Άστο βρε Κυριάκο. Κάποια σκιρτήματα κάνει ακόμη η χώρα όσον αφορά τα «ψηφιακά» της. Μην αυτοθαυμάζεσαι, παραμυθιάζεις κι εμάς. Κι εκεί, πάτος είμαστε.
Άσε καλύτερα, μη δώσουν θέματα στο Φυσικό για την Αντιγόνη και στη Φιλοσοφική, για τον Νεύτωνα. Μην θυμηθώ τα «σκόιλ ελικίκου». Για αυτό σου λέω, άστο. Μην θυμηθώ δυο τρένα που ταξίδευαν επί 12 λεπτά με 160 χιλιόμετρα την ώρα το ένα απέναντι στο άλλο, με τα γνωστά αποτελέσματα.
Για αυτό σου λέω, άστο. Δεν είστε ικανοί, ούτε σουβλάκια να παραγγείλετε από ψηφιακή πλατφόρμα. Μου θες και ψηφιακή εξεταστική.
Δηλαδή, αν δεν τους τα επιστρέψουν μετά, τι θα τους κάνουν; Νέα Φώκλαντ;
Τις υπόλοιπες, χορταίνουν με το μάτι, από τις συνταγές των πρωινάδικων.
Καπο(σ)τόρτο. Storto στα ιταλικά, είναι το στραβωμένο και «capo» το κεφάλι.
Δεν είναι η πρώτη φορά που η Αριστερά κοιμάται. Κοιμάται σε ενεστώτα και κατά πώς δείχνουν τα πράγματα και σε μελλοντικό χρόνο. Έχει χάσει το αφήγημα προ πολλού ή σκεπτόμενη την διατύπωση του νέου, την πήρε ο ύπνος. Μία η άλλη.
Ουκρανή η μις Ιαπωνία! Αν τους βόλευε στο παιχνίδι και στις δολοπλοκίες τους, θα έκαναν τον Ζελένσκι, κορυφαίο μελετητή και πρόεδρο του Ινστιτούτου Μαρξιστικών Μελετών της Ουκρανίας κι αν δεν υπάρχει τέτοιο -που δεν νομίζω – έ, θα το επινοούσαν.
Ξινός, βγήκε ο γάμος του… Λεμονίδη.
Ένα μεγάλο μπράβο σε αυτή την Κυρία, ειδικά όταν τους είπε: «Με βλέπετε εδώ, μόνη μου. Αλλά δεν είμαι. Φανταστείτε 57 ανθρώπους δίπλα μου… και τις οικογένειές τους… 180 τραυματίες… δίπλα μου… και τις οικογένειές τους…» και «θέλει αρετή η πολιτική και ήθος η ανάληψη ευθυνών».
Ενδεικτικό της τεκμηριωμένης και δίκαιης ομιλίας της, είναι πως όταν τελείωσε, κανείς δεν πήρε τον λόγο.
Άφωνοι. Αυτή τη φορά, με την αφοσίωση, την δυναμική και την κινητικότητα αυτών των ανθρώπων, είμαι αισιόδοξος πως αυτή τη φορά, κάποιοι θα λογοδοτήσουν στα σοβαρά.
Δεύτερη καταδίκη της Ελλάδας μέσα σε λίγες μέρες από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Καλά το είχε πει ο Χατζιδάκις πως «μην συγκρίνουμε τους αρχαίους Έλληνες με τους νέους, γιατί οι πρώτοι, θυμώνουν».
Και οι Ισραηλινοί αθλητές δεν πρέπει να πάνε, δείχνοντας έτσι ενσυναίσθηση και γνώση της ιστορίας (τους).
Αχιλλέα και τα λιοντάρια στην αρένα του τοπικού γηπέδου, είναι μια κάποια λύση.
Κάτι γίνεται και εκεί, με τις διαδηλώσεις κατά της ακροδεξιάς. τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων στον σιδηρόδρομο κτλ και μάλιστα από ένα λαό, σχετικά «βαρύ» με τις κινητοποιήσεις, σε αντίθεση για παράδειγμα με τους Γάλλους. Μόνο εδώ, περιμένουν με αγωνία την νέα συνταγή Πετρετζίκη, τα βράδια. Γιατί προφανώς, μόνο εδώ τα προβλήματα που απασχολούν την υπόλοιπη Ευρώπη, έχουν λυθεί.
Εν ονόματι αυτού του τρίπτυχου, έχουν γίνει αίσχη στην ελληνική κοινωνία, από την εποχή Μεταξά, ως τις μέρες μας.
Ένεκα της Ουκρανής που κέρδισε τον τίτλο της «μις Ιαπωνία». Ήμαρτον!
