα «παιδιά» του, πρωτοφανές αυτό για τα αμερικάνικα πολιτικά χρονικά, then «Houston, we have problem».
Αλλά με πρόλαβε ο αρθρογράφος πως «αποδεικνύεται ότι το κατεστημένο των ΗΠΑ βρίσκεται σε βαθιά κρίση». Σε σύγχυση και παραλήρημα, να προσθέσω. Για νέα επί τα βελτίω πολιτικά ήθη, αμφιβάλλω. Μάλλον update έκδοση του Κρόνου, βλέπω και νομίζω πως ούτε οι ίδιοι γνωρίζουν καλά καλά, γιατί το κάνουν αυτό.
Μένει να το δούμε μακροπρόθεσμα. Για απαρχή κάθαρσης, ούτε λόγος. Παραδειγματισμός; Ίσως.
Aπό τους εξαίρετους ορθόδοξους βυζαντινούς ύμνους βαθύτατα λατρεμένος διαχρονικά από τους Έλληνες και η τούτη ‘δω ερμηνεία από τις κορυφαίες. Με τη φωνή της Ειρήνης Παππά, σε ενορχήστρωση και μουσική διασκευή του Βαγγέλη Παπαθανασίου.
Από τη στήλη, Xρόνια Πολλά, καλή Ανάσταση και καλό Πάσχα.
Drive safe, όσοι ταξιδέψετε και καλή επιστροφή.
